hoofdstuk i: dubieuze posten. - AH Bogaards

waarschuwing van God bij monde van de profeet Zacharia. Maar Joas heeft niet willen
luisteren, en heeft zelfs de euvele moed gehad, deze profetenmond voor altijd tot zwijgen te
brengen. Zacharia moet sterven op dezelfde manier als Johannes de Doper moest sterven toen
hij durfde zeggen tot de koning: "het is u niet geoorloofd".
En deze Zacharia was nog wel de zoon van zijn weldoener, de redder van zijn leven. . . .
Jojada!
Op deze misdaad is gevolgd de straffende hand Gods. De vijanden kwamen opzetten tegen
Jeruzalem, maar Joas heeft zijn eigen veiligheid gekocht met de schatten in de tempel,
dezelfde schatten die hij vroeger met zoveel zorg bijeen gebracht had, en gewijd aan de Here!
Op deze schandelijke verbondsbreuk moet dan wel verbondswraak volgen; want wie z'n doop
verloochent en verkwanselt zal vroeg of laat in het water van z'n doop verdrinken.
Joas is namelijk om het leven gebracht door twee mannen, van wie, heel merkwaardig, de
namen genoemd worden van hun moeders. De Bijbel doet dat natuurlijk niet zonder zin. Er
ligt iets in van de ironie der goddelijke wraak. Deze moeders waren namelijk buitenlandse
vrouwen, stammend uit die volken (Moab en Ammon) wier goden Joas had vereerd in ruil
voor de God zijner vaderen.
Zo is het dan met Joas gegaan.
Het blijkt gedurig weer, dat er geen gevaarlijker standpunt is, dan géén standpunt te hebben,
en een godsdienst te bedrijven die onpersoonlijk is. Dit is op de duur niet vol te houden.
Vooral niet voor wie leeft in de schaduwen van de antichrist, een tijd waarin de
tegenstellingen zich al meer toespitsen, en het vóór of tegen steeds dringender om een
antwoord vraagt.
Het hoeft dan nog helemaal niet zo'n snelle afloop der wateren te worden als bij Joas. Het kan
een hele tijd "goed" gaan. Het kan zelfs een leven lang "goed" gaan, maar, zoals u ziet,
"goed" tussen aanhalingstekens. De ontwaking is dan des te ontstellender, want hoe zal
iemand de eeuwige vreugde kunnen genieten wiens vreugde het nooit geweest is, de Here te
dienen, maar die enkel maar in het gareel liep van Jojada.
Het past mij natuurlijk niet, de staf over Joas te breken. De afloop van z'n leven doet weinig
goeds vermoeden, maar spreekt niet het laatste woord. Evenmin hangt het lot van deze
koningszoon af van de exegetische vraag of ik moet lezen: "Joas deed wat recht is in de ogen
des Heren, al zijn dagen zolang Jojada hem onderwees" of: "omdat Jojada hem onderwees".
Dat hangt tenslotte alleen af van de houding tegenover Christus, een naam die onwillekeurig
ook doorschemert in de historie van Joas.
Men weet dat Israël een theocratisch volk was, hetgeen niet wil zeggen, dat zijn koningen
regeerden bij de gratie Gods, want dat doet onze koningin ook, en toch zijn wij geen
theocratisch volk.
Maar het betekent wel, dat zijn koningen iets moesten vertonen van de Christus Gods, en dat
men in hun beoefening van rechtvaardigheid en barmhartigheid de indruk moest krijgen dat
God Zelf door hen over het volk regeerde.
Heel de geschiedenis van Israël is een worsteling geweest van de Heilige Geest, om een
koning te boetseren, die dat type van Christus vertonen zou.
Maar ze stelden stuk voor stuk teleur. Ze vielen de Here als 't ware één voor één uit de hand.
Van David af tot Joas toe. Het schéén met deze laatste een hele tijd goed te gaan, alles leek zo
mooi aan dit wonderkind. En toch!
68