hoofdstuk i: dubieuze posten. - AH Bogaards

dat uitgerekend op het zelfde moment dat Gehazi bezig is met het verhaal van de opwekking
van het dode kind der Sunemietische — deze vrouw zelf ten tonele verschijnt.
Zij was (omdat een hongersnood op til was) op advies van Elisa, die zijn weldoenster niet
vergeten kon, zeven jaar lang buitenslands geweest. In die tussentijd waren haar bezittingen
naar de wet van die tijd aan de kroon vervallen, en het is om deze reden dat deze evacuée, die
tevens weduwe geworden is, (haar toch reeds bejaarde man van twaalf jaar geleden wordt
met geen woord meer genoemd) haar belangen bij de koning komt bepleiten. En het spreekt
wel haast vanzelf, dat de koning Jehu, geïnteresseerd zowel voor Elisa als voor deze vrouw,
die zoveel beleefd heeft, bereid is terstond aan haar verzoek te voldoen, en voor de derde
maal in haar leven lopen de gebeurtenissen voor de godvrezende Sunemietische uit op een
"happy end".
Hiermee kom ik terug op de vraag hoe Gehazi "geestelijk gereageerd heeft op de strenge straf
die hem trof". Prof. van Gelderen merkt op (Korte Verklaring Koningen III, blz. 46): "Toch
zou men van oordeel kunnen zijn, dat 2 Kon. 8:4—6 althans geen ongunstige indruk maakt.
Ongetwijfeld heeft Gehazi daar kennelijk goed gesproken van zijn vroegere meester. Maar
hiermee blijven we toch aan de buitenkant van de zaken. Of er in het hart van Gehazi oprecht
berouw geweest is over zijn grote zonde — dat is een vraag, waarop ik zomin ten goede als
ten kwade zou weten te antwoorden".
Tot zover Prof. van Gelderen.
Voor hem blijft Gehazi dus wel een "dubieuze post".
En dat zal ons allemaal wel zo gaan, maar toch weet ik niet, of we bij dat "enkel goed spreken
van zijn vroegere meester" wel zozeer aan de "buitenkant" blijven staan als Prof. van
Gelderen veronderstelt.
Wij herinneren ons, dat de rol die Gehazi gespeeld heeft bij de opwekking van de dode knaap
niet een erg mooie was. Hij zou graag zelf de eer gehad hebben en meer op de voorgrond getreden
zijn. Wij hebben reeds vroeger het vermoeden uitgesproken, dat er toen reeds een
wortel van bitterheid tegen Elisa in zijn hart geschoten is. Dit is er stellig niet beter op
geworden, toen hij smadelijk door de profeet werd weggejaagd, beladen met de vreselijke
melaatsheid van Naäman. Ik kan mij zo goed voorstellen dat na al deze teleurstellingen en
mislukkingen in zijn leven Elisa in zijn oog de grote zondebok geworden was. Zo redeneert
de natuurlijke mens.
Hij ziet geen schuld bij zichzelf, maar wijt alle ongelukken aan een ander. Als Gehazi op de
vraag van Jehu: vertel mij toch eens wat van Elisa, uw vroegere meester, de kans had waargenomen
om Elisa in 'n zo ongunstig mogelijk daglicht te stellen, dan zou mij dit niets
verwonderd hebben. Zo zijn de mensen. Elisa? Nee, daar zou hij eens 'n boekje van open
kunnen doen! Een behandeling die hij bij die man gehad heeft, en dat noemt zich dan nog een
man Gods, een dominee!
Tot mijn blijdschap bespeur ik van deze mentaliteit, die men dagelijks in het leven ontmoeten
kan, bij Gehazi niets.
Integendeel, u krijgt de indruk, dat hij het echt fijn vindt, om al de grote daden van Elisa nog
eens op te halen en hij weet er met smaak van te vertellen. Tijdens het incident met de Sunemietische
is hij juist bezig te verhalen hoe Elisa haar kind heeft opgewekt. U weet, Gehazi
was van de eerste leugen niet gebarsten, en hij had evengoed kunnen fantaseren, dat hij het
gedaan had met die staf. Maar als Jehu navraag doet bij de Sunemietische, bevestigt zij, dat
59