hoofdstuk i: dubieuze posten. - AH Bogaards

Het is voor de geestelijke structuur van deze man van belang te vernemen, dat Elisa hem in
belangrijke onderdelen van zijn ambtswerk raadpleegt en hem blijkbaar volkomen vertrouwt.
Het verdient evenzeer onze opmerkzaamheid, dat Gehazi toch niet die doorgewinterde
materialist is, waarvoor wij hem hielden. Hij denkt er niet over Elisa voor te stellen, deze
Sunemietische met rijke geschenken te overladen, zoals we, gezien z'n latere houding bij
Naäman, verwacht zouden hebben. Deze man denkt niet uitsluitend in guldens en
rijksdaalders. Hij heeft een open oog voor wat vooral een vrouwenleven blij kan maken, geen
opschik en goud, maar moedervreugd en moederweelde.
Maar wat ons bijzonder opvalt is de bijna naief-gelovige manier, waarop hij dit punt op de
agenda van Elisa zet.
Zij heeft geen kind!
In de haast kinderlijke gedachtengang van Gehazi kan Elisa, of liever, kan God daarvoor
zorgen.
Blijkens z'n bijvoeging: "en haar man is oud", is hij er zich van bewust dat alle natuurlijke
wegen afgesneden zijn, maar Gehazi houdt rekening met het.... wonder!
Was hij een dubbelovergehaalde en platvloerse materialist geweest, waarvoor wij hem in de
regel houden, dan zou deze gedachte aan het wonder zelfs niet in z'n brein opgekomen zijn.
Het blijft natuurlijk mogelijk, dat hij later is afgezakt, dat hij God heeft ingeruild voor het
goud, en daarmee ook z'n Godsgeloof is kwijt geraakt.
Maar dat moeten we dan nog eens bekijken.
De tweede maal, dat we Gehazi ontmoeten is ter gelegenheid van het droeve sterfgeval van
het kind van de Sunemietische. Er staat niet bij hoe oud het knaapje was toen het stierf, maar
laten we aannemen een jaar of zes, zeven. Al die tijd hebben we van Gehazi niets vernomen,
maar nu treedt hij ineens weer voor het voetlicht. Ook nu is er niets in z'n optreden dat ons de
bedrieger van straks in hem zou doen vermoeden. Elisa vertrouwt hem ten volle, en geeft
hem een opdracht, die zo mogelijk nog delicater is dan de eerste. Misschien is er een klein
trekje dat een ontwikkeling naar de verkeerde kant verraadt, maar daarover straks. Laten we
eerst eens zien wat er aan de hand was.
Het kind dat zoveel vreugde gebracht had in het huis der Sunemietische, is op een kwade dag
gestorven. Het was naar het land gelopen, waar z'n vader druk bezig was met de oogst, en
klaagde toen ineens over vreselijke hoofdpijn. Of de vader nu het geval niet direct zo ernstig
heeft ingezien of dat hij er door drukke werkzaamheden op het land geen voldoende aandacht
aan besteden kon, in elk geval, hij geeft aan een van de knechten opdracht, het kind naar huis
te dragen, daar is het veilig bij z'n moeder.
Het is een ontroerend tafereel als we de bezorgde moeder de hele morgen met het doodzieke
kind op schoot zien zitten. Ze verkeert in duizend angsten en overlegt bij zichzelf, dat het wel
eens een ernstig geval van zonnesteek kon wezen. Ze koestert het jongske in haar armen,
maar kan verder ook niets doen. Dat is het nare, dat je in zulke omstandigheden volslagen
machteloos staat. En zie, voor ze er zelf op bedacht is, sterft het kind, tegen de middag.
Onverbiddelijk heeft de dood z'n intrede gedaan, en haar het enigst kind, het kind van het
wonder, het kind van al haar verwachtingen, afgenomen.
Wie nu verwacht zou hebben, een wanhopige moeder te zien, die maar wat versuft blijft
53