hoofdstuk i: dubieuze posten. - AH Bogaards

Dan door de gruwel van het mensenoffer.
Ook door het leed, zijn dochter aangedaan.
Niet het minst, door de "lamp van Israël" uit te blussen. Een aanval op het ongeboren kind
Jezus in Bethlehem.
En nog hoger rijst onze verwondering, dat Jefta in het Nieuwe Testament kan bijgeschreven
onder de helden des geloofs!
We zouden zijn zondig offer bijna zien, ik zeg niet als een onchristelijke, maar als een
antichristelijke daad.
Ware het niet, dat naast Jefta oprijst de figuur van Paulus, die in de gemeente ook Jezus Zelf
vervolgd heeft, aan wie echter barmhartigheid geschied is, want.... "ik heb het in mijn onwetendheid
gedaan"!
Zo hebben we dan Jefta's leven onder de loupe genomen, en we hebben er waarlijk niet veel
moois in kunnen ontdekken.
Niettemin staat zijn naam in de hemelen geschreven.
Wij zouden dat zomaar niet durven zeggen, als de Heilige Geest het Zelf niet getuigde, door
in de brief aan de Hebreeën deze man niet slechts te rangschikken onder de kinderen Gods,
maar zelfs onder de helden des geloofs.
In Hebr. 11 wordt hij in één adem met de profeten vermeld.
Als de Christelijke kerk zingt:
U looft d'apostelschaar in heerlijkheid, o Heer,
Profeten, martelaars vermelden daar Uw eer,
dan denkt zij ook aan.... Jefta.
Jefta, de richter die nauwelijks zijn roeping zag, die meer zichzelf zocht dan de Here, die
halfheidens dacht, en meende Gode een dienst te doen, door Hem zijn dochter te offeren,
déze Jefta onder de profeten en martelaars, onder de 144.000 die lof zingen voor het Lam!
Het is toch eigenlijk maar gelukkig, dat de Schrift het zó zegt.
Wij mogen de Bijbel wel erg dankbaar zijn, dat hij bijbelheiligen niet tekent als een soort
Uebermenschen, maar als zondaren. Ze paraderen niet langs ons heen in de gala-uniformen
der heiligen, maar ze strompelen voort als nietige mensen, in hun sjofele pakjes van
zondaren.... waarlijk, de allerheiligsten, zolang als zij in dit leven zijn, hebben maar een klein
beginsel van deze gehoorzaamheid!
Waren het alleen de besten en edelsten, de fakkeldragers en de geweldigen in Gods
koninkrijk, die het waard waren, de naam van Sions kinderen te dragen, wij zouden gerust
naar huis kunnen gaan en klagen:
Mijn God, waar was mijn hoop, mijn moed gebleven,
Ik was vergaan in al mijn smart en rouw.
Het heldendom des geloofs behoeft nog niet te bestaan in het presteren van grote dingen.
Van Jefta althans wordt daar niets van gemeld.
18