Publicatie downloaden - PON
Publicatie downloaden - PON Publicatie downloaden - PON
Allemaal op basis van vrijwilligheid. Wie er geen zin in heeft, blijft gewoon op zijn eigen appartement. Het ontbijt regelt iedereen voor zichzelf. Dat moet ook, omdat de meesten overdag werken en ze allemaal op een verschillend tijdstip vertrekken. De voorziening is er wel, dus iedereen kan voor zichzelf brood en beleg halen, maar ontbijt dan verder op zijn eigen appartement. Wie dat wil, kan het ontbijt ‘s avonds ophalen en in de eigen koelkast bewaren. Overgeven Het is voor Jan en mij nog steeds wennen. Het idee hoe Bob door de dag heen moet komen, vind ik soms nog griezelig. Ik weet dat ik dat meer los moet laten, maar dat is niet altijd even gemakkelijk. Ik denk dan: ‘Neemt hij zijn pillen wel in?’ Dat soort dingen. Ik heb nog niet het absolute vertrouwen dat het allemaal goed komt. Laatst ontdekten we dat Bob de instellingen van zijn telefoon had veranderd, waardoor hij maar één klein waarschuwingspiepje voor zijn medicijnen kreeg en geen herhaling. Dat is best wel eng. Ik moet wennen aan het feit dat je het over moet geven. Voor mijn gevoel laat ik hem nog te veel aan zijn lot over. Maar ik weet, dat ik dat altijd heb gehad, bij iedere fase die Bob doormaakte. Bij Luc ook trouwens. Ik hobbelde er altijd achteraan. In die zin is het dus misschien niet bijzonder, maar ik vind dit wel moeilijker dan bij de gewone processen die een kind doormaakt op weg naar zelfstandigheid. Het appartementencomplex ligt in een hele rustige, gemengde woonwijk, vlakbij het Evoluon. Het idee dat hij niet omgeven wordt met teveel prikkels, vind ik wel prettig. In die zin zijn we blij. Hij kon ook naar het Verdiplein in Tilburg, maar daar loopt zoveel volk rond, dat zijn gewoon te veel prikkels voor hem. Voor Bob is alles veel meer zwart-wit geworden en dan zou hij zich veel te veel opwinden over wat hij alleen al op straat zou zien. Hij is ook te gemakkelijk beïnvloedbaar. De buurt waar hij nu zit, past precies. Hij kan rustig op zijn balkonnetje zitten en om zich heen kijken. Bob krijgt een WIA-uitkering, die is gerelateerd aan zijn laatst verdiende loon. Op zich goed geregeld, maar hij zal nog wel moeten leren dat niet alles meer kan. Hij was een luxe leventje gewend en dat is nu echt anders. Op zich kan hij goed delen en geeft hij als hij wil alles weg. Maar het initiatief moet wel van hem uitgaan, anders is het hommeles. Ik snap dat wel, want hij wordt al zoveel geleefd en hier is hij dan nog eigen baas over. Met de verhuizing werd dat ook weer pijnlijk duidelijk. Op een gegeven moment zat hij zo sip voor zich uit te kijken. Iedereen was aan het inpakken en het doen en Bob verzuchtte: ‘Ik baal hier zo van, dat ik niks kan doen’. Marie - José van Stratum: Intenser dan ooit 39
En toen stond hij daar met een plastic tasje, dat was het enige dat hij in de auto kon laden. Het afhankelijk moeten zijn van anderen, dat zit hem op zulke momenten verschrikkelijk dwars. Zo is hij altijd geweest. Als kind riep hij al, met een speen in zijn mond: ‘Bobke doen, Bobke doen’. Dan is het een hard gelag als je zoveel uit handen moet geven. Het is vooral het tempo dat hem parten speelt. Hij kan wel meehelpen, maar bij anderen gaat het allemaal veel sneller. Vogelkooitje Zijn dagbesteding in Eindhoven moet nog helemaal opgezet worden. Hij begint met niks. Jan heeft nu voor de eerste week twee keer fysiotherapie geregeld. Verder moeten we nog een sportschool gaan zoeken en vrijwilligerswerk. Hij kan wel vijf dagdelen in de week dagbesteding doen, maar daar heeft hij niet zo’n goede ervaring mee. Dat is computeren of creatief bezig zijn, maar dat trekt hem niet. Ik weet niet hoeveel vogelkooitjes hij wel niet in de dagbesteding gemaakt heeft in de tijd dat hij thuis woonde. Op zich is het werk nog geeneens zo verkeerd. Maar het gros van de andere mensen op de dagbesteding is ouder en zit daar met een houding van: ‘Ik ben eens lekker van moeder de vrouw weg en laat mij hier maar een beetje aankeutelen’. Voor Bob is dat niet goed genoeg. Die heeft gewoon meer uitdaging nodig, dus na het zoveelste vogelkooitje had hij zijn conclusie getrokken: ‘Zo wil ik niet oud worden’. Hetzelfde met de zorgboerderij, waar hij hand- en spandiensten kon leveren. Daar maakte hij de mooiste bloemstukken, maar dat was het dan ook ‘tot aan zijn dood’, zoals Bob het voelde. Ook het vervoer gaf een hoop gedoe. Bob had de pech dat hij de laatste was, dat wil zeggen de eerste om opgehaald te worden en de laatste om weer thuis gebracht te worden. Dan moest hij onderweg acht keer te stoppen en zat hij zo’n vijf kwartier in het busje. Dan kon je hem opvegen. Dat was in de tijd dat hij dacht dat hij weer marinier werd, dus dat werkte bij hem niet. Het is een heel gevecht geweest, voordat Bob kon accepteren dat dat er niet meer inzat. En op dit moment is het allerbelangrijkste voor hem: ‘autorijden, autorijden’. Daar draait zijn hele bestaan nu om. Hij is getest door een rijinstructeur die mensen met een handicap laat rijden in een soort meccano-auto die afgestemd kan worden op de specifi eke beperking. Hij kwam goed uit die test. Wie weet wat de toekomst dus nog brengt. Bob is een vechter. Luc heeft ooit gezegd: ‘Het is goed dat het juist hem is overkomen, want ik zou nooit zo ver zijn gekomen; als ik het al gehaald zou hebben’. 40 Een nieuw leven
- Page 2 and 3: Een nieuw leven Piet de Kroon het P
- Page 4 and 5: Inhoudsopgave Voorwoord 1 Bob van S
- Page 6 and 7: Voorwoord Vrijdag 8 september 2006.
- Page 8 and 9: niet. Ik weet niet of het ongeluk m
- Page 10 and 11: Phantom Ik heb mijn Mavo diploma in
- Page 12 and 13: Iedereen werd de eerste ochtend kaa
- Page 14 and 15: zaten we in heel Nederland. We werd
- Page 16 and 17: niets van te herinneren. Alles wat
- Page 18 and 19: weet althans dat ik er geweest ben,
- Page 20 and 21: Doorzetten Thuis ben ik gewoon door
- Page 22 and 23: zoals ik het noem en daar word je o
- Page 24 and 25: kun je niet’ , ‘Dat is niks voo
- Page 26 and 27: wil gaan doen, ik heb geen idee wel
- Page 29: 24 Een nieuw leven
- Page 32 and 33: teruggegaan naar het Elisabeth. De
- Page 34 and 35: est zie je niets aan hem. Hij wordt
- Page 36 and 37: zegt dat ze morgen inderdaad het sl
- Page 38 and 39: hoesten, zo horen we, waardoor er n
- Page 40 and 41: Brabant, we laten hem overzetten op
- Page 42 and 43: We pakken ons bij elkaar en gaan to
- Page 46 and 47: Rust In ons eigen leven hebben we d
- Page 48 and 49: waar ik mee bezig was dat er voor B
- Page 50 and 51: Feiten en cijfers het PON, kennis i
- Page 52 and 53: Niet Aangeboren Hersenletsel Een be
- Page 54 and 55: Traumatisch hersenletsel Jaarlijks
- Page 56 and 57: opnemen met het Expertisecentrum vi
- Page 58 and 59: Signaleren niet-aangeboren hersenle
- Page 60 and 61: Het PON, kennis in uitvoering Het P
En toen stond hij daar met een plastic tasje, dat was het enige dat hij in<br />
de auto kon laden. Het afhankelijk moeten zijn van anderen, dat zit hem<br />
op zulke momenten verschrikkelijk dwars. Zo is hij altijd geweest. Als kind<br />
riep hij al, met een speen in zijn mond: ‘Bobke doen, Bobke doen’. Dan is<br />
het een hard gelag als je zoveel uit handen moet geven. Het is vooral het<br />
tempo dat hem parten speelt. Hij kan wel meehelpen, maar bij anderen<br />
gaat het allemaal veel sneller.<br />
Vogelkooitje<br />
Zijn dagbesteding in Eindhoven moet nog helemaal opgezet worden. Hij<br />
begint met niks. Jan heeft nu voor de eerste week twee keer fysiotherapie<br />
geregeld. Verder moeten we nog een sportschool gaan zoeken en vrijwilligerswerk.<br />
Hij kan wel vijf dagdelen in de week dagbesteding doen, maar<br />
daar heeft hij niet zo’n goede ervaring mee. Dat is computeren of creatief<br />
bezig zijn, maar dat trekt hem niet. Ik weet niet hoeveel vogelkooitjes hij wel<br />
niet in de dagbesteding gemaakt heeft in de tijd dat hij thuis woonde. Op<br />
zich is het werk nog geeneens zo verkeerd. Maar het gros van de andere<br />
mensen op de dagbesteding is ouder en zit daar met een houding van: ‘Ik<br />
ben eens lekker van moeder de vrouw weg en laat mij hier maar een beetje<br />
aankeutelen’. Voor Bob is dat niet goed genoeg. Die heeft gewoon meer<br />
uitdaging nodig, dus na het zoveelste vogelkooitje had hij zijn conclusie<br />
getrokken: ‘Zo wil ik niet oud worden’.<br />
Hetzelfde met de zorgboerderij, waar hij hand- en spandiensten kon<br />
leveren. Daar maakte hij de mooiste bloemstukken, maar dat was het dan<br />
ook ‘tot aan zijn dood’, zoals Bob het voelde. Ook het vervoer gaf een hoop<br />
gedoe. Bob had de pech dat hij de laatste was, dat wil zeggen de eerste<br />
om opgehaald te worden en de laatste om weer thuis gebracht te worden.<br />
Dan moest hij onderweg acht keer te stoppen en zat hij zo’n vijf kwartier in<br />
het busje. Dan kon je hem opvegen.<br />
Dat was in de tijd dat hij dacht dat hij weer marinier werd, dus dat werkte<br />
bij hem niet. Het is een heel gevecht geweest, voordat Bob kon accepteren<br />
dat dat er niet meer inzat. En op dit moment is het allerbelangrijkste voor<br />
hem: ‘autorijden, autorijden’. Daar draait zijn hele bestaan nu om. Hij is<br />
getest door een rijinstructeur die mensen met een handicap laat rijden<br />
in een soort meccano-auto die afgestemd kan worden op de specifi eke<br />
beperking. Hij kwam goed uit die test. Wie weet wat de toekomst dus nog<br />
brengt. Bob is een vechter. Luc heeft ooit gezegd: ‘Het is goed dat het<br />
juist hem is overkomen, want ik zou nooit zo ver zijn gekomen; als ik het al<br />
gehaald zou hebben’.<br />
40 Een nieuw leven
Change language