Publicatie downloaden - PON
Publicatie downloaden - PON Publicatie downloaden - PON
zegt dat ze morgen inderdaad het slaapmiddel gaan verminderen. Misschien lukt het deze keer wel. Ook de bloeddruk-verhogers zijn eraf en daar reageert Bob goed op. Hij heeft af en toe de hik. Luc is gaan vragen of dat kwaad kan, maar dat is niet zo. ’s Avonds is hij koortsig. De verpleegkundige vindt het niet alarmerend, maar ik ben niet echt gerustgesteld. We gaan naar huis. Als ik Bob kus, zie ik dat de druk op zijn hoofd omlaag gaat. Misschien dat ik toch een gunstige invloed heb. We weten niet waar we goed aan doen. We willen hem zoveel mogelijk met rust laten, er vooral ‘zijn’. Het is moeilijk om daar een vorm voor te vinden. De volgende ochtend word ik om 5 uur wakker met hoofdpijn. Als ik naar beneden ga om paracetamol te zoeken, gaat beneden de nieuwe telefoon van Bob. Ik ben te laat om te zien wie of wat het geweest kan zijn. Daarna de nachtploeg gebeld. Alles is vannacht mooi stabiel gebleven, maar hij heeft nog wel een lichte verhoging. De verpleegsters zeggen dat Bob meer reageert wanneer zij de kamer binnenkomen, net zoals dat bij mij gebeurde toen ik hem gisteravond kuste. De koorts zakt, maar er blijft veel prut uit de longen komen. Vanmiddag komt de longarts om te kijken wat er aan de hand is. Die vindt het niet nodig om in de longen te kijken. Het is al vervelend genoeg om regelmatig de longen uit te zuigen. Dat vindt Bob echt afschuwelijk. De slaapmedicatie is gehalveerd, dus misschien zien we daar later de effecten van. Als we ‘s avonds terugkomen, horen we dat de longarts aan het eind van de middag toch een bronchoscopie heeft uitgevoerd en nog wat ongerechtigheid heeft weggenomen, wat met uitzuigen niet mogelijk was. Verder is alles hetzelfde. Bob ligt nog steeds alleen en we weten niet goed wat we moeten doen, hem knuffelen of maar zoveel mogelijk alleen laten. Voor het eerst liggen zijn armen boven de lakens. Als er een verpleger komt, meldt die dat ze redelijk tevreden zijn over zijn toestand. Alleen de ontlasting komt nog niet op gang, waardoor hij zo direct weer een klysma gaat zetten. Twee maten van de marine vragen of ze op bezoek mogen komen en hoewel het misschien beter voor Bob is als het rustig blijft, zeggen we dat het goed is en ze een paar minuten kunnen komen. Ze staan met een prachtige bos bloemen voor het ziekenhuis, maar helaas mogen die niet op de IC mee naar binnen. De longfoto van vandaag ziet er een stuk beter uit na de bronchoscopie van gisteren. Ze proberen om de maagsonde dieper in te brengen, want hij neemt te weinig voedsel op. Ik kan alleen maar denken: ‘Waar is die vuilnisbak van mij, die altijd al het eten uit de pan vist.’ De longontsteking is ook nog niet onder controle. Uit een kweek moet nu blijken of antibiotica wel beter werkt. Marie - José van Stratum: Intenser dan ooit 31
De overste van de kazerne belt voor de derde keer hoe het gaat. Ook de sociaal medisch begeleidingsoffi cier belt. Hij vertelt dat de luitenantgeneraal Zuiderwijk wil langskomen als het uitkomt. Als we ‘s middags voorzichtig om de hoek van zijn kamer kijken, zien we een hoop extra apparatuur. Die hebben ze vast klaargezet zodat de specialist vanmiddag met een camera een maagsonde kan plaatsen op de overgang van de maag in de darm. Dat moet de voedselopname verbeteren. Als we weer gaan, krijgt Bob een hoestbui en alle alarmbellen op de apparaten beginnen te rinkelen. De verpleegster staat er bij, drukt een aantal schakelaars in, rukt wat aan de slangen en Bob komt weer tot rust. We zijn maar niet langer gebleven. Later zal blijken dat het niet lukt om de sonde dieper in te brengen. Na drie mislukte pogingen zijn ze gestopt. Bob krijgt nu tot maandag voedsel via de bloedbaan. Dan gaan ze het opnieuw proberen. Er is een heel bataljon specialisten nodig om die ingreep te doen. Ik heb zijn wimpers zien bewegen, ik vond dat erg fi jn. Op ons verzoek heeft de politie teruggebeld. De communicatie is slecht verlopen. Ze hadden nog contact met ons op moeten nemen, maar dat is dus niet gebeurd. We krijgen het rapport, waardoor er misschien wat puzzelstukjes op hun plaats vallen. Daarin lezen we dat de melding van het ongeluk om 5.13 uur is binnengekomen, maar wij hebben Bob niet thuis horen vertrekken, dus weten we ook niet hoe lang hij daar gelegen heeft. Later horen we van de buurman dat hij om vijf uur van huis was weggegaan. Dat is fi jn om te weten, want dat betekent dat hij niet al te lang alleen heeft gelegen. Contact Na negen dagen is de slaapmedicatie eraf, dus mag hij nu zelf wakker worden. Hij reageert nog niet, maar dat komt wel, zo houden we onszelf voor. Niet te snel. Er is weer een longfoto gemaakt. Sinds vanochtend ademt hij zelf, met ondersteuning van het apparaat. Het kost hem veel moeite, door al het slijm in zijn longen. Dat probeert hij wel op te hoesten, maar dat is met een buis in je keel heel erg moeilijk. Vandaag wordt de drukmeter verwijderd, dat geeft een heel ander gezicht. Ook willen ze hem op zijn zij leggen, dat is voor de longen en voor Bob zelf wat comfortabeler. Hij is nog niet wakker, maar reageert wel als we tegen hem praten. Eindelijk hebben we weer ‘contact’. We gaan vlug weg om hem niet al te veel stress te bezorgen. Of dat goed is weten we niet, misschien moeten we juist wel bij hem blijven. Het blijft aan ons knagen, dat we niet weten wat goed voor Bob is. Achter de oogleden is beweging, maar hij opent zijn ogen nog steeds niet. De verpleging heeft sterke pijnprikkels gegeven en daar komt wel reactie op. ’s Avonds bellen we nog een keer om te vragen hoe het gaat. Hij blijft 32 Een nieuw leven
- Page 2 and 3: Een nieuw leven Piet de Kroon het P
- Page 4 and 5: Inhoudsopgave Voorwoord 1 Bob van S
- Page 6 and 7: Voorwoord Vrijdag 8 september 2006.
- Page 8 and 9: niet. Ik weet niet of het ongeluk m
- Page 10 and 11: Phantom Ik heb mijn Mavo diploma in
- Page 12 and 13: Iedereen werd de eerste ochtend kaa
- Page 14 and 15: zaten we in heel Nederland. We werd
- Page 16 and 17: niets van te herinneren. Alles wat
- Page 18 and 19: weet althans dat ik er geweest ben,
- Page 20 and 21: Doorzetten Thuis ben ik gewoon door
- Page 22 and 23: zoals ik het noem en daar word je o
- Page 24 and 25: kun je niet’ , ‘Dat is niks voo
- Page 26 and 27: wil gaan doen, ik heb geen idee wel
- Page 29: 24 Een nieuw leven
- Page 32 and 33: teruggegaan naar het Elisabeth. De
- Page 34 and 35: est zie je niets aan hem. Hij wordt
- Page 38 and 39: hoesten, zo horen we, waardoor er n
- Page 40 and 41: Brabant, we laten hem overzetten op
- Page 42 and 43: We pakken ons bij elkaar en gaan to
- Page 44 and 45: Allemaal op basis van vrijwillighei
- Page 46 and 47: Rust In ons eigen leven hebben we d
- Page 48 and 49: waar ik mee bezig was dat er voor B
- Page 50 and 51: Feiten en cijfers het PON, kennis i
- Page 52 and 53: Niet Aangeboren Hersenletsel Een be
- Page 54 and 55: Traumatisch hersenletsel Jaarlijks
- Page 56 and 57: opnemen met het Expertisecentrum vi
- Page 58 and 59: Signaleren niet-aangeboren hersenle
- Page 60 and 61: Het PON, kennis in uitvoering Het P
zegt dat ze morgen inderdaad het slaapmiddel gaan verminderen. Misschien<br />
lukt het deze keer wel. Ook de bloeddruk-verhogers zijn eraf en<br />
daar reageert Bob goed op. Hij heeft af en toe de hik. Luc is gaan vragen<br />
of dat kwaad kan, maar dat is niet zo. ’s Avonds is hij koortsig. De verpleegkundige<br />
vindt het niet alarmerend, maar ik ben niet echt gerustgesteld.<br />
We gaan naar huis. Als ik Bob kus, zie ik dat de druk op zijn hoofd omlaag<br />
gaat. Misschien dat ik toch een gunstige invloed heb. We weten niet waar<br />
we goed aan doen. We willen hem zoveel mogelijk met rust laten, er vooral<br />
‘zijn’. Het is moeilijk om daar een vorm voor te vinden.<br />
De volgende ochtend word ik om 5 uur wakker met hoofdpijn. Als ik naar<br />
beneden ga om paracetamol te zoeken, gaat beneden de nieuwe telefoon<br />
van Bob. Ik ben te laat om te zien wie of wat het geweest kan zijn. Daarna<br />
de nachtploeg gebeld. Alles is vannacht mooi stabiel gebleven, maar hij<br />
heeft nog wel een lichte verhoging. De verpleegsters zeggen dat Bob<br />
meer reageert wanneer zij de kamer binnenkomen, net zoals dat bij mij<br />
gebeurde toen ik hem gisteravond kuste. De koorts zakt, maar er blijft veel<br />
prut uit de longen komen. Vanmiddag komt de longarts om te kijken wat<br />
er aan de hand is. Die vindt het niet nodig om in de longen te kijken. Het is<br />
al vervelend genoeg om regelmatig de longen uit te zuigen. Dat vindt Bob<br />
echt afschuwelijk. De slaapmedicatie is gehalveerd, dus misschien zien we<br />
daar later de effecten van. Als we ‘s avonds terugkomen, horen we dat de<br />
longarts aan het eind van de middag toch een bronchoscopie heeft uitgevoerd<br />
en nog wat ongerechtigheid heeft weggenomen, wat met uitzuigen<br />
niet mogelijk was. Verder is alles hetzelfde.<br />
Bob ligt nog steeds alleen en we weten niet goed wat we moeten doen,<br />
hem knuffelen of maar zoveel mogelijk alleen laten. Voor het eerst liggen<br />
zijn armen boven de lakens. Als er een verpleger komt, meldt die dat ze<br />
redelijk tevreden zijn over zijn toestand. Alleen de ontlasting komt nog<br />
niet op gang, waardoor hij zo direct weer een klysma gaat zetten. Twee<br />
maten van de marine vragen of ze op bezoek mogen komen en hoewel het<br />
misschien beter voor Bob is als het rustig blijft, zeggen we dat het goed<br />
is en ze een paar minuten kunnen komen. Ze staan met een prachtige bos<br />
bloemen voor het ziekenhuis, maar helaas mogen die niet op de IC mee<br />
naar binnen. De longfoto van vandaag ziet er een stuk beter uit na de<br />
bronchoscopie van gisteren.<br />
Ze proberen om de maagsonde dieper in te brengen, want hij neemt te<br />
weinig voedsel op. Ik kan alleen maar denken: ‘Waar is die vuilnisbak van<br />
mij, die altijd al het eten uit de pan vist.’ De longontsteking is ook nog niet<br />
onder controle. Uit een kweek moet nu blijken of antibiotica wel beter werkt.<br />
Marie - José van Stratum: Intenser dan ooit<br />
31
Change language