hoofdstuk i: dubieuze posten. - AH Bogaards

Hij is eigenlijk razend jaloers op z'n collega, de bekende "jalousie de métier". Vooral omdat
hij best begrepen heeft uit de enthousiaste verhalen van de knapen, dat zij door die prediker
wel wat geïmponeerd zijn. Het is mee die jaloezie, die hem kort en nors doet bevelen: "zadelt
mij de ezel!" Hij zal nu alles doen om zichzelf te rehabiliteren. Hij behoeft er heel weinig
over na te denken om een fijn gesmeed plannetje uit te voeren. Als 't kan zonder leugens,
maar als 't móét mèt leugens, maar die man Gods uit Juda zal en moet z'n gast wezen en dan
zal hij voor z'n jongens nog eens glorieren als hij gedaan krijgt, wat Jerobeam de koning niet
gedaan kreeg: de man Gods als gast aan zijn tafel!
Het is toch eigenlijk, goed bezien, een oude schavuit, die "profeet" uit Bethel, die zich
hoegenaamd niet om de zaak des Heren en de ziel van z'n schapen bekommert, maar hevig
actief wordt als het er om gaat z'n eigen standje te redden, en daarin met de grootste
geslepenheid te werk gaat.
Als het niet zo droevig was, zou je er om lachen dat deze schelm, teruggekeerd met het dode
lichaam van de Godsman — slachtoffer van z'n eigen leugens — een klaagzang gaat
aanheffen en een rouwdienst belegt voor z'n gestorven collega met als thema: ach, mijn
broeder! (1 Kon. 13 :30).
Zo'n huichelaar, zouden we zeggen!
En toch!
Toch is er ook van deze oude zondaar nog iets meer te zeggen, en heeft — wie weet — de
dood van de Judeeër nog meegeholpen aan het geestelijk behoud van deze oude man op 't
laatst van z'n leven. Ook heeft hij nog wel iets meer gezegd tot z'n jongens dan alleen dat
irriterend bevel: zadelt mij de ezel!
Bij het graf van de ongehoorzame profeet heeft de oude Betheliet een weeklage aangeheven.
En van de begrafenis teruggekeerd, heeft de oude man z'n testament geschreven, en z'n laatste
wilsbeschikking aan z'n zonen bekend gemaakt. De inhoud van dit testament luidt aldus: "Als
ik sterf, begraaft mij dan in het graf waarin de man Gods begraven is; legt mijn beenderen
naast zijn beenderen. Want ongetwijfeld zal het woord geschieden, dat hij door het woord des
Heren gepredikt heeft tegen het altaar te Bethel en tegen al de tempels op de hoogten in de
steden van Samaria" (1 Kon. 13:31b, 32).
Het doet ons werkelijk goed, dat we van deze oude profeet, die zolang schuldig gezwegen
had, nu ook eens een getuigenis horen, en dat hij nog wel iets meer te zeggen heeft dan:
"zadelt mij de ezel!"
We kunnen hier natuurlijk wantrouwend tegenover gaan staan. Wie een Nurks-natuur heeft,
zal allicht beweren, dat de tranen, aan het graf geschreid, enkel maar krokodillentranen
waren, en dat de man hier echt als een huichelaar uitkomt.
Al verder kan men aanvoeren, dat de begeerte om begraven te worden in hetzelfde graf
waarin de "man Gods" gelegd was, voortkwam uit allerlei bijgelovige motieven, en dat hij de
"theologische revolutiebouw", die we hem reeds vroeger zagen plegen, voortzet tot na z'n
dood. In dezer voege dan, dat de nabijheid van de beenderen van de Godsman hem in de dag
der opstanding zou vrijwaren tegen het oordeel.
Zo, zeg ik, kan men spreken.
Maar we kunnen óók opereren met het "oordeel der liefde" en als ik dan eens nalees wat
47