Publicatie downloaden - PON

waar ik mee bezig was dat er voor Bob ook een gelukkige toekomst moest
komen. Zijn leven was voor de volle honderd procent veranderd. Alles wat
voor hem belangrijk was, moest hij opgeven. En dat betekende voor mij dat
hij voor mijn gevoel niet meer gelukkig kon worden. Terwijl hij nu wel blij is
met zijn fl at. En natuurlijk, dat gaat met vallen en opstaan.
Soms vertelt hij ons dat hij heel depressief is. In het begin dacht ik dan dat
we heel goed moeten opletten, want anders zou hij misschien wel een eind
aan zijn leven maken. Vanmorgen zei hij het ook tegen de revalidatiearts:
‘Ik heb af en toe van die depressieve momenten’, maar toen corrigeerde
Jan hem heel goed en zei: ‘Je hebt geen depressieve momenten, je hebt
baalmomenten’. Alleen Bob noemt het dan zo. Toen zei de arts ook: ‘Dat is
geen depressie, want dat is heel anders. Het is wat we allemaal van tijd tot
tijd hebben’.
Langzamerhand wen ik aan dat taalgebruik van Bob. Een half jaar geleden
zou ik helemaal van slag zijn geweest. Je moet het vertrouwen proberen
te krijgen dat er voor Bob ook een weg is die bij zijn nieuwe leven past.
En geen misverstand, Bob houdt heel erg veel van het leven. Ik begin er
langzaamaan vertrouwen in te krijgen dat er ook een voor hem gelukkig
leven uit kan komen. Dat is de les. Want je bent eerst zo diep in de ellende
gezakt, dat je je niet kon voorstellen dat er ooit nog iets goeds in zou
zitten. Positief blijven denken, noemt Jan het. Dat is de weg, waarlangs
we hier met zijn allen uitkomen. Positief blijven denken, soms tegen beter
weten in. Je schiet er namelijk niets mee op door het andere te denken. En
daarnaast heb ik geleerd om een beter onderscheid te maken tussen wat
onbelangrijk is en wat er echt toe doet. Je wereld wordt daardoor aan de
ene kant kleiner. Maar de intensiteit waarmee ik leef is veel groter. Het is
meer kwaliteit, terwijl het daarvoor misschien meer kwantiteit was.
En bovenal, we zijn ook nog meer naar elkaar toegegroeid. Het was een
verschrikkelijke aanleiding om dat te zien, maar ik kan het langzamerhand
ook koesteren als iets bijzonders. De manier waarop we als gezin met elkaar
om zijn gegaan is veel beter geworden. Natuurlijk, we zijn er nog lang niet;
het is een proces van jaren. Maar we komen eruit en dat sterkt ons in de
weg die we nog moeten afl eggen.
Marie - José van Stratum: Intenser dan ooit
43