hoofdstuk i: dubieuze posten. - AH Bogaards

zitten, vergist zich.
Zij is een gelovige en daarom moedige en kordate vrouw, die terstond haar maatregelen
neemt.
Het eerste wat ze doet, is het kind neerleggen op het bed van Elisa in het profetenkamertje, en
de deur toesluiten. Dat simpele toesluiten van de deur is al een daad van geloof. Wij zoeken
geloofsdaden soms in buitengewone dingen — ze kunnen bestaan in heel gewone. Waarom
zij zo gelovig was in dit afsluiten van het kamertje, dat zien we zo dadelijk.
Het tweede wat de Sunemietische doet is naar het land gaan, waar haar man is. Ze barst niet
in tranen uit daar, maar vraagt om alstublieft direct een van de jongens met een ezelin, want
ze wil direct op reis naar Elisa. Van het sterfgeval zwijgt ze volledig, zelfs tegenover haar
man. Ook dit zwijgen is geloofsdaad.
Op de verwonderde vraag van haar man, waar dit zo plotseling voor nodig is, krijgt hij maar
een zeer kort bescheid, en het woord dat ze gebruikt, betekent zoveel als: laat mij maar
geworden, en schiet nu maar wat op!
We hebben al eerder vernomen, dat de echtgenoot in dit huis alles goed vindt wat z'n vrouw
doet, en daarom vraagt hij ook nu maar niet verder tekst en uitleg. Hij zal zorgen dat 't voor
elkaar komt.
Zo gaat de Sunemietische met de knecht op weg, een reis van een 25 K.M. wellicht.
Wij laten nu verder de bijzonderheden van deze geschiedenis rusten, en komen bij het
moment, dat Elisa aan Gehazi opdracht geeft, om vooruit te lopen naar het huis van de
Sunemietische, om de staf van de Godsman op de knaap te leggen. Hij zal zelf volgen, maar
nog niet terstond. Hij wil eerst nog alleen zijn met God. Hij wil eerst bidden. De moeder heeft
het wel niet met zoveel woorden gezegd, maar 'n goed verstaander heeft maar 'n half woord
nodig en Elisa heeft direct begrepen dat het kind dood was.
Dit was dus een heel ernstig geval.
De profeet moest met God worstelen om de waarmaking van Zijn belofte, want hij kan niet
rijmen dat God Zijn belofte ten halve aan deze vrouw zou vervullen. Zij had naar een zoon
verlangd voor haar nageslacht, en nu sterft deze zoon als een kind, en wordt deze bloem in
de knop gebroken.
Elisa heeft aanstonds geloofd, dat dit niet kon, en door dat geloof zendt hij Gehazi alvast met
z'n staf vooruit. Dit geloof is precies hetzelfde geloof als dat van de moeder toen ze het prof
etenkamertje afsloot en zweeg tegenover haar man.
Het is het geloof in de opstanding.
Het geloof in het wonder.
U moet nl. weten, dat in het Oosten een gestorvene meestal op dezelfde dag begraven werd.
De Sunemietische voorziet het gevaar, dat haar man, thuiskomende, en het dode kind ziende,
maatregelen zal nemen voor de begrafenis. Terwijl zij weg is. En dat mag niet. Dit kind mag
niet begraven worden. Dit kind, weet zij, door God zo wonderlijk gegeven, is nog niet
bestemd voor het graf. Het zal weer levend worden. Daarom mag haar man niets weten, en
gaat de deur op slot.
In hetzelfde geloof handelt nu Elisa.
Het leggen van z'n staf op iemand, had in het Oosten symbolische betekenis. Het betekende
zoveel als beslaglegging. Proclameren van eigendomsrecht. Zo ongeveer als een passagier in
de trein z'n plaats belegt, zolang hij er zelf niet is. Elisa wil daardoor te kennen geven:
54