hoofdstuk i: dubieuze posten. - AH Bogaards

koning en vertegenwoordiger van het goddelijk recht niet vergeven.
De vloek hing nog steeds dreigend in de lucht.
Salomo heeft aanvankelijk geduld met deze woelgeest, en legt hem een interneringsstraf in
Jeruzalem op. Simeï houdt zich echter niet aan de afspraak om onder geen conditie Jeruzalem
te verlaten. De aanleiding leek onschuldig genoeg: een paar weggelopen slaven terughalen,
maar was dit de enige drijfveer geweest, dan hadden er voor Simeï wegen genoeg
opengestaan, om ze terug te krijgen. Een eenvoudige aangifte bij de koning was voldoende
geweest.
Het zal voor Simeï een gerede aanleiding geweest zijn, om weer eens te kunnen intrigeren.
De vos verliest wel z'n haren, maar niet z'n streken.
Salomo heeft zijn dodelijke dag niet begeerd, en Simeï heeft de gelegenheid laten
voorbijgaan, zich te bekeren van de dwaling zijns wegs. Dat kostte hem zijn hoofd.
De oude Simeï is het ontroerend beeld van allen die zich niet onvoorwaardelijk overgeven
aan de Gezalfde des Heren, en geen gehoor geven aan de vermaning: "Kust de Zoon, opdat
Hij niet toorne en gij onderweg niet te gronde gaat, want zeer licht ontbrandt Zijn toorn" — er
zou een aparte preek over te houden zijn.
Zo heeft Salomo in zijn koninklijk regiment het beeld van Christus vertoond en de lijnen
zuiver getrokken. En we zouden met een variant op Job bijna kunnen zeggen: in dit alles zondigde
Salomo niet!
"De schipbreuk van Salomo", aldus de begenadigde prediker Alexander Whyte, "is stellig de
verschrikkelijkste tragedie die zich ooit in de wereld heeft afgespeeld. Want als het Oude
Testament ooit een duidelijk type van Christus heeft aangewezen, dan is het.... Salomo! Als
ooit iemand "verlicht is geweest, en de hemelse gaven gesmaakt heeft en de krachten der
toekomende eeuw", dan is het.... Salomo! En indien ooit iemand het koninkrijk Gods gezocht
heeft en zijn gerechtigheid, waarna alle andere dingen worden toegeworpen, dan is het....
Salomo!"
De droom te Gibeon bevestigt dit laatste volkomen.
Salomo is nog erg jong en voelt zich tegen de geweldige taak die hem wacht, niet
opgewassen. Wanneer dan ook de Here hem in de droom verschijnt, en —het klinkt bijna als
een sprookje — de jonge koning maar kiezen kan wat hij het liefst wenst, en 't zal hem
gegeven worden, dan is zijn besluit spoedig genomen. Hij begeert de profetische gave bij
uitnemendheid: de wijsheid. In onze vertaling staat: "geef dan Uw knecht een opmerkzaam
hart" (1 Kon. 3:9), maar in de Hebreeuwse tekst komt de bescheidenheid van de jonge
Salomo nóg mooier uit: hij begeert een luisterend hart. 't Is hem niet te doen om met z'n
wijsheid te kunnen pralen.... dat is de eigenwijsheid die er de caricatuur van is, maar hij wil
zo graag leren luisteren, eerst naar wat God zegt, en daarna naar wat er in het mensenhart en
in de wereld omgaat. De koning zal moeten recht spreken, maar wie spreken wil, moet eerst
geluisterd hebben, om te leren onderscheiden tussen goed en kwaad. Het is de ellende van
zoveel mensen, dat ze goed kunnen praten, maar heel slecht luisteren. De meest verkwikkende
ziekenbezoeken zijn niet die waar honderd uit is gepraat, maar waar intens geluisterd is
naar de nood van een mensenleven. De beste preken komen niet uit een welsprekende mond,
maar uit een hart dat geluisterd heeft naar de Here!
Er zijn ons gebeden bekend van de koningen der omringende volken: Assur, Babel en Elam,
waar zuiver zelfzuchtig gevraagd wordt om die dingen die Salomo juist terug hield: rijkdom,
25