Publicatie downloaden - PON

Rust
In ons eigen leven hebben we de rust nog niet. Dat hadden we een beetje,
maar nu met de verhuizing zijn we weer continu in de weer. Toen Bob
uit huis ging en op de Koordeleij ging wonen, hadden we het idee: ‘Dan
komen we zelf ook weer een keer aan bod’. Het traject in de Koordeleij zou
een jaar duren, dus we dachten even een adempauze te hebben. En we
hebben ook wel wat kunnen doen: een keer een terrasje pikken, een dag
naar de sauna en uit eten, dat soort dingen. Maar dat is op het ogenblik
niet mogelijk. Er is in Eindhoven nog zoveel te doen en te regelen, dat we
daar nu niet aan toe komen. Dat komt wel weer.
Luc
Luc is de eerste zes weken na het ongeluk elke dag mee naar het ziekenhuis
gegaan. We stuurden hem op het laatst vooruit om op de monitoren te
kijken of het veilig was, of Bob ‘het nog deed’. Dan kwam Luc naar ons toe
en zei: ‘Kom maar, het gaat goed’. We waren toen zo hecht met zijn drieën.
Op een gegeven moment begon ik te beseffen dat dit soort ervaringen,
hoe verschrikkelijk ook, ook positieve dingen kunnen losmaken. We zien
dat de verhoudingen anders worden. Toen Bob thuis was, kreeg Luc op een
gegeven moment in de gaten: ‘Ik krijg mijn grote stoere broer niet terug’.
Daarop haakte hij af en nu zien we langzaamaan dat dat weer beter wordt.
Anders dan vóór het ongeluk, maar er komt weer contact. Jan en ik grijpen
daar niet op in, maar zien het gebeuren. Blijkbaar heeft dat zijn tijd nodig.
We hebben in Luc een kind teruggekregen dat ook veel opener is geworden.
Luc kwam nooit aan bod, want alles in huis draaide om Bob. Ook vóór
zijn ongeluk. Luc is altijd erg op de achtergrond geweest. Hij komt nu veel
meer uit zijn schulp. Daar ben ik zo verschrikkelijk blij mee. Als Bob nog
steeds thuis zou wonen, was dat nooit gebeurd. Luc is zo’n verschrikkelijk
aardig en sociaal joch. Dat er zo iets verschrikkelijks moet gebeuren om te
beseffen dat je twee schatten van kinderen hebt, dat had ik nooit kunnen
bedenken. Daar ben ik ongeloofl ijk dankbaar voor. Jan heeft daar altijd
vertrouwen in gehad en zei dat het met de tijd wel goed zou komen. Nu
gaat Luc ook in zijn eentje bij Bob op bezoek. Dat was een jaar geleden niet
denkbaar. Toen kon hij de confrontatie niet aan. Als wij er niet bij waren en
hij moest met Bob rechtstreeks communiceren, dan lukte hem dat gewoon
niet. Ook daar hebben we vooruitgang geboekt.
Herkenning
We hebben veel andere ouders leren kennen die in vergelijkbare omstandigheden
zitten. Die ontmoeten we rond afspraken in het revalidatiecentrum.
Langzaam herken je mensen en begin je ook meer van hun speciale
geschiedenis te kennen. Er is ook een contactgroep via het jongerencafé
Marie - José van Stratum: Intenser dan ooit
41