hoofdstuk i: dubieuze posten. - AH Bogaards

Hij leunde tegen Jojada aan.
Toen Jojada wegviel, viel Joas ook.
Z'n godsdienst was geen privaat-bezit, maar iets van een ander.
Een stukje traditie en een stukje opvoeding.
Als ik beweer, dat Joas' godsdienst niet veel meer dan een stuk traditie geweest is, dan kan dit
aanleiding geven tot enig misverstand, en ik moet mij wel haasten dit uit de weg te ruimen.
U hebt mij namelijk niet horen zeggen, en u hoort dat de Schrift ook nooit zeggen, dat
opvoeding en traditie van alle waarde ontbloot zijn.
Niet gering is helaas het getal dergenen die dit alles als onbetekenende rommel weggooien.
Zij staan niet een persoonlijk, maar een personalistisch geloof voor, en pleiten voor een
individualistisch christendom, dat met hautaine minachting neerziet op alle banden met het
voorgeslacht.
Ik haast mij daarom hier neer te schrijven, dat het van de allergrootste betekenis is, geboren
te zijn in de kring van het verbond, en een voorrecht dat moeilijk overschat kan worden,
opgevoed te zijn in een christelijk gezin. Daar zit een stuk verkiezing in. Het is de bedding die
God gegraven heeft, om de stroom van Zijn verkiezende genade er doorheen te stuwen. Met
grote dankbaarheid gewaagt Paulus daar ook van, als hij spreekt van het ongeveinsd geloof,
dat eerst in grootmoeder Loïs, en daarna in moeder Eunice woonde, en waarvan hij overtuigd
is dat het ook in zijn geestelijke zoon en broeder Timotheüs woont. U ziet dus: de lijn der
geslachten!
De waarachtige bekering komt zelfs als regel in deze lijn der geslachten tot stand. Het is geen
regel zonder uitzonderingen, maar toch een goddelijke regel. Wie dat privilege bezit, heeft bij
wijze van spreken reeds 99 van de 100 procent.
Maar aangezien de Here het volle pond vraagt, is dat laatste éne procent een niet te
verwaarlozen factor. Dat is juist, wat de Engelsen noemen, de "finishing touch", de laatste
hand, die er aan gelegd wordt, het fijne puntje dat Paulus zo omschrijft: dat ook in u woont!
Waarachtige religie is tenslotte toch ook weer de meest persoonlijke zaak ter wereld. Anderen
kunnen u leiden, onderwijzen, adviseren, helpen, maar ze kunnen het niet van u overnemen.
Het is om zo te zeggen veel eenvoudiger een Joaskist te timmeren, en te ijveren voor Gods
huis, dan je helemaal overgeven aan de Here en zeggen: Here, beschik maar over mij, en ik
lever al mijn wapenen bij U in. In het eerste geval kun je rechtop blijven staan, in het laatste
geval niet.
Wie z'n ogen open heeft, kan zien dat de duivel bezig is z'n tienduizenden te verslaan door ze
aan het werk te zetten voor de kerk, maar ze te verhinderen zich over te geven aan Jezus.
We moeten voor ons zelf goed weten of onze dienst des Heren persoonlijke, innige
overtuiging is, of product van een samenloop van gelukkige omstandigheden. En of wij
bereid zijn, onze volle toewijding aan Hem te blijven geven, ook als geen Jojada meer een
waakzaam oog open houdt, ja ook als we helemaal alleen op de wereld staan.
Is dit laatste niet het geval, dan móét het wel van kwaad tot erger gaan.
Joas is eerst bezweken voor de verleiding der Judese prinsen. Daarop is prompt gevolgd de
67