Publicatie downloaden - PON
Publicatie downloaden - PON Publicatie downloaden - PON
niet. Ik weet niet of het ongeluk mijn geheugen op dat punt heeft aangetast of dat ik altijd al slecht ben geweest om dingen uit mijn jeugd weer terug te halen. Wat ik me wel van vroeger herinner, is dat ik als kleine jongen altijd buiten aan het spelen was met de andere kinderen uit de buurt, weer of geen weer: verstoppertje, diefje met verlos. Ik was nooit binnen te vinden. Ik weet niet of mijn ouders mij een vrolijk manneke vonden, maar van mezelf kan ik gerust zeggen dat ik dat vanaf het begin ben geweest. Ik had altijd goeie zin, zat nooit in de put. Ik weet niet alles meer, maar als de school uit was om half vier ‘s middags dan was ik tot etenstijd buiten te vinden. Op mijn basisschool De Vlierakkers heb ik me altijd prettig gevoeld. Als ik ’s middags uit school kwam, was mijn moeder altijd thuis. Na een paar jaar liep ik in mijn eentje naar school. Mijn vader heeft heel zijn leven bij de Landmacht gewerkt. Van hem heb ik mijn belangstelling voor Defensie gekregen. Hij is als soldaat begonnen en gestopt als adjudant. Ik ben ook een aantal keren bij hem op de kazerne in Vught geweest, bij het Opleidingscentrum waar hij werkte. Dat maakte veel indruk op mij. Ik ben altijd iemand van veel lichamelijke beweging geweest. Op mijn vijfde zat ik op judo. Dat was mijn eerste sport. We trainden op zaterdagmiddag in de sporthal in Berkel Enschot. Ik heb er mijn gele band gehaald, daarna ben ik eraf gegaan en ben ik gaan voetballen, bij Jong Brabant. Dat was ook vlak bij ons huis. Ik heb er in alle elftallen gespeeld, van de F’jes tot in de B. Soms op het middenveld, meestal rechts in de voorhoede. Ik rende als een idioot zo hard. Ik ben er uiteindelijk afgegaan omdat ik niet zo geweldig goed met mijn teamgenoten kon opschieten. Over het algemeen waren dat jongens uit het dorp en ik vond dat ik daar niet echt bij hoorde. Die jongens waren vrij ruw in de omgang, maar daar had ik op zich geen probleem mee. Ik kon zelf ook stevig uit de hoek komen. Ik vond ze gewoon niet al te sophisticated en op een gegeven moment vond ik dat dat niet bij mij paste. Ik heb een hele mooie CITO-toets afgelegd aan het eind van de basisschool. Je kunt maximaal 550 punten halen en ik had er 548. Er waren wel meer kinderen in de klas die net zo slim waren als ik, maar ik mag dus wel zeggen dat ik best goed was. Terwijl ik voor school nooit iets had gedaan. We hadden wel eens huiswerk, maar dat maakte ik gewoon niet. Ik ging veel liever buiten spelen. Mijn ouders wisten volgens mij niet dat ik huiswerk had, dus had ik er ook geen last van. We hadden af en toe wel een proef- Bob van Stratum: Willen = Kunnen 3
werk, maar daar hoefde ik nooit iets extra’s voor te doen, dat ging altijd goed. Het onderwerp was behandeld in de klas en op de een of andere manier werkten mijn hersens als een grote spons: ik zoog alles naar binnen. Ik wilde heel veel dingen weten, maar alleen als ik er niets voor hoefde te doen. Met die CITO-score kreeg ik een HAVO-VWO advies. Stoer Ik ben toen naar Durendael gegaan, in Oisterwijk. Daar ben ik doorgegaan met het leveren van dezelfde inspanning als op de basisschool. Ik voerde dus niks uit. Ik ging op en neer met de fi ets, dat was een kilometer of vier. Dan gingen we samen in een grote sliert met andere kinderen uit de buurt naar Oisterwijk. Er was een brugklas van twee jaar en omdat ik niks uitvoerde, ben ik na twee jaar naar de HAVO gegaan. Ik zat er niet mee. Ik vond school in die tijd niet stoer. Wat ik wel stoer vond, was buiten staan en sigaretjes roken. Toen ik 13 was, rookte ik mijn eerste sigaret. Volgens mij wisten mijn ouders dat toen nog niet. Meisjes, dat was ook stoer. Ik deed in ieder geval goed mijn best om indruk te maken. Ik was echt een baasje. Ik kon ook wel eens knokken. Niet in een groep of zo, maar als ik ruzie met iemand had. Als er iets tegen me werd gezegd wat me niet aanstond, dan had ik regelmatig een akkefi etje. Veel last had ik er niet van, ik geloof niet dat ik ooit een blauw oog heb gehad, dus ik stond mijn mannetje wel. Niet altijd helemaal ongeschonden uit de strijd, maar over het algemeen toch zonder schrammen. Ik was ook vrij snel, dus dat hielp. Ik weet nog dat ik een keer ruzie had met een Marokkaanse jongen uit de klas, die was hetzelfde als ik en voelde zich ook de koning. Dat botste natuurlijk en liep uit op een stevige knokpartij. Ik weet niet meer wie gewonnen heeft. Omdat ik op school nog steeds niets deed, ging ik vervolgens geruisloos van de Havo naar de Mavo. Langzaam was ik dus weggegleden, van de brugklas Havo/Vwo naar 3 Havo en uiteindelijk 4 Mavo. Ik vond het niet erg, ik stond helemaal niet bij die dingen stil. Ook de Mavo is mij eigenlijk aangewaaid. Ik hoefde er helemaal niks voor te doen en als ik toch wat moest doen, dan deed ik het gewoon niet. Er is ook niemand geweest die me op mijn donder gaf. Ik denk trouwens niet dat dat iets uitgemaakt zou hebben, want als iemand me wèl de les had gelezen, dan was ik daar ongetwijfeld gigantisch hard tegenin gegaan. Als je het zo bekijkt, was ik misschien wel een beetje een moeilijke jongen. Ik was goed voor mijn vrienden en heel liefdevol naar mijn ouders toe, maar voor de buitenwereld hing ik vooral de stoere bink uit. 4 Een nieuw leven
- Page 2 and 3: Een nieuw leven Piet de Kroon het P
- Page 4 and 5: Inhoudsopgave Voorwoord 1 Bob van S
- Page 6 and 7: Voorwoord Vrijdag 8 september 2006.
- Page 10 and 11: Phantom Ik heb mijn Mavo diploma in
- Page 12 and 13: Iedereen werd de eerste ochtend kaa
- Page 14 and 15: zaten we in heel Nederland. We werd
- Page 16 and 17: niets van te herinneren. Alles wat
- Page 18 and 19: weet althans dat ik er geweest ben,
- Page 20 and 21: Doorzetten Thuis ben ik gewoon door
- Page 22 and 23: zoals ik het noem en daar word je o
- Page 24 and 25: kun je niet’ , ‘Dat is niks voo
- Page 26 and 27: wil gaan doen, ik heb geen idee wel
- Page 29: 24 Een nieuw leven
- Page 32 and 33: teruggegaan naar het Elisabeth. De
- Page 34 and 35: est zie je niets aan hem. Hij wordt
- Page 36 and 37: zegt dat ze morgen inderdaad het sl
- Page 38 and 39: hoesten, zo horen we, waardoor er n
- Page 40 and 41: Brabant, we laten hem overzetten op
- Page 42 and 43: We pakken ons bij elkaar en gaan to
- Page 44 and 45: Allemaal op basis van vrijwillighei
- Page 46 and 47: Rust In ons eigen leven hebben we d
- Page 48 and 49: waar ik mee bezig was dat er voor B
- Page 50 and 51: Feiten en cijfers het PON, kennis i
- Page 52 and 53: Niet Aangeboren Hersenletsel Een be
- Page 54 and 55: Traumatisch hersenletsel Jaarlijks
- Page 56 and 57: opnemen met het Expertisecentrum vi
niet. Ik weet niet of het ongeluk mijn geheugen op dat punt heeft aangetast<br />
of dat ik altijd al slecht ben geweest om dingen uit mijn jeugd weer terug te<br />
halen.<br />
Wat ik me wel van vroeger herinner, is dat ik als kleine jongen altijd buiten<br />
aan het spelen was met de andere kinderen uit de buurt, weer of geen<br />
weer: verstoppertje, diefje met verlos. Ik was nooit binnen te vinden. Ik weet<br />
niet of mijn ouders mij een vrolijk manneke vonden, maar van mezelf kan ik<br />
gerust zeggen dat ik dat vanaf het begin ben geweest. Ik had altijd goeie<br />
zin, zat nooit in de put. Ik weet niet alles meer, maar als de school uit was<br />
om half vier ‘s middags dan was ik tot etenstijd buiten te vinden. Op mijn<br />
basisschool De Vlierakkers heb ik me altijd prettig gevoeld. Als ik ’s middags<br />
uit school kwam, was mijn moeder altijd thuis.<br />
Na een paar jaar liep ik in mijn eentje naar school.<br />
Mijn vader heeft heel zijn leven bij de Landmacht gewerkt. Van hem heb ik<br />
mijn belangstelling voor Defensie gekregen. Hij is als soldaat begonnen en<br />
gestopt als adjudant. Ik ben ook een aantal keren bij hem op de kazerne in<br />
Vught geweest, bij het Opleidingscentrum waar hij werkte. Dat maakte veel<br />
indruk op mij.<br />
Ik ben altijd iemand van veel lichamelijke beweging geweest. Op mijn vijfde<br />
zat ik op judo. Dat was mijn eerste sport. We trainden op zaterdagmiddag<br />
in de sporthal in Berkel Enschot. Ik heb er mijn gele band gehaald, daarna<br />
ben ik eraf gegaan en ben ik gaan voetballen, bij Jong Brabant. Dat was<br />
ook vlak bij ons huis. Ik heb er in alle elftallen gespeeld, van de F’jes tot in<br />
de B. Soms op het middenveld, meestal rechts in de voorhoede. Ik rende<br />
als een idioot zo hard. Ik ben er uiteindelijk afgegaan omdat ik niet zo<br />
geweldig goed met mijn teamgenoten kon opschieten. Over het algemeen<br />
waren dat jongens uit het dorp en ik vond dat ik daar niet echt bij hoorde.<br />
Die jongens waren vrij ruw in de omgang, maar daar had ik op zich geen<br />
probleem mee. Ik kon zelf ook stevig uit de hoek komen. Ik vond ze gewoon<br />
niet al te sophisticated en op een gegeven moment vond ik dat dat niet bij<br />
mij paste.<br />
Ik heb een hele mooie CITO-toets afgelegd aan het eind van de basisschool.<br />
Je kunt maximaal 550 punten halen en ik had er 548. Er waren wel<br />
meer kinderen in de klas die net zo slim waren als ik, maar ik mag dus wel<br />
zeggen dat ik best goed was. Terwijl ik voor school nooit iets had gedaan.<br />
We hadden wel eens huiswerk, maar dat maakte ik gewoon niet. Ik ging<br />
veel liever buiten spelen. Mijn ouders wisten volgens mij niet dat ik huiswerk<br />
had, dus had ik er ook geen last van. We hadden af en toe wel een proef-<br />
Bob van Stratum: Willen = Kunnen<br />
3
Change language