hoofdstuk i: dubieuze posten. - AH Bogaards

In deze heilige sfeer is Joas opgegroeid.
Hier hebben twee vrome mensen angstvallig voor hem gewaakt. Ze hebben hem omringd met
hun vurige gebeden, en toen hij groter werd, onderwezen in de rechten des Heren.
In letterlijke en figuurlijke zin was Joas gezeten in de schuilplaats des Allerhoogsten, veilig
verborgen tegen de terreur van koningin Athalia.
Dit duurde totdat Joas zes jaar oud geworden was, en Jojada de tijd gekomen achtte voor een
staatsgreep, geen communistisch complot, maar een heilige revolutie, een opstand om des
gewetens wil tegen de afgoderij en de dictatuur.
Jojada heeft, na zorgvuldige ondergrondse voorbereiding, de prins uit het geliefde
koningshuis van David aan het verraste volk getoond. Hij heeft de banier ontplooid voor God
en de koning, en op die blijde dag, de grote dag der bevrijding, werd Joas uit het aloude
stamhuis van David tot koning gezalfd. De dwingelandes, Athalia, kreeg haar gerechte straf,
het verbond met de Here werd vernieuwd, en iedereen was blij.
Want grote dingen had de Here gedaan.
Hij had Joas als door een wonder als een brandhout uit het vuur gerukt.
En hij heeft in Joas Zijn verbondsbelofte aan David bevestigd, zoals dat in 2 Sam. 7 te lezen
staat, dat geen zoon van hem van de troon zou worden afgesneden, en dat de lamp van David
zou blijven branden, totdat de Messias kwam.
Aan dat kleine kindje Joas hing heel Gods belofte, de toekomst van Davids huis, en het heil
der wereld. Maar God heeft gedacht aan Zijn genade, en Zijn trouw aan Isrel nooit gekrenkt.
Gelijk een leeuwin waakt over haar jongen, zo heeft de Here gewaakt over dit kostbare jonge
leven, in hetwelk de Christus besloten lag.
God had, menselijkerwijs gesproken, Zijn belofte aan David óók kunnen vervullen in een
andere prins uit Juda. Hij was aan Joas niet perse gebonden.
Joseba nam uit de ten dode opgeschreven kindertjes er één weg. En die ene was nu juist Joas.
De anderen werden vermoord door Athalia.
Waarom juist dit ene kind?
Waarom geen ander kind?
Waarom niet meer kinderen?
Zo kunt u natuurlijk blijven doorvragen, en ik weet daarop geen antwoord, dan alleen dit:
verkiezing!
Het is het welbehagen Gods geweest. Dat ik niet narekenen, doch alleen bewonderen kan.
God laat al de stralen van Zijn sparende liefde en heel de trouw van Zijn verbond
samenvallen op dat kleine hoofdje van het kind Joas.
Daarom begon ik met te zeggen: Joas was een wonderkind!
Als wij nu de vraag stellen, hoe Joas op al deze dingen heeft gereageerd, dan ontvangen we
daar ook wel een antwoord op.
In 2 Kon. 12:2 heet het, dat Joas deed wat recht is in de ogen des Heren.
62