Publicatie downloaden - PON

We pakken ons bij elkaar en gaan toch weer door. Dat is het minste wat we
kunnen doen, want het is Bob zelf die het meeste knokt. Dus moeten wij
dat ook doen. En er zijn aanknopingspunten. Hij mag van de intensive care
naar de medium care. Het stressballetje dat hij heeft gekregen kan hij zelf
terugpakken als het uit zijn hand valt. Een wereldprestatie! Daarna voor het
eerst in een stoel, dat ziet er ook al heel anders uit. We krijgen informatie
over het revalidatiecentrum Leijpark waar hij straks naar toe kan. Ze zijn daar
gespecialiseerd in behandelprogramma’s voor kinderen en jongeren die in
coma zijn geraakt. Een eersteklas centrum dus. Niets is te goed voor Bob
wat ons betreft.
Als we op een dag bij hem op de kamer komen, draait hij zijn hoofd naar
ons toe. De mariniers die af en toe op bezoek komen, zijn opgetogen over
de vooruitgang die ze zien. Bij hun afscheid knijpt Bob ze in de handen.
We zijn ervan overtuigd dat hij zich ten doel heeft gesteld om zich terug
te knokken naar de mariniers. Het geeft hem extra kracht. Als de compagniecommandant
op bezoek komt en een grapje maakt, zien we Bob voor
het eerst lachen. Zo blij hebben we ons in tijden niet gevoeld. Zijn gezicht
krijgt steeds meer expressie. Soms denken we verdriet in de ogen van Bob
te zien, alsof het besef doordringt van wat er gebeurd is. Maar op andere
momenten zien we weer iets van gretigheid in zijn gezicht.
Op een dag, zes weken na het ongeluk, neem ik ’s avonds afscheid van
Bob, steek in de deuropening mijn hand op en zeg: ‘Tot morgen’. Ik zie zijn
lippen ook ‘tot morgen’ vormen.
De volgende stap is de verhuizing van de medium care naar de afdeling
neurologie. De grote hoeveelheid wenskaarten, tekeningen en persoonlijke
spulletjes verhuizen mee. Zo proberen we weer een eigen sfeer te maken.
Als de kamer een beetje is ingericht, wordt Bob opeens onrustig en grijpt
naar zijn hoofd. Ik kijk hem aan en zeg tegen hem: ‘Je bent een beetje
verdrietig, hè’. ‘Beetje veel’, fl uistert hij en zijn ogen worden vochtig.
Verhuizing
Na twee weken op de afdeling neurologie verhuist hij opnieuw, ditmaal
naar het revalidatiecentrum. Daar krijgt hij een eigen kamer. Bob is niet
langer een patiënt, maar een revalidant. Het is een belangrijk verschil, want
het geeft aan dat hij werkt aan zijn herstel. Hij moet wel aankomen, want
van de 70 kilo vóór het ongeluk, is nog maar 53 kilo over. Samen met artsen,
fysiotherapeuten en ergotherapeuten is er een intensief programma gemaakt.
De eerste oefeningen maken veel indruk op me. Bob moet op een
tafel liggen, waarna er steunen onder zijn voeten worden vastgemaakt en
er riemen gespannen worden over zijn knieën, bekken en borst. Dan wordt
Marie - José van Stratum: Intenser dan ooit
37