hoofdstuk i: dubieuze posten. - AH Bogaards

lengte van dagen, en roem. Juist omdat Salomo dat niet vroeg, toonde hij zich een
theocratisch koning te zijn, niet gelijk de andere volken, en juist daarom werden ze hem erbij
gegeven. Als toegift. Terecht merkt prof. van Gelderen op, dat men Mattheüs 6:33 hier naast
kan leggen. Het ging bij Salomo's wens om de bevordering van recht en gerechtigheid in zijn
rijk, dat een tijdelijke realisering moest zijn van het koninkrijk Gods. Waar hij in de zuivere
rechtspraak zo het koninkrijk Gods en zijn gerechtigheid zocht, werden de andere dingen hem
toegeworpen. En wat heel het gebed nog een bijzondere waarde geeft is de innig-gelovige en
priesterlijke toon, waarmee de jonge koning zijn Verbondsgod aanspreekt: "Here, mijn God!"
Een pendant van Salomo's wens te Gibeon is zijn gebed bij de inwijding van de tempel (1
Kon. 8).
Hier excelleert Salomo als priester, want bidden is een priesterlijke functie bij uitnemendheid
van de naar Christus' beeld vernieuwde mens.
Van de prachtige tempel van Salomo, ons tot in de kleinste onderdelen beschreven, is niets
meer over. Alle glorie van goud en zilver en cederhout is vergaan. Maar dit gebed is
gebleven. Tempels zijn voor een tijd, gebeden voor de eeuwigheid.
Er staan veel "mooie gebeden" in het Oude Testament, maar er is nauwelijks één gebed aan te
wijzen, dat dit gebed in schoonheid en bewogenheid overtreft. Met oneindige priesterlijke
erbarming legt de koning de noden van zijn volk voor het heden en voor verre toekomst neer
voor de God Israëls — gezegend een volk welks koning zó bidden kan! Tot zeven maal toe
heffen zijn gevouwen handen zich "naar de hemel, de vaste plaats Uwer woning" om de
verhoring af te smeken. Het is een gebed, waarin de ziel even diep afdaalt in het dal van de
ootmoed als hoog opstijgt in wijd Godsvertrouwen. Een gebed waarvan de inhoud even diep
ontroert als de schone vorm. Dit gebed is een lied geworden, een gedicht. De Statenvertalers
zijn er zo diep van onder de indruk gekomen, dat 1 Kon. 8 onder hun vertalende handen is
weggegleden als een symphonie. En Multatuli, die voor zichzelf niet verder komen kon dan
tot een "gebed van een onwetende", heeft zich zelfs in z'n "toespraak tot de hoofden van
Lebak" niet kunnen ontworstelen aan de schoonheid van deze Bijbeltaal.
Na dit alles komt mij weer in de zin het woord van Whyte: "de schipbreuk van Salomo is de
verschrikkelijkste tragedie!" Want alle water van de zee wast het niet af: hij hééft schipbreuk
geleden. Deze "zoon van David" is een verloren zoon geworden, en wat het ergste is, wij
horen hem niet eens zeggen: "ik zal opstaan en tot mijn Vader gaan!" Wij staan hier voor het
onverklaarbare raadsel. De zonde i? altijd mysterieus.
Deze koning, profeet-priester...... schipbreukeling!
Salomo — Demas heeft mij verlaten — hebbende de tegenwoordige wereld liefgekregen!
De reeds meer genoemde Whyte merkt op, bij het gebed van Salomo, dat het niet
onwaarschijnlijk is, dat de tekst van dit gebed geschreven is door Salomo's opvoeder Nathan.
Het zou dan door de koning slechts gereciteerd zijn als een formuliergebed. Ik durf deze
suggestie noch bevestigen noch ontkennen. Het is in elk geval niet erg waarschijnlijk, gezien
de woordkeus, de symmetrische vorm, de verdeling in een heilig zevental gebeden, dat zo'n
gebed geheel onvoorbereid en spontaan uit Salomo's hart zou geweld zijn. Bidden is trouwens
niet alleen een zaak van het hart, maar ook van het verstand, weten we van Paulus, en ik acht
geen publiek gebed verantwoord, dat niet van tevoren overdacht is.
26