hoofdstuk i: dubieuze posten. - AH Bogaards

Het hoogste wat hem bezielt is dat de smetten van zijn blazoen worden uitgewist, dat hij tot
duizelingwekkende hoogte kan stijgen, en de "Naam des Heren" is hem de meest geschikte
garantie voor de permanente bezetting van de erezetel die hij onder Israël ambieert.
Het is zo vleselijk en werelds en egoïstisch als het maar enigszins mogelijk is, en... . aan dit
dingen naar een zetel heeft de schrijver van de Hebreeënbrief toch zeker niet gedacht, toen hij
Jefta een erezetel gaf in de rij der geloofshelden. . . . David en Samuël en de profeten!
Maar er zijn nóg ergere dingen!
Het is uit de onderhandelingen tussen Jefta en de oudsten duidelijk gebleken, welke vleselijke
en wereldse maatstaven er werden aangelegd. Jefta wil de leiding wel nemen en het
opperbevel aanvaarden in de strijd tegen de opdringende vijanden, maar. . . . voor wat hoort
wat. Hij zal het alleen doen voor een permanente leidende positie in Israël. De nood van het
vaderland is voor Jefta de welkome sport om hoog te klimmen op de ladder der eer; het is niet
de roeping des Heren, noch de liefde tot zijn land die ieder aangeboren is, maar liefde tot
zichzelf.
Dat Jefta zich — althans toen nog niet — de geroepene verlosser wist om de oorlogen des
Heren te voeren, zal voor een groot deel het gevolg geweest zijn van het feit, dat hij de Here
maar nauwelijks kende.
Dit blijkt al heel spoedig.
Jefta was behalve generaal blijkbaar ook diplomaat.
Onderhandelen zat hem in 't bloed.
Thuisgekomen van de conferentie met de "oudsten", de ministerraad van Israël om zo te
zeggen, belegt hij een conferentie met. ... de vijand!
Men zou het van zo'n houwdegen niet verwacht hebben, maar hij hakt er zowaar niet direct
met het zwaard op in, doch probeert het eerst op vredelievende manier. ... de ronde tafel!
Voor een militair ingrijpen of politionele actie acht hij schijnbaar de tijd nog niet gekomen,
want hij probeert eerst door onderhandelingen tot een minnelijke schikking te komen. Een
officiële deputatie wordt naar de Ammonieten gezonden, met de vraag wat hen er toch
eigenlijk toe bewoog de demarcatielijn te overschrijden en Israëls grondgebied te betreden.
Zou het niet beter zijn het "vuren te staken"?
De gevoerde besprekingen liepen al spoedig vast.
De Ammonieten beweerden, dat het gebied dat ze bezet hadden tussen Amon en Jabbok van
ouds en rechtens hun gebied was, en dat ze niet van plan waren hun troepen uit dit gebied
terug te trekken.
Hierop liet Jefta — die intussen een uitstekend kenner van Israëls historie blijkt te zijn — van
zijn kant weten, dat deze aanspraak primo historisch onjuist was, en secundo wel erg laat
kwam, want de Israëlieten hadden daar nu al driehonderd jaar gewoond. Zij hadden daar hun
gezag gevestigd, al die eeuwen had er de "Zionistische vlag" gewapperd, en er bestond, vond
Jefta, zoiets als een historisch recht.
Merkwaardige politieke discussies, net of we zoiets al eens meer gehoord hebben!
Hoe het zij, de slotsom van Jefta was, dat de Here Israël dit gebied ten erve gegeven had, en
dat hij er niet over dacht dit nu voetstoots over te geven aan de Ammoniet.
Daar zat wel iets in, in die redenering!
14