HERINNERINGEN AAN EEN PELGRIM NAAR ... - Hendrik Poorter

Poorters in Haringkarspel, deel 2 7
rechtspraak konden dus heel goed in
Katholieke handen zijn en blijven, want
overheidsmacht werd toch bij voorkeur
toevertrouwd aan mannen van aanzien en
vermogen.
Kort na 1573 kwamen de
kerkmeesters echter voor een zware taak
te staan. De kerk werd verwoest of
verbrand door Spaanse troepen en diende
weer opgebouwd te worden.
Volledigheidshalve zullen we hier
vermelden hoe het verder met de kerk
ging. In 1830 was de toestand weer
deplorabel en volgde er afbraak, waarna
nieuwbouw plaats vond, nu evenwel op
wat kleiner schaal. In 1923 werd de kerk
echter definitief gesloopt. De Kerkvoogdij
der Nederlandse Hervormde Gemeente
van Haringkarspel verkocht kerk,
preekstoel, banken en grafzerken voor f.
400,-. De stenen werden voor een groot
deel tot puin geklopt en, zoals zo vaak,
voor wegverharding gebruikt. Het orgel
werd overgebracht naar het Rijksmuseum
in Amsterdam; daar hangt het nog steeds
in de ingangshal aan de rechtermuur. In
het centrum van Kerkbuurt is op de plek
waar vanouds de kerk heeft gestaan een
pleintje aangelegd - de omtrek van de
verdwenen kerk is door paaltjes
gemarkeerd.
Een inwoner van Haringkarspel,
wijlen de heer D. Pancras, herinnerde zich
dat de kerkklokken bij de sloop uit de
toren werden gehaald en het rijmpje dat
op één ervan stond:
– 'Van een kanon ben ik gegoten
Veel menschen heb ik doodgeschoten
Maar nu verricht ik ander werk
Nu roep ik de menschen naar
Heerens kerk' –
Op de rand van een andere klok
heeft de volgende inscriptie gestaan:
‘------ ben ik gegoten
van Pieter Waghevens te Mechelen
int jaer onzes Heeren 1519' –
Deze klok is in het laatst van de
Duitse bezettingstijd verdwenen. Naar
men zegt is hij per schip weggevoerd en is
dit schip in het IJsselmeer gezonken. De
klok ontliep zo het lot om op zijn beurt
opnieuw in een kanon veranderd te zullen
worden!