Rebekka WR Bremmer - ECI.be

doofd. De vogels op het strand maken geen geluid en
het ruisen van de golven valt haar niet op. Alleen als
het ruisen zou stoppen, zou ze het opmerken. De zee
is rustig. Kabbelt, zou ze zeggen als het de zee niet
was geweest, want alleen beekjes of rivieren kabbelen.
De zee is kalm, maar de onderstroom onvoorspelbaar.
Soms zie je andere gestaltes in het donker die in
de verte staren, hun ogen dwingen verder te kijken,
zoekend naar de donkere schaduw van een bootje,
het flauwe schijnsel van een olielamp, een laatste
restje hoop. Nog eventjes, nog even wachten totdat
de maan van achter die wolk vandaan komt en je de
zee goed kan zien. En dan, wanneer de maan haar
licht geeft en er niets te zien is, hoe ver en hoe lang
je ook de horizon aftuurt, dan moet je je omdraaien
en naar huis gaan, maar dan zijn je voeten ineens zo
zwaar dat je ze niet meer kunt optillen en het zijn
niet alleen je klompen die vastzitten aan de grond,
het zijn je voeten die vastzitten aan je klompen en
verder geen stap kunnen verzetten.
Maar dit keer is Geeske alleen. De duinen zijn verlaten
en op het strand liggen alleen de stille bootjes.
Ze ziet de schaduwen van de slapende kanoetstrandlopers,
hun snavels diep weggestoken in hun
veren. Een groepje aalscholvers steekt donker en log
af tegen de tengere vogels, als een groepje oude vissers
dat ineengedoken zit met opgetrokken kragen.
Ze ademt diep in. Het zout dringt door tot in haar
longen. Ze schraapt haar keel en slikt haar speeksel
weg. Het licht van de Noordhoorn brandt helder en
het licht van de maan maakt de zee zichtbaar in een
23