hoofdstuk i: dubieuze posten. - AH Bogaards

nooit anders gedaan hebben dan wat recht is in de ogen des Heren!
Ware dit het geval, dan was de glans van het evangelie af. Want dit is juist de glorie van de
blijde boodschap, dat ze komt met genade en vrede tot hen, die gedaan hebben wat kwaad is
in de ogen des Heren!
Als we niets anders op Joas tegen behoefden te hebben, dan dat hij wel eens gederailleerd is,
dan liep het nog wel los.
Maar helaas — dat is het niet!
Wat is het dan?
Wat is dan het fijne puntje, waar het hier op aan komt?
Welke is de donkere schaduw, die over z'n leven valt, en die dit leven zo in-tragisch maakt?
Mij dunkt, het is dit, dat Joas nooit begrepen heeft, dat de dienst des Heren een vreugdedienst
was.
Hij heeft al maar gedacht, dat hij de Here moest dienen en nooit overwogen, dat hij de Here
mocht dienen!
Als dat z'n lieve lust geworden was, dan had hij 't nooit ingeruild tegen de dienst der afgoden,
evenmin als je er aan denkt, een erfstuk van je moeder of de verlovingsring van je meisje te
verkopen.
Ziet u eens, de dienst des Heren is zoiets heel moois. Je kunt met God spreken als met een
vader, en met Jezus als met een vriend. Je leeft als in een andere wereld, en gaat aan de
verdrietelijkheden van het leven niet kapot, maar je knipoogt er eens tegen, omdat je weet,
dat "alle dingen medewerken ten goede". Je komt van de angst voor de dood af, en (wat een
van de mooiste dingen is) je raakt jezelf kwijt, je lastige humeurige "ik", waarmee je jezelf en
anderen al zoveel verdriet bezorgd hebt.
Wie dat eenmaal gezien heeft, kan er nooit meer afstand van doen, want "al gaf iemand al het
goed van zijn huis voor deze liefde, men zou hem ten enenmale verachten".
Je kunt dan nog wel eens verdwalen, een hele tijd zelfs de weg kwijt raken, maar je komt toch
weer terug, zoals de verloren zoon.
Nu, dat heeft Joas niet begrepen.
Hij kan gemakkelijk de kerk voor de wereld inruilen, zoals een jongen of een meisje een
ander "liefje" neemt, omdat de liefde nooit echt geweest is.
Joas heeft de fijne smaak van de dienst des Heren nooit geproefd, maar alleen de zoveelste
verdunning.
Hij heeft nooit met z'n hart (wel met z'n mond) gezongen:
Och, mocht ik in die heilige gebouwen,
De vrije gunst, die eeuwig Hem bewoog,
Zijn lieflijkheid en schone dienst aanschouwen!
Hier weidt mijn ziel met een verwond'rend oog.
Toen hij deed wat recht is in de ogen des Heren, huichelde hij niet, hij handelde niet tegen
zijn overtuiging in, maar hij handelde zonder overtuiging. Misschien wel met enige
opwinding, maar zonder overtuiging.
Hij vreesde de Here, zolang Jojada leefde.
66