Rebekka WR Bremmer - ECI.be

doodtij
Gezientje keek uit over de zee. Het water glinsterde
in de zon, alsof de zee bedekt was met een laagje zilver
dat de stralen van de zon opving en weerkaatste.
Het was doorschijnend, licht van kleur. Ze bleef ernaar
kijken. Zo veel water, er leek geen einde aan
te komen. Om haar heen een kabaal van jewelste.
Niet alleen van de ruisende golven en de krijsende
zeemeeuwen, maar ook van de visvrouwen die hun
waar aan de man probeerden te brengen, de mannen
die elkaar bevelen toeriepen en de grommende honden
die tussen de mensen door op zoek gingen naar
iets te eten. Het was druk op de kade.
‘Hé, ga ’s aan de kant!’
Een visleurster duwde haar met haar volle korf
vis opzij. Een vis boven op de stapel glibberde een
eindje naar beneden. Een visser met een net over zijn
schouder botste tegen haar op en wierp haar een geergerde
blik toe.
‘Kijk ’s uit je doppen!’
Ze deed een stapje naar achteren en struikelde over
het uiteinde van zijn net, dat over de grond sleepte.
Hij trok het net onder haar voeten vandaan en liep
vlug verder.
‘Troela,’ mompelde hij hoofdschuddend.
Ze kon nog net haar evenwicht bewaren. Ze zag
hoe een jongen verse vis vervoerde in zijn honden­
9