hoofdstuk i: dubieuze posten. - AH Bogaards

HOOFDSTUK IV: SALOMO.
Misschien heeft deze of gene belangstellende lezer al eens voor zichzelf de vraag
opgeworpen, wie er nu in de rij der vage figuren zou komen te staan. Dat Salomo uit de bus
zou komen, had hij, geloof ik, niet bevroed, en in elk geval niet in de allereerste plaats aan die
naam gedacht. De naam Salomo heeft onder ons een gunstige klank. Wij houden van hem.
Salomo — Koning des vredes! Jedidja — Godsgeschenk! De figuur van deze koning, de
wijze Spreukendichter en innige zanger van het Hooglied, staat bij ons boven alle verdenking
verheven. Wij leerden vroeger op school een rijtje van vrome koningen, en een van
goddeloze koningen.... heeft iemand van ons er ooit aan gedacht Salomo in te delen bij de
laatste categorie? Niettemin vertelt de Bijbel heel goddeloze dingen van hem, zó erg, dat
uitgesproken booswichten als Achab e.a. er nog vroom bij lijken. Hebt u 1 Koningen 11 wel
eens met aandacht gelezen? Ik haal er slechts enkele uitspraken uit aan: "Zijn hart was den
Here zijn God niet volkomen toegewijd" (vs 4), "Salomo liep Astarte, de godin der Sidoniërs,
achterna, en Milchom, de gruwel der Ammonieten" (vs 5), "En Salomo deed wat kwaad is in
de ogen des Heren, en hij volgde de Here niet ten volle, zoals zijn vader David" (vs 6),
"Toentertijd bouwde Salomo een hoogte voor Moloch, de gruwel der Ammonieten" (vs 7),
"Hij had niet in acht genomen wat de Here geboden had" (vs 10).
Dit is nog maar een kort uittreksel uit Salomo's schuldregister.
Zóver was hij op z'n oude dag afgeweken.
Dit is zeker geen kleinigheid.
De Schrift vermeldt immers uitdrukkelijk, dat Salomo wèl goed begon, maar dat hij niet
volhield de Here te volgen. Het is niet beslissend, hoe iemand begint, maar hoe hij eindigt.
Tot de Here te gaan, schijnt soms nog eenvoudig, maar bij de Here te blijven is de grote
geloofskunst. Salomo is als een loper in de renbaan, die met een geweldige spurt inzet, maar
die al spoedig vaart mindert, en valt voordat de eindstreep is bereikt. 't Is dat Salomo geleefd
heeft in de grijze oudheid, maar konden wij hem nú gadeslaan, dan zouden we zeggen:
Salomo? O ja, die heeft vroeger wel bij de kerk behoord, en toen was hij erg trouw, maar de
man is nú helemaal afgeweken.
Afgeweken? Ben ik te hard in dit oordeel? Maar zegt de Schrift zelf niet, dat zijn vrouwen
(700 vorstinnen en 300 bijvrouwen !) zijn hart neigden, en dat hij met liefde hing aan zijn afgoden?
(vs 3). Kan dit dan allemaal zo maar? Is het mogelijk de Here oprecht lief te hebben,
en met liefde te hangen aan Moloch en Milchom en ik weet niet wat voor afgoden nog meer?
Op het standbeeld van Erasmus in Rotterdam staat: "hier rees de grote zon, en ging te Bazel
onder". De zon van Salomo gaat glanzend op, als hij bidt om wijsheid in Gibeon (1 Kon. 3)
en zo roerend bidt bij de inwijding van de tempel (1 Kon. 8), maar als we tot 1 Kon. 11
genaderd zijn, en op zijn einde letten, dan gaat deze zon droevig onder, en al z'n wijsheid en
vroomheid schijnt vergaan.
Wat te denken van deze prediker, die zijn volk vermaant: "moge uw hart volkomen zijn met
de Here onze God, om in Zijn inzettingen te wandelen" (1 Kon. 8:61), om dan even later
tegen zichzelf te horen getuigen dat "zijn hart den Here zijn God niet volkomen was
toegewijd", en dat "hij niet in acht genomen had wat de Here geboden had".
Denkt u dan niet onwillekeurig aan een man, die de lantaarn op z'n rug houdt, en die het licht
wel laat schijnen voor anderen, maar zelf in duisternis wandelt?
21