hoofdstuk i: dubieuze posten. - AH Bogaards

niemand mag dat kind aanraken of wegnemen of begraven, zolang hij er niet is. En zo heeft
hij bij voorbaat dit knaapje geannexeerd voor het leven.
Nu keren we tot Gehazi terug, en nu treft ons iets zeer eigenaardigs. Gehazi is vooruitgelopen
met de staf van z'n meester en heeft z'n opdracht consciëntieus uitgevoerd. Hij heeft zelfs
meer gedaan.
Hij heeft niet alleen de staf op het kind gelegd, maar heeft ook gewacht of hij ook enig
levensteken ontwaarde. Daarin is hij evenwel teleurgesteld. Er gebeurde niets. Daarna keert
hij terug, loopt Elisa en de Sunemietische tegemoet, en meldt het teleurstellende resultaat.
Blijkbaar heeft dus ook Gehazi het opstandingsgeloof van Elisa en de Sunemietische gedeeld.
Hij heeft het zelfs zeer vanzelfsprekend gevonden. We bespeuren iets van verwondering in
z'n verslag aan Elisa: "de jongen is niet ontwaakt!"
Dit pleit toch wel voor Gehazi. We hebben (althans voorlopig) nog geen enkele reden te
veronderstellen dat het geloof van Gehazi minder echt was dan van Elisa of de
Sunemietische, of dat hij maar meezong in het koor.
En toch is hier een trekje, dat minder sympathiek aandoet. Het is niet zozeer dat Gehazi méér
doet, en meer verwacht dan z'n opdracht inhield — hij moest alleen maar beslag leggen op
dat kind, en van levend maken was nog geen sprake. Maar, ik zou haast zeggen, ik mag dat
enthousiasme wel. Knechten die precies op de centimeter uitrekenen wat ze doen moeten, en
op 't horloge kijken of 't nog haast geen tijd is, dat zijn de besten in de regel niet.
Dat is dus alweer iets dat vóór Gehazi pleiten kon.
Wat evenwel fout is, is dat de knecht hier treden wil in de plaats en in de rechten van zijn
heer. Er ligt in deze overschrijding van de grenzen iets onmiskenbaar aanmatigends. Het is
een gerichtheid op het eigen ik en eigen eer, die niet weldadig aandoet. We krijgen de indruk,
dat Gehazi nu z'n aandeel ook wel eens hebben wil. In de geboorte van dat kind heeft hij ook
een aandeel gehad, maar dat was zeer bescheiden. Hij had alleen een "tip" gegeven aan z'n
meester, onder vier ogen. Verder was hij niet op de voorgrond gekomen.
Ik heb zo'n gevoel, dat Gehazi daarover is gaan wrokken. Toen had hij 't zo goed geraden, en
z'n meester had de dank geoogst. Gehazi zal er nu voor zorgen, dat 't een beetje anders loopt
in het geval van de wedergeboorte van het kind. Nu mag hij ook wel een aandeel hebben in
de dankbaarheid van de moeder. Wat zou hij gloriëren, als hij die bedroefde moeder het
levende kind tonen kon!
Of Gehazi toen ook gehoopt heeft op een geschenk van deze rijke boerin, zoals hij later aasde
op de geschenken van de rijke Naäman, kan ik niet beoordelen, en mag ik dan ook niet
beweren.
Wel gaat het bedenkelijk die richting uit.
Maar laten we aannemen, dat er nu nog maar alleen is het vlamogen op een aandeel in de eer
van z'n meester. Straks wordt dat een begeren van een aandeel van het bezit van z'n meester.
En die twee liggen principiëel in dezelfde lijn.
Zo is er een bijna onmerkbare groei in de zonde.
Dat gaat vaak zo langzaam, maar tegelijk zo zeker. En als het kwaad niet in de kiem wordt
gesmoord, gaat het van kwaad tot erger, zoals we zien zullen bij onze derde kennismaking
met Gehazi.
55