hoofdstuk i: dubieuze posten. - AH Bogaards

meester gelijk op wilde delen. Nu, dat doel schijnt hij nu volkomen te hebben bereikt, want
Naäman geeft hem zelfs twee dragers mee, en als een vorst schrijdt Gehazi achter hen aan!
Totdat hij, dicht bij huis gekomen, de vracht zelf overneemt, en tersluiks in huis zeult, geen
kleinigheid overigens, want die twee talenten zilver wogen alleen al een kleine 90 kilo!
Ter verantwoording geroepen door Elisa, blijkt Gehazi een volleerde leugenaar te zijn. Hij
doet precies of hij van niets weet: "uw knecht is nergens heen geweest". Het wordt hem
echter spoedig duidelijk, dat heel de geschiedenis tot in de kleinste bijzonderheden aan de
profeet bekend is. Het verhoor moet voor Gehazi iets huiveringwekkends gehad hebben,
zoiets als wanneer voor Gods rechterstoel de boeken geopend worden, en de heimelijkste
zonden gebracht worden in het licht Zijns aanschijns.
Het spreekt wel vanzelf, dat deze zonde niet ongestraft kan blijven. Wie meent het gezag van
een profeet, de goede naam van z'n meester en de heiligheid van God zo maar te kunnen
misbruiken om er zelf beter van te worden, vergist zich schromelijk.
Feitelijk spreekt de Schrift hier niet van "straf". De Bijbel is vaak vol goddelijke ironie, en
laat het nu zó voorkomen, alsof Gehazi met z'n bedrog volkomen succes gehad heeft. Hij
heeft nu geld om zich naar hartelust alles te kunnen aanschaffen, maar op één ding heeft hij
niet gerekend.
"Als Gehazi nu meent" (ik citeer hier prof. van Gelderen) "dat hij hiermee van Naäman alles
gehaald heeft, wat er te halen viel, dan vergist hij zich radicaal. Het voornaamste komt nog
(vs 27a). Ja, het voornaamste, datgene wat de eigenlijke aanleiding is geweest tot Naämans
reis naar Samaria. De Aramese veldheer was niet naar Israëls land gekomen om zo maar eens
wat geld en kleren uit te delen. Hij had iets anders meegebracht, wat hij bovenal kwijt wou
zijn, de melaatsheid!
Zijn vrijgevigheid met geld en kleren was een uitvloeisel van zijn vreugde hierover, dat hij
zijn ziekte kwijt was. Die twee hangen onverbrekelijk samen en dat zal Gehazi ondervinden.
De nalatenschap van de Arameër is ondeelbaar. Het geld en de kleren die de Arameër kwijt
wou zijn, heeft Gehazi naar zich toegehaald, en Elisa misgunt het hem niet. Maar met de
secundaire nalatenschap moet Gehazi ook de primaire aanvaarden. Naämans melaatsheid zal
Gehazi en zijn nakomelingschap ten eeuwigen dage aankleven. Zij is even erfelijk als het
grootgrondbezit."
Zo heeft de knecht dan zijn zin gekregen en is heer geworden. Het is vreselijk dat God de
zondaar soms z'n zin geeft. Nu behoeft Gehazi Elisa ook niet meer te dienen. Hij is vrij man
en kan van het gestolen geld een luxueus leven gaan leiden. We lezen nergens, dat Elisa hem
z'n geld en goed afneemt. Hij mag het houden. Hij zal de dienst van Elisa ook wel voorgoed
verlaten hebben, want het vlotte nu natuurlijk niet meer. De goede verhouding was kapot.
Maar hoe is nu verder de verhouding tussen God en Gehazi?
Wie rijk wil worden valt in menige strik en verzoeking en het is gemakkelijker dat een
kameel gaat door het oog van een naald, dan dat een rijke ingaat in het koninkrijk der
hemelen. Heeft hij die zoveel heeft gezien en gehoord van de rijkdom aan goedertierenheid
van Israëls God, zich voortaan alleen maar verlustigd in de rijkdommen dezer wereld? Hij
had behalve een ziek lichaam ook een melaatse ziel — is die ook genezen?
Of wij het antwoord daarop ook vinden, weet ik niet. In elk geval ontmoeten we Gehazi nog
57