hoofdstuk i: dubieuze posten. - AH Bogaards

dan zó voor, dat Paulus eerst de "apostolische zaken", de kerkelijke aangelegenheden, heeft
afgedaan, en dat hij daarna toekomt aan de meer persoonlijke kwesties.
Deze voorstelling van zaken is zeker niet geheel juist.
Alles wat Paulus in z'n brieven meedeelt, heeft betrekking op de kerk van Christus, en zelfs
wanneer hij het in deze brief heeft over het meebrengen van reismantel en perkamenten die
hij achtergelaten heeft, dan staat dat in dienst van het koninkrijk Gods.
Zo gaat ook deze mededeling over Demas ver boven het persoonlijke uit.
Het enige wat we mogen toegeven is, dat in deze regels behalve de apostel Paulus, ook de
mens Paulus kennelijk aan het woord komt.
De klacht over Demas' heengaan volgt op het verzoek aan Timotheüs snel tot hem te komen.
Hij voelt zich dus eenzaam!
In zoverre kunnen wij het dus eens zijn met dr C. Bouma, die opmerkt in de Korte
Verklaring: "Deze laatste woorden geven ons een blik in de ziel van Paulus, de mens. Wel is
hij apostel, die tot in het aangezicht van de dood zichzelf en al zijn belangen op de
achtergrond schuift voor zijn apostolische roeping; de geloofsheld, die in
overwinningsbewustzijn en volle geloofsverzekerdheid de voorgaande woorden (vs 6-8)
schreef. Maar toch: de echte mens, die nu met al zijn menselijke gevoelens en stemmingen
aan het woord komt. Hoe dicht staat Paulus toch bij elk kind van God! Reeds eerder schreef
hij de wens Timotheüs te zien (h. 1:4). Daarop komt hij nu terug met de opdracht snel te
komen, want immers, het zou te laat kunnen zijn. Hier klinkt door de aandoenlijke klacht van
de soms moede strijder in de kerker: kom snel, want ik ben zo alleen!
Paulus, de mens! Dit herinnert aan Psalm 22, de lijdenspsalm van David en Davids grote
Zoon. Dit brengt tot het sterk vermoeden, dat Paulus in soortgelijke omstandigheden veel
zich in deze Psalm heeft verdiept en zich daarin heeft gesterkt. Hij gaat in zijn lijden getroost
en gelovig achter de grote Man van smarten aan".
Tot zover dr Bouma.
Zo is de klacht om de verlating van Demas een klacht van de dienaar van Christus die niet
meer is dan zijn Heer! De klacht van de vereenzaamde!
Maar wij spreken hier niet van Paulus.
We gaan dus naar Demas terug!
Dat hele geval met Demas lijkt me vrij hopeloos. We vernamen, dat de heiden Demas het
evangelie van Christus aannam, alles verliet om Paulus te helpen in het zendingswerk, ja zelfs
de heidenapostel volgde tot in Rome — het hol van de leeuw.
Maar toen is hem daar de grond te warm geworden onder de voeten. Hij is voor de
consequentie teruggedeinsd. Het offer om voor Christus te lijden en zelfs de dood in te gaan,
valt hem te zwaar. Hij verlaat de bloedstad van Nero, om de rust en de veiligheid te zoeken in
Thessalonica. In Rome christen te zijn is te gevaarlijk, in Thessalonica is het volkomen
ongevaarlijk en misschien nog een eervol bedrijf. Het komen tot Jezus is nog zo bezwaarlijk
niet, het blijven bij Hem, volharden tot het einde, dat is de heilige kunst van het geloof. We
denken bij Demas als vanzelf aan het zaad dat terstond hoog opschoot, maar verdorde toen de
zon opkwam, toen het héét werd. Want het had geen diepte van aarde. En Paulus klaagt:
"Demas heeft mij verlaten, en is naar Thessalonica vertrokken".
100