hoofdstuk i: dubieuze posten. - AH Bogaards

Wij verwonderen ons daar nu niet meer over. Dit is het meest vanzelfsprekende, en ik zou
haast zeggen het minimum wat van zo'n wonderkind en troetelkind Gods verwacht mag
worden. Dat is het nu ook precies, wat de Here met Zijn bijzondere gunsten aan Joas heeft
bedoeld, en waarop Hij heeft gewacht.
God geeft Zijn weldaden niet doelloos weg.
Hij biedt ze ons niet aan om ons te gerieven, en dat wij daarin maar zouden genieten zonder
meer, maar Hij doet alle dingen om Zijns Zelfs wil. In onze geloofsbelijdenis heet het ergens
zo mooi, dat Hij alle dingen onderworpen heeft aan de mens, om de mens te dienen, opdat de
mens daarmee zijn God diene.
Joas deed wat recht is in de ogen des Heren.
Nu, als Joas dat niet deed, wie moest het dan eigenlijk wèl doen!
Als iemand zó kennelijk door God is gespaard en gered, in de onderduiktijd niet omgekomen,
door God vertroeteld, gezegend, en tenslotte nog tot koning gekroond in een tijd van zo grote
verwarring, dan zou ik wel eens willen weten wat voor een wezen men moet zijn, om dan nog
de Here niet te dienen en niet te doen, wat recht is in Zijn ogen!
Intussen — dit mag hier ter "toepassing" wel even bijgevoegd — staat Joas in deze dingen
niet alleen.
Zulke "wonderkinderen" zijn talrijk als het zand der zee.
Ik denk in de eerste plaats aan die grote schare van jonge mensen, die tijdens het verzet en de
terreur van het Nazisme (voortzetting van die van Athalia) niet zijn omgekomen.
Duizenden zijn weggevoerd, van honger omgekomen of vermoord.
Jij niet!
Waarom juist jij niet?
Er is echter nog veel meer!
Duizenden en nog eens duizenden kinderen van ons volk groeien op in een omgeving, waar
de naam van Jezus nauwelijks wordt gehoord!
Jullie heeft God opgenomen in Zijn verbond. Je bent opgegroeid in "het huis des Heren". God
heeft je een "schuilplaats" aangewezen in een christelijk gezin, waar je veilig was voor de
terreur van de duivel, omringd door de gebeden van je ouders en je kerk. God heeft Zijn hand
over je opgeheven, en je gepromoveerd tot koningskinderen.
Waarom juist jij?
God had Zijn kerk evengoed kunnen bouwen, en Zijn hemel evengoed kunnen vullen met
andere jongens en meisjes, niet minder dan jullie!
Waarom — heb je daar wel eens over nagedacht? — waarom heeft God jullie juist die gunst
betoond?
Wij vragen zo dikwijls: waarom? En we zitten te piekeren over tal van problemen, en zouden
Gods wereldbestuur op meer dan één punt willen verbeteren.
Maar deze "puzzle" is toch wel haast onoplosbaar: waarom heeft God mij juist tot Zijn kind
willen aannemen? En waarom heeft Hij mij juist in aanraking gebracht met Zijn Woord?
63