hoofdstuk i: dubieuze posten. - AH Bogaards

"vrome" leugen.
En deze oude zondaar, die zonder blikken of blozen anderen bedroog, kwam er ook heel
gemakkelijk toe, zichzelf te bedriegen. Immers, een van de motieven, waarom hij zo graag die
man Gods uit Juda aan z'n tafel wilde hebben, zal wel geweest zijn dat hij zichzelf
voorpraatte dat de vriendschap met deze moedige getuige Gods hem ook automatisch de
vriendschap van God Zelf bezorgde. Ja werkelijk, zo raar dacht men toen soms, en denkt men
soms nog!
Naar de gunst des Heren had hij al jaren niet meer getaald, maar nu werd hij door dat
opzienbarend gebeuren in Bethel opgeschrikt, en dacht: ik moet weer bij God in de gunst
komen, en de beste manier is dan: goede vrienden te worden met Zijn dienstknecht. Een
domineesvriend, dacht hij, is ook een Godsvriend!
Maar met al dat liegen en bedriegen kan men toch niet zeggen, dat hij bewust een valse
profeet is. Straks spreekt hij het Woord des Heren (1 Kon. 13:21—23).
Hij is dan ook meer een gedegenereerde slappeling, die daar langzamerhand in Bethel in
slaap gezakt is. Een wachter, maar die liever rustig thuis blijft zitten en z'n gemak zoekt en
met iedereen goede vrienden blijft, dan dat hij op Sions muren klimt, om de bazuin te blazen
en te waarschuwen voor het naderend gevaar.
Een trouweloze herder!
Het is nauwelijks denkbaar dat deze man, die geen herder voor z'n gemeente was, een priester
is geweest in z'n eigen gezin. We krijgen althans sterk de indruk, dat daar wel veel aan
ontbroken heeft. Z'n eigen jongens zijn wel bij het zondige inwijdingsfeest geweest, want ze
doen daar, thuisgekomen, opgewonden verhalen over. De priester heeft niet gewaarschuwd:
daar hoor je niet! Hij laat alles gaan. Wij horen de oude man een paar maal tegen z'n jongens
spreken, maar geen enkele keer is het een woord van vaderlijk of priesterlijk vermaan. Het
enige wat hij tot z'n jongens heeft te zeggen is: "zadelt mij de ezel". 't Is meer 'n oude
generaal die z'n korte bevelen geeft, dan een priester die bewogen is over de zielen van z'n
kinderen. En de nukkige oude heer, die op z'n gemak gesteld is, en alles voor zich láát doen,
heeft er blijkbaar de wind onder. Ze zadelen hem de ezel, eenmaal en andermaal.
We krijgen de indruk dat de oude man op dit punt niet gemakkelijk is. Laat niemand hem
tegenkomen! Als hij zegt dat de ezel gezadeld moet worden, dan móét dat gebeuren. Sofort.
Hij zou opstuiven en tieren van hier en ginder, als het niet netjes in orde kwam. Dit is een
heel gewoon verschijnsel. Mensen die hun eigen taak verwaarlozen, zijn meestal heel nukkig
en humeurig, en hebben allerlei critiek als 't niet in orde komt als 't hun eigen zaken betreft.
Ze moeten de stem van hun geweten, die toch altijd nog min of meer spreekt, op de een of
andere manier afreageren. Deze reactie bemerkt u hier: "zadelt mij de ezel!"
Zo pas memoreerde ik de begeerte om de man Gods uit Juda onder z'n dak te krijgen, als 'n
poging om bij God in de gunst te komen. Prof. van Gelderen noemt dat heel mooi 'n
"theologische revolutiebouw".
Er waren, dunkt mij, wel meer motieven.
De oude profeet zal zich ook wel een beetje geschaamd hebben voor z'n eigen jongens. De
plaats waar de profeet uit Juda stond, had hij moeten innemen. Het woord dat die man Gods
sprak, had hij moeten spreken!
46