hoofdstuk i: dubieuze posten. - AH Bogaards

immers maar een "hoerenkind" is. Met eigen hand blust hij de lamp van z'n geslacht uit, die
de "broeders" vergeefs geprobeerd hebben uit te draaien, en het slot van het leven van deze
desperado vertoont een eenzaam en gebroken man: "ach, mijn dochter, gij buigt mij diep
terneer".
Zo heeft God dan wel hard toegeslagen in het leven van deze gentleman-roverhoofdman,
deze geniale diplomaat en generaal, deze mislukkeling - geloofsheld - profeet! Of moet ik
liever zeggen: zo is God langzaam en moeizaam met hem bezig geweest, om hem te vormen
tot "een goed instrument", omdat God ook Jefta, juist Jefta, gebruiken kon en moest in Zijn
dienst.
Vergis ik mij niet, dan is de tragiek van Jefta's offer het keerpunt geworden van zijn leven, en
grensde het diepe dal van zijn smart en zonde aan de hoge bergen zijner roeping. Ook deze
man, die was "terneergebogen", is door God weer opgericht. Het was totnogtoe altijd maar
een scharrelen geweest. Eigen eer en roem wogen zwaarder dan de roeping. En de "Naam des
Heren" was overal goed voor. Maar dit leven krijgt een vervolg. God smijt het in zijn
nutteloosheid niet weg. "Jefta richtte Israël zes jaren." Dit zijn de zes roemloze jaren van Jefta
en de zes roemvolle jaren van het koninkrijk Gods. Het zijn de zes jaren, waar de Schrift van
zwijgt, waar het doek over valt. De zes jaren, waarin de ijdele Jefta niet paradeert voor de
tribune, maar ingedeeld is bij de nachtploeg die zwoegt in 't verborgen, om volkomen wraak
te oefenen over de vijanden des Heren. Het zijn de jaren, waarin Jefta nul in 't cijfer wordt, en
waarin de Here regeert zonder geïnterumpeerd te worden door de mens Jefta. In de stilte en
de beslotenheid en de verborgenheid van de zes zwijgende jaren moet Jefta gegroeid zijn tot
de geloofsheld, zoals de Hebreeënbrief hem gezien heeft. De schoonste periode van Jefta's
leven is geweest die waarvan de Schrift zwijgt. Niet als Jefta voor het voetlicht treedt, maar
als hij schijnbaar als een vergeten man verdwijnt achter het ijzeren gordijn der zes zwijgende
jaren is hij een der groten geweest in het koninkrijk Gods. Nu gaat Jefta minder worden en de
Here gaat wassen; en gelijk altijd bloeien de schoonste bloemen van ootmoed en geloof en
overgave en roepingsbesef in de verborgenste plaatsen en in de hoge bergen die geen
mensenvoet ooit betrad.
Jefta heeft ook alle kwaliteiten bezeten, die een man tot geloofsheld stempelen.
Een man die zegt: "ik heb tegenover de Here een woord gesproken en kan niet terug", een
man een man, een woord een woord, dat is de mens die de Here gebruiken kan in Zijn dienst.
Zodra deze betrouwbaarheid maar geheiligd wordt! En wat Jefta ook bezat was een grondige
kennis van de historie van zijn volk. Hoewel reeds als kind uitgeworpen, blijkt hij (men leze
zijn rede voor de oren der Ammonieten er eens op na) een grondige kennis te bezitten van de
geschiedenis van zijn volk. Men vraagt bijna verbaasd: hoe kwam Jefta daaraan. Hij zal een
vader gehad hebben, die hem dat geleerd heeft. Hoe zal men z'n volk en z'n kerk liefhebben,
als men de historie niet kent?
Ziehier Jefta die een verloren zoon was, en hij is gevonden!
Indien Jefta, bij wijze van spreken, geen hoerenkind was geweest, en had kunnen zeggen met
de verloren zoon: geef mij mijn wettig erfdeel, Jefta zou misschien even verloren geweest
zijn als... . zijn vrome oudere broeders, die zwelgen in hun bezit. Want waar ik mij bezorgd
over maak, ziet u, dat is niet over Jefta, maar over z'n deftige en geheid-vrome broertjes, deze
deputaten van Israël. Elk jaar gingen de dochters van Israël en dus ook de dochters van Jefta's
broeders naar de bergen om Jefta's dochter te bewenen, maar Jefta zal gedacht hebben: weent
niet over mij noch over mijn dochter, maar "weent over uzelf en over uw kinderen".
20