Publicatie downloaden - PON

De overste van de kazerne belt voor de derde keer hoe het gaat. Ook
de sociaal medisch begeleidingsoffi cier belt. Hij vertelt dat de luitenantgeneraal
Zuiderwijk wil langskomen als het uitkomt. Als we ‘s middags
voorzichtig om de hoek van zijn kamer kijken, zien we een hoop extra
apparatuur. Die hebben ze vast klaargezet zodat de specialist vanmiddag
met een camera een maagsonde kan plaatsen op de overgang van de
maag in de darm. Dat moet de voedselopname verbeteren. Als we weer
gaan, krijgt Bob een hoestbui en alle alarmbellen op de apparaten beginnen
te rinkelen. De verpleegster staat er bij, drukt een aantal schakelaars
in, rukt wat aan de slangen en Bob komt weer tot rust. We zijn maar niet
langer gebleven. Later zal blijken dat het niet lukt om de sonde dieper in
te brengen. Na drie mislukte pogingen zijn ze gestopt. Bob krijgt nu tot
maandag voedsel via de bloedbaan. Dan gaan ze het opnieuw proberen. Er
is een heel bataljon specialisten nodig om die ingreep te doen. Ik heb zijn
wimpers zien bewegen, ik vond dat erg fi jn.
Op ons verzoek heeft de politie teruggebeld. De communicatie is slecht
verlopen. Ze hadden nog contact met ons op moeten nemen, maar dat
is dus niet gebeurd. We krijgen het rapport, waardoor er misschien wat
puzzelstukjes op hun plaats vallen. Daarin lezen we dat de melding van het
ongeluk om 5.13 uur is binnengekomen, maar wij hebben Bob niet thuis
horen vertrekken, dus weten we ook niet hoe lang hij daar gelegen heeft.
Later horen we van de buurman dat hij om vijf uur van huis was weggegaan.
Dat is fi jn om te weten, want dat betekent dat hij niet al te lang alleen heeft
gelegen.
Contact
Na negen dagen is de slaapmedicatie eraf, dus mag hij nu zelf wakker worden.
Hij reageert nog niet, maar dat komt wel, zo houden we onszelf voor.
Niet te snel. Er is weer een longfoto gemaakt. Sinds vanochtend ademt hij
zelf, met ondersteuning van het apparaat. Het kost hem veel moeite, door
al het slijm in zijn longen. Dat probeert hij wel op te hoesten, maar dat is
met een buis in je keel heel erg moeilijk. Vandaag wordt de drukmeter
verwijderd, dat geeft een heel ander gezicht. Ook willen ze hem op zijn zij
leggen, dat is voor de longen en voor Bob zelf wat comfortabeler. Hij is nog
niet wakker, maar reageert wel als we tegen hem praten. Eindelijk hebben
we weer ‘contact’. We gaan vlug weg om hem niet al te veel stress te bezorgen.
Of dat goed is weten we niet, misschien moeten we juist wel bij hem
blijven. Het blijft aan ons knagen, dat we niet weten wat goed voor Bob is.
Achter de oogleden is beweging, maar hij opent zijn ogen nog steeds niet.
De verpleging heeft sterke pijnprikkels gegeven en daar komt wel reactie
op. ’s Avonds bellen we nog een keer om te vragen hoe het gaat. Hij blijft
32 Een nieuw leven