hoofdstuk i: dubieuze posten. - AH Bogaards

toeliet, maar dat hij zelf die afgodtempels in Jeruzalem bouwde. Hij heeft niet maar permissie
gegeven dat de afgodische cultuurwereld de heilige stad binnendrong, maar hij paste zich er
volkomen bij aan, en zijn hart hing er met liefde aan. Het enige wat de schrijver van het boek
der Koningen nog weet aan te voeren vóór Salomo, is dat hij nog niet volledig brak met de
dienst des Heren. Nee, daar deed hij nog wel aan, maar hoe dat ging, wel dat kunt u zich nu
wel enigermate indenken! De wijze Salomo — afgodendienaar.
En dit is nu dezelfde Salomo, die zo prachtig begonnen was, de jongeling met z'n schone
droom in Gibeon, de man die zo kostelijk bidden kon in de tempel, en nu zó op z'n oude dag!
We zouden het eenvoudig niet geloven, als we niet vernomen hadden, wat er zo al aan
voorafgegaan was.... de zonde is een hellend vlak, en men komt, mits er volledig mee
gebroken wordt, tenslotte uit op een punt, waar men vroeger nooit gedacht had te zullen
komen.
In ditzelfde elfde hoofdstuk staat ook Salomo's doodsadvertentie (1 Kon. 11:43). En nu is het
meest tragische in heel deze historie, dat er tussen het bericht van zijn val, en het bericht van
zijn dood, niets wordt vermeld van zijn berouw en terugkeer tot de Here. Ik mag niet beweren
dat dit berouw er niet geweest is, maar er wordt met geen woord melding van gemaakt.
Salomo heeft, zo wordt er verteld in 1 Kon. 4:32 duizend en vijf liederen gedicht, maar wat
wij missen is een boetepsalm. David dichtte Psalm 32, 51 en 130, liederen uit de diepte tot
God. Salomo niet. "Hij sprak over de bomen, van de ceder op de Libanon af tot de hyzop toe,
die aan de muur uitschiet; hij sprak ook over het vee, het gevogelte, het kruipend gedierte en
de vissen" (1 Kon. 4:33). Maar hij sprak niet over z'n zonden. Het mag wel als vaststaand
worden aangenomen, dat het boek Prediker niet van de hand van Salomo is, en wat de andere
geschriften van Salomo betreft, heeft iemand opgemerkt, dat er wellicht daarom zoveel strijd
over gevoerd is, of deze boeken een plaats in de Kanon moesten hebben, omdat men het
element der boete er in miste!
Bij het sterfbed van Lodewijk de veertiende schreef Madame de Maintenon: "elke vreugde is
uitgedoofd uit z'n hart. Ouderdom en ontgoocheling hebben hem de leegheid doen zien van
alles waar hij vroeger vol van was". Bathseba heeft iets dergelijks kunnen schrijven bij het
sterfbed van haar zoon. Dromen te Gibeon, tempelbouw en gebeden, een wijd begrip des
harten, tongen van mensen en engelen die spreuken vol wijsheid zeggen, het kunnen altemaal
klinkende cimbalen en luidende schellen zijn, als... . de liefde ontbreekt.
Spreken we hiermee het doemvonnis uit over Salomo?
Wij zullen het wel laten!
We zouden het prachtig gevonden hebben, als we gezien hadden dat Salomo's val tenslotte
een vallen op de knieën geworden was voor God. Maar er zijn meer dingen tussen hemel en
aarde die wij niet zien en weten. Wij kunnen nooit groot genoeg denken van Gods
barmhartigheid en Zijn verkiezende genade, die onberouwelijk is. Daarom wil ik mijn
beschouwing over Salomo eindigen met twee citaten van prof. van Gelderen:
"We (zien) aan de ene kant van Jeruzalem buiten de poort de berg der ergernis, waar Salomo
de offerhoogte heeft gesticht, waar hij zich heeft neergebogen voor Astarte. En we zien aan
de andere kant van Jeruzalem buiten de poort de heuvel Golgotha, met zijn drie kruisen. En
het middelste van deze drie kruisen getuigt van een Sion, dat door recht verlost wordt (Jes.
1:27). En die Gekruisigde is Zelf de Rechtvaardigheid Gods, waardoor Sion wordt verlost
(Rom. 1:17). En onder de zegenend uitgebreide armen van de Gekruisigde herhalen we het
profetische woord dat over de gevallen Salomo uitgesproken werd: "Ten vorst wil ik hem
stellen terwille van David Mijn knecht, die Ik verkozen heb, die Mijn geboden en Mijn
inzettingen in acht genomen heeft". En we zwijgen, en we hopen".
30