hoofdstuk i: dubieuze posten. - AH Bogaards

het precies zo gegaan is.
Ik heb uit de Bijbel geleerd, en het altijd ook zo verteld, dat bekering juist dit is, dat men
breekt met zijn boezemzonde.
Nu was het gebod, waar Gehazi 't meest mee overhoop gelegen had, het negende gebod.
Gij zult geen vals getuigenis spreken.
Als men nu Gehazi wéér ontmoet, en men bemerkt dat hij geen achterklapper of lasteraar is,
enkel goed spreekt van z'n meester, die hem in niets gespaard heeft, geen fantastische
verhalen opdist voor Jehu, maar een getrouw verslag geeft van de daden van Elisa, dan lijkt
mij de conclusie niet ongewettigd, dat er bij deze Gehazi iets "veranderd" is, en dat niet
alleen aan de buitenkant. En het moge dan onbewust zijn, maar hij heeft er door z'n verslag
toch aan meegewerkt, dat aan een verdrukte weduwe door de koning recht werd gedaan —
hèt grondbeginsel van de theocratie in Israël!
Wij kunnen over de harten niet oordelen, en daarom moet iedere boom aan z'n vruchten
worden gekend. De ontmoeting met Gehazi na de grote strafoefening is maar een zeer
vluchtige, ik stem het toe. Zijn optreden nu op de verkeersweg tussen Samaria en Jizreël gaat
ons als een film voorbij. Maar het schijnt dan toch dat de kastijding vrucht gedragen heeft.
Als ik bedenk hoe veel vrome kerkmensen nog zo heerlijk kunnen roddelen, en, hoe weinig
zij geneigd zijn huns naasten eer en goed gerucht te bevorderen, en ik zet daarnaast deze
ontslagen knecht, die niet zonder enige trots verteld hoeveel goeds zijn meester gedaan heeft
— en dat terwijl de vloek van zijn meester nog in z'n doodzieke lichaam tastbaar is —, dan
zeg ik: het ziet er met m'n vriend Gehazi nog niet zo gek uit.
Maar een dubieuze post blijft het.
60