Rebekka WR Bremmer - ECI.be

zonsondergang
Geeske staat boven aan de zeereep en tuurt over de
zee. Ze wacht. Haar hele bestaan ligt in dit wachten
besloten. Een keer inademen en een keer uitblazen
en ze is weer een paar hartslagen verder van haar geboorte
vandaan, dichter bij het einde der tijden. De
dag die weer bijna voorbij is, weer een avond die valt.
Soms vergeet ze het eventjes omdat haar gedachten
haar elders leiden, maar het wachten is altijd aanwezig,
zoals de onderstroom van de zee. Het beweegt
mee met haar ademhaling – in, uit, in, uit. Haar hart
gaat sneller dan haar ademhaling – tadoem, tadoem,
tadoem – maar beide tellen af. De seconden – die
sneller gaan dan haar hartslagen, tik, tik, tik, tik, tik
– en haar ademhaling zullen blijven voortijlen. Maar
zij staat hier. Stil.
Het geeft niet. Het leven gaat zoals het gaat en
vaak verbaast het haar niet. Ze is in het wachten geboren;
gelijk vanuit de moederschoot de wereld in.
Net als haar moeder en haar grootmoeder en alle
andere vrouwen van het eiland. Ook haar dochter is
erin geboren en er niet uit losgebroken. Er wordt gewacht
op een vader, een zoon, een broer. Een man.
Geeske kijkt naar het water, dat de ondergaande
zon weerspiegelt. Bij het opkomen hebben de golven
gouden randjes, bij het omrollen ontploft het witte
schuim in kleine belletjes, die door het weerkaatste
21