hoofdstuk i: dubieuze posten. - AH Bogaards

mogelijk was. Hij was geheid in de dogmatiek zo gezegd. Als hij preken hoorde, kon hij zo
maar zeggen, waar het te licht en waar het te zwaar was, en hij oefende die critiek ook
vrijmoedig. Nee, over de rechtzinnigheid van deze doorgewinterde ouderling behoefde men
geen ogenblik in twijfel te verkeren.
Het is met deze "broeder" veel erger gesteld!
Hij was niet on- of anti-christelijk in de leer, maar in z'n leven, en daartegen is het dat
Johannes met bewogenheid waarschuwt.
Diotrephes wilde onder hen de eerste zijn.
Dat is dé grote anti-christelijke zonde.
Er is nauwelijks één kwaad te noemen dat bedenkelijker is, en nauwelijks één zonde die meer
funest is voor het kerkelijk leven dan dit: de eerste willen zijn.
Ik schrijf dit met grote vrijmoedigheid neer, niet zozeer omdat de Schrift ons meldt, dat de
hoogmoed de zonde geweest is die het allereerst haar intrede gedaan heeft in de wereld. Maar
vooral omdat zij zo lijnrecht indruist tegen alles wat Christus Zelf geleerd en gedaan heeft.
Over de twisten der discipelen "wie van hen de meeste zou zijn", heeft de Heiland Zich
uitermate bedroefd.
In de voetwassing heeft Hij hun een gevoelig lesje gegeven. Hij heeft ze diep ingeprent dat de
meeste is, wie de minste wil wezen.
Hij Zelf was onder ons als een die dient.
De echt-christelijke levensstijl is niet heersen, maar dienen.
En het is wel heel merkwaardig, dat als Paulus schrijft in Philipp. 2 over de menswording van
Christus, dat hij dat niet doet in dogmatische formuleringen, maar echt toepasselijk voor de
levenspractijk: "dit gevoelen zij in u hetwelk ook in Christus Jezus was, Die Zichzelve
vernederd heeft".
En daarom is de zonde van Diotrephes en van allen die met hem in hetzelfde schuitje varen,
gemerkt met een anti-christelijk stempel.
Diotrephes streefde dus naar een machtspositie in de kerk — eigenlijk een innerlijke
tegenstrijdigheid.
Natuurlijk heeft hij dit zelf niet erkend of toegestemd.
Zulke lieden erkennen dat nooit.
Het is merkwaardig, hoe handig men integendeel die zonde weet te camoufleren.
Een broeder, die standvastig weigert "de minste" te wezen, zal meestal allerlei uitvluchten en
excuses bij de hand hebben, om zichzelf vrij te pleiten.
Ik zou daar nog heel wat droevige staaltjes van kunnen vertellen.
En onze kerkelijke pers kan een rijke bloemlezing leveren hoe "Schriftuurlijk" men zichzelf
weet te handhaven.
Diotrephes heeft dat ook gedaan.
In plaats van ootmoedig schuld te belijden, is hij zelfs tot de aanval overgegaan; niet hij was
de schuldige, maar de ander; niet hij wou heersen, maar Johannes, en voor deze synodocratie
110