Publicatie downloaden - PON

Brabant, we laten hem overzetten op MTV. Dat past beter bij Bob, denken
we.
Als we ’s avonds aankomen, brandt het rode lichtje op de gang weer.
Opnieuw schrikken dus. Als ik toch naar binnen ga, blijkt het loos alarm:
iemand is vergeten om het uit te doen. We zijn er alle drie en we zijn het
erover eens dat zijn ogen wat helderder zijn. Hij houdt ze ook langer open.
Ook de vingers van de linkerhand bewegen. Bob lijkt rustiger en in ieder
geval minder pijn te hebben. De verzorger zegt dat we ons niet al te rijk
moeten rekenen. Het is een kwestie van lange adem. Volgens hem zijn het
geen bewuste reacties, hoewel hij wel beter op pijnprikkels reageert. Wij
houden het op onze eigen waarneming: we hebben wel degelijk alle drie
iets van vooruitgang gezien.
Wonder
Op de middag van de veertiende dag gebeurt het wonder. Als we binnenkomen,
is mijn eerste reactie: dit kan niet waar zijn! Bob heeft zijn ogen
helemaal open. Ik ben nog nooit zo blij geweest. Of hij ons herkent, is niet
helemaal duidelijk, maar hij reageert wel. Ik vraag aan Bob om in zijn linkerhand
te knijpen en hij doet het. Ook doet hij zijn ogen open en weer dicht
als wij het vragen. De zaalarts wordt erbij geroepen en herhaalt dezelfde
verzoeken. Daar reageert hij ook op. We gaan buiten koffi e drinken, het is
goed toeven onder de bomen. Ik huil van blijdschap en gooi mijn koffi e om.
Het doet er allemaal niet toe. Als we terugkomen, doet Bob zijn ogen weer
open. Ik dep zijn voorhoofd, hij transpireert enorm, wat voor inspanning
moet dit hem wel niet kosten. We gaan naar huis om het goede nieuws ook
aan Luc te vertellen.
Overste Verbaan, de bataljonscommandant, komt met zijn adjudant. Ze zijn
erg blij voor ons. Als we met hen bij Bob binnenkomen, is hij blijkbaar zo
moe dat er geen enkele reactie komt. Dat is niet erg, de mannen geloven
ons toch wel. Ik sta met de overste naar de foto’s van Bob te kijken en vraag
hem of hij de Finex toch niet over hoeft te doen. ‘Dat niet’, zegt Verbaan,
‘maar als hij straks niet snel genoeg is, schop ik hem persoonlijk onder zijn
kont’.
De nieuwste longfoto laat zien dat de longontsteking vermindert. Hij
heeft alleen nog een infuus met vocht en pijnstillers en een infuus om de
bloedsuikers te kunnen testen. Daarnaast krijg hij een medicijn om het
vocht in de longen vlugger af te voeren. ’s Avonds gaat Luc mee, maar Bob
doet zijn ogen niet meer open. Luc baalt: gaat hij een keer mee, mist hij het
hoogtepunt.
Marie - José van Stratum: Intenser dan ooit
35