hoofdstuk i: dubieuze posten. - AH Bogaards

Doch wie er ook slaapt, de Here waakt.
Als de eerste klop op de deur niet helpt, volgt er een tweede, precies als bij de Egyptische
Farao, die toen hij niet horen wilde, voelen moest, en tien slagen achter elkaar kreeg. God
achtervolgt als 't ware Zijn weggelopen kinderen, en laat ze niet gauw met rust.
U ziet dat ook hier.
Voor de tweede maal wordt heel Bethel diep geschokt en opgeschrikt door Gods straffende
hand over Zijn ongehoorzame knecht.
Het liep namelijk met die Judeeër slecht af. De oude profeet uit Bethel had reeds voorzegd:
"Zo zegt de Here: omdat gij weerspannig geweest zijt jegens het bevel des Heren, en het
gebod dat de Here uw God u geboden heeft, niet hebt gehouden, maar teruggekeerd zijt en
brood hebt gegeten en water gedronken ter plaatse, waarvan Hij tot u gesproken had: gij
moogt er geen brood eten en geen water drinken — daarom zal uw lijk niet komen in het graf
uwer vaderen" (1 Kon. 13:21, 22).
Geen woord des Heren valt ooit ter aarde.
Het is precies zo uitgekomen, en veel spoediger dan iemand ooit had kunnen vermoeden.
Toen namelijk de maaltijd afgelopen was, en de boetgezant des Heren de terugtocht
aanvaardde, zie, toen "trof hem een leeuw aan op de weg en doodde hem. En zijn lijk lag
neergeworpen op de weg, terwijl de ezel er naast stond, en de leeuw ook naast het lijk stond"
(1 Kon. 13:24).
Dit was natuurlijk geen gewoon "ongeluk". Men kon moeilijk zeggen, dat hij door een
"tragisch ongeval" om het leven was gekomen.
Dat het verscheurende dier de profeet wel doodde, maar voorts noch de ezel noch z'n
voormalige berijder ook maar aanroerde, was zo iets ongewoons, dat toen dit gerucht zich in
de stad verspreidde door de reizigers, die dit tafereel gezien hadden, ieder de schrik om het
lijf sloeg, en zelfs het kleinste kind wel moest erkennen: dit is Gods vinger!
Zo heeft God Zijn geschonden eer toch nog gehandhaafd en werd Zijn Naam vermaard in het
afgeweken Bethel.
Het gespleten altaar was niet voldoende. Er moesten eerst doden vallen, en het slachtoffer
moest nu juist de man wezen die zo dapper had getuigd tegen de geest der eeuw.
Het is een geschiedenis van grote tragiek!
Is hiermee deze historie nu afgelopen?
Is dit het onbevredigend slot van een levensroman, en gaat de zon, die zo stralend scheen, zo
bloedend onder? Is er geen enkele lichtstraal van hoop in deze sombere donkerheid?
Ik geloof van wel.
De levensgeschiedenis van deze profeet, waar eigenlijk maar een paar regels van
opgeschreven zijn in de Bijbel, is er een van zonde, maar ook van genade.
Wij behoeven (mogen zelfs niet) de dingen donkerder voorstellen, dan ze in werkelijkheid
zijn.
Er wordt wel een verschrikkelijk oordeel voltrokken over deze weerspannige dienstknecht
des Heren, maar dat dit oordeel ook het oordeel zou betekenen, wordt met geen woord
41