hoofdstuk i: dubieuze posten. - AH Bogaards

Maar wat Jefta's argumentatie nu zo bedenkelijk maakte, dat was wat u leest in Richteren
11:24: "zoudt gij niet in bezit nemen, wat uw god Kamos u in bezit gaf? Zo nemen wij in
bezit al wat de Here, onze God, voor ons onteigent".
Wat Jefta hier doet is niet alleen een streep halen door heel de "verbondsgeschiedenis", een
vervlakken van de heilige- en heilsgeschiedenis tot profane historie door de lotgevallen van
Israël en Ammon op één lijn te stellen, maar wat veel erger is, hij haalt Jahvè en Kamos, God
en afgod eenvoudig door elkaar.
Jefta blijkt in zijn gedachtengang volkomen verheidenst — niet te verwonderen overigens
van een man, die groot geworden is aan de zelfkant der Israëlietische samenleving, en meer
met bedouinen dan met z'n volksgenoten heeft omgegaan.
Volgens de heidense Kanaänieten had ieder volk z'n eigen god, z'n strijdgod, die er ook voor
zorgde, dat z'n eigen aanbidders een behoorlijk land kregen.
Zo zorgt Kamos voor Ammon, en Jahvè voor Israël. Kamos en Jahvè zijn voor Jefta vrijwel
gelijksoortige grootheden.
Het moge dan waar zijn, dat voor Jefta's besef Jahvè veel machtiger was dan Kamos, hij
houdt niettemin met het bestaan van Kamos terdege rekening, en terecht merkt prof.
Noordtzij op (Gods Woord en der eeuwen getuigenis, blz. 283): "een profeet zou het anders
gezegd hebben".
Inderdaad.
De profeten van Israël jubelen: "de aarde is des Heren, mitsgaders haar volheid"; "de afgoden
der heidenen zijn zilver en goud, het werk van mensenhanden".
Kamos en Milkom, Baäl en Astarte en hoe ze verder ook heten mogen, ze zijn nietiger dan de
ijdelheid zelve, ze zijn niets, ze kunnen niets, en hoe vrolijk drijven Jesaja en al de profeten
de spot met deze "goden", die niets meer dan lucht zijn!
Daar is Jefta, die in z'n half-heidense denken nog wel een goed woordje voor Kamos over
heeft, en daar zijn de profeten die er slechts spot en verachting voor over hebben.... en weer
lees ik met verbazing in de Hebreeënbrief: "de tijd zou mij ontbreken, als ik ging verhalen
van Gideon, Barak, Simson, Jefta, David en Samuël en... . de profeten"!
Is Jefta óók onder de profeten?
Maar het ergste van al komt nog. . . . Jefta's offer!
Een beslissende veldslag in de oorlog tegen de Ammonieten was onvermijdelijk. Jefta kon
daar niet aan ontkomen. Een geweldige tegenvaller voor Jefta was dat de sterkste stam van
Israël, Efraïm, niet mee wou doen, zodat de strijd moest aangebonden met volstrekt
onvoldoende manschappen tegen een machtige tegenstander.
In deze omstandigheden doet Jefta iets vreselijks.
Hij zoekt z'n kracht niet in het gebed, maar neemt z'n toevlucht tot een gelofte.
Geheel naar heidense trant probeert hij invloed op God uit te oefenen, door Hem een offer
aan te bieden, en dan nog wel een mensenoffer!
Indien hij als overwinnaar uit de strijd terugkeren zal, dan.... "zal hetgeen mij uit de deur van
mijn huis tegemoet komt. . . ., de Here toebehoren, en ik zal het ten brandoffer brengen"
(Richteren 11:31).
15