hoofdstuk i: dubieuze posten. - AH Bogaards

gezelschap van profeten en martelaars: "de tijd zou mij ontbreken, als ik ging verhalen van
Gideon, Barak, Simson, Jefta, David en Samuël en de profeten, die door het geloof
koninkrijken hebben onderworpen ...."!
Er is een tijd gekomen in Israëls geschiedenis, dat men Jefta weer nodig had. De man, die
men eens had uitgeworpen, moest weer teruggeroepen. Men kon het zonder hem niet meer
stellen. Geen gemakkelijke gang voor Israëls oudsten, deze tocht naar Canossa, maar.... het
moest.
De vijanden van Israël kwamen gevaarlijk opzetten. De Filistijnen uit het Westen; de
Ammonieten uit het Oosten. Tussen deze nijptang dreigde het volk des Heren te worden
doodgedrukt. De situatie werd zó critiek, als wij dat weten uit de geschiedenis van ons volk,
toen het volk redeloos, de regering radeloos en het land reddeloos scheen. En gelijk wij hier
riepen om Oranje, zo riepen de Israëlieten om Jefta. De sterke man die leiding geven kon,
was er in eigen kring niet en nu herinneren ze zich de banneling, de uitgewekene. Het gerucht
van deze vechtjas was natuurlijk wel in Gilead doorgedrongen, en z'n vader was ook al zo'n
strijdbare held geweest. Dus Jefta!
Een gezantschap begeeft zich over de grens, om Jefta te bewegen terug te keren, en de
onderhandelingen beginnen.
Deze onderhandelingen zijn zo "werelds" als het maar kan.
Van beide kanten.
De oudsten van Israël zoeken alleen maar een sterke man, een "Führer". Dat is in dit critieke
moment het ene nodige. Of dit ook de van God aangewezen verlosser zal zijn, daar dènken ze
zelfs niet over.
Jefta van zijn kant nog minder.
Hij krijgt nú de grote kans van z'n leven!
Ha, nú zitten die lieve broers van hem in nood. En nu kunnen ze hem wel weer vinden!
Jawel, hij zal zich laten gebruiken als noodhulp. En straks, als de nood voorbij is, zullen ze
hem weer weggooien zoals men 'n paar oude schoenen weggooit!
Daar bedankt Jefta voor!
Hij heeft hen niet meer nodig. Zij hebben hem wèl nodig. Welnu, die kans zal Jefta ten volle
uitbuiten, om de smaad uit te wissen, die z'n broers hem eens hebben aangedaan.
Hij kent z'n Pappenheimers. Hij heeft ervaring van de wisselende volksgunst. Wil men hem
nú als leider, best, maar dan onder uitdrukkelijke voorwaarde, dat hij leider blijven zal.
Voorgoed! En dat moeten ze met eden bezweren "voor het aangezicht des Heren".
Dat "aangezicht des Heren" brengt Jefta er bij te pas, niet omdat hij zo'n vroom man is, en
niet omdat hij zich door de Here geroepen weet, maar alleen als "stok achter de deur". Niet
gauw zal een Jood terugkomen op wat hij "voor het aangezicht des Heren" beloofd heeft.
U ziet, het is allemaal erg laag bij de grond.
Bij Jefta geen onvoorwaardelijke overgave aan de roeping des Heren. Slechts een hete passie
voor eerherstel.
Hij zoekt uitsluitend zichzelf.
En hij ziet alleen maar zichzelf.
13