Publicatie downloaden - PON
Publicatie downloaden - PON Publicatie downloaden - PON
est zie je niets aan hem. Hij wordt kunstmatig in slaap gehouden. Er mogen geen prikkels van buitenaf komen, want daardoor kan de hersendruk oplopen. We durven hem amper aan te raken, bang dat we daar invloed op uitoefenen. Voor het overige blijft hij redelijk stabiel en daarom krijgen we het advies om thuis te gaan slapen. Dat gaan we proberen. Thuis nemen we een fl inke borrel, steken een kaarsje aan en nemen het mee naar boven. De volgende ochtend belt Luc een paar mensen in de straat, waardoor die het ook te weten komen en wij dat niet meer voor onze rekening hoeven te nemen. Om half negen ’s ochtends bellen we om te vragen hoe Bob de nacht heeft doorgebracht. Kritiek, maar stabiel. Wat die woorden precies betekenen, ontgaat ons. Daarna aankleden, eten en op weg naar het ziekenhuis. Bob ziet er nog hetzelfde uit, wel wat boller. Het vocht hoopt zich op in zijn lichaam. Op zich niet het grootste probleem, maar hij ziet er daardoor anders uit. Hij reageert op onze aanraking, waardoor de narcose opgevoerd moet worden. De druk op de hersenen is te hoog door prikkels van buitenaf. Hij krijgt koorts. In de rechterlong zit een infectie. Die moet behandeld worden, maar deze medicijnen hebben als bijwerking dat de bloeddruk wordt verlaagd. Dus eerst medicijnen om de bloeddruk te verhogen en daarna pas de antibiotica. We proberen hem zoveel mogelijk met rust te laten, dat is het allerbeste op dit moment, maar dat valt ons erg zwaar. Luc gaat met Gerard, een zwager van mij, met zaklampen naar de plaats van het ongeluk om de nieuwe mobiele telefoon van Bob te zoeken. Ze vinden hem niet. Later die dag gaan ze nog een keer terug en dan hebben ze meer geluk. Hij hoeft dus niet geblokkeerd te worden. Het moet heel hard zijn gegaan, zo melden Luc en Gerard als ze vertellen over wat ze daar aantroffen. De volgende dag halen ze alle spullen uit de auto en zetten die in een vuilniszak in de garage. Jan regelt de verzekering en de afvoer naar de sloper. We willen de auto niet meer zien. Er wordt regelmatig gebeld van het werk van Bob. De commandant en zijn maten. Ook de mensen van Scania worden geïnformeerd. Er wordt gevloekt aan de andere kant van de lijn. Als we ’s avonds uit het ziekenhuis terugkomen, ga ik een groep familie en vrienden mailen over Bob’s toestand. Dat werkt prettig, je hebt op die manier in één keer een hoop mensen te pakken. Tussendoor zijn de buren nog langs geweest. Iedereen leeft mee, duimt en steekt kaarsjes aan. De supermarkten in de buurt weten niet wat er aan de hand is: alle waxinelichtjes zijn uitverkocht! Ik bid ook weer in de kapel bij Maria. Ik weet zeker dat het helpt. Marie - José van Stratum: Intenser dan ooit 29
Knuffelen De volgende nacht is Bob stabiel door gekomen. Zijn temperatuur is 37 graden, dus dat lijkt redelijk onder controle. De longontsteking wordt aangepakt door de antibiotica. Ik zeg tegen Peter de verpleegkundige dat ik zo’n behoefte heb aan knuffelen ‘Doe maar’ zegt hij, terwijl hij Bob op de borst slaat en zegt ‘Een marinier kan veel hebben’. Ik haal de zijkant van het bed naar beneden en kan eindelijk doen, wat ik al die tijd al wilde. Bob voelt zo vertrouwd, gespierd en stevig, alleen geen reactie. Voor het eerst in 22 jaar ben ik blij dat hij niet reageert. De hersenen moeten rust hebben. Achteraf zegt Jan dat hij wel reageerde, misschien door mijn reuk,want andere impulsen komen niet door. Jan wil ook contact, maar is erg verkouden en doet het daarom niet. Hij wil geen bacteriën overbrengen. Als we thuiskomen, merken we uit alle reacties nu pas hoe geliefd Bob bij iedereen is. Luc heeft met de collega mariniers afgesproken. Ze verzamelen bij ons thuis en dan neemt Luc ze mee naar het ziekenhuis. We waarschuwen ze: ‘Niet schrikken, Bob heeft een pijp in zijn mond en een teletubbie antenne in zijn hoofd.’ De jongens staan op het punt om naar Noorwegen te gaan voor een koudweertraining. We hebben een e-mailadres om ze op de hoogte te houden. Het zijn lieve collega’s. Op de vierde dag is Jan jarig. Het enige cadeau dat we wensen, is dat we Bob weer terugkrijgen. Alles is nog steeds stabiel. Bob plast beter en ze gaan zijn narcose iets minder diep zetten. De waarden blijven hetzelfde, dus dat is een lichtpuntje. Ik ga even met een puzzelboekje in een hoek zitten, dan kan ik het piekeren uitschakelen. Hoop ik tenminste. Jan en Luc zijn naar het sloopbedrijf om te kijken of de autopapieren daar nog zijn. Vooral Jan gaat met lood in de schoenen, maar het moet wel gebeuren. Ze hebben de papieren niet kunnen vinden. Ondertussen krijgen we allemaal hartelijke mailtjes. Ook de huisarts heeft gebeld om ons en vooral Bob veel sterkte te wensen. ’s Avonds moet de narcose weer verhoogd worden. Het was toch te vroeg geweest. Jammer, maar morgen komt er weer een dag, dan zien we weer verder. Ik weet dat het met hele kleine stapjes moet gaan. Hoe graag ik het ook anders zou willen. Ik stop Bob wat beter in, want zijn schouders zijn veel te koud. Op de vijfde dag laten ze Bob met rust. Morgen of overmorgen gaan ze weer proberen om de narcose naar beneden bij te stellen. Sleutelen noemen ze dat. ’s Middags hebben we een afspraak met de zaalarts. Die 30 Een nieuw leven
- Page 2 and 3: Een nieuw leven Piet de Kroon het P
- Page 4 and 5: Inhoudsopgave Voorwoord 1 Bob van S
- Page 6 and 7: Voorwoord Vrijdag 8 september 2006.
- Page 8 and 9: niet. Ik weet niet of het ongeluk m
- Page 10 and 11: Phantom Ik heb mijn Mavo diploma in
- Page 12 and 13: Iedereen werd de eerste ochtend kaa
- Page 14 and 15: zaten we in heel Nederland. We werd
- Page 16 and 17: niets van te herinneren. Alles wat
- Page 18 and 19: weet althans dat ik er geweest ben,
- Page 20 and 21: Doorzetten Thuis ben ik gewoon door
- Page 22 and 23: zoals ik het noem en daar word je o
- Page 24 and 25: kun je niet’ , ‘Dat is niks voo
- Page 26 and 27: wil gaan doen, ik heb geen idee wel
- Page 29: 24 Een nieuw leven
- Page 32 and 33: teruggegaan naar het Elisabeth. De
- Page 36 and 37: zegt dat ze morgen inderdaad het sl
- Page 38 and 39: hoesten, zo horen we, waardoor er n
- Page 40 and 41: Brabant, we laten hem overzetten op
- Page 42 and 43: We pakken ons bij elkaar en gaan to
- Page 44 and 45: Allemaal op basis van vrijwillighei
- Page 46 and 47: Rust In ons eigen leven hebben we d
- Page 48 and 49: waar ik mee bezig was dat er voor B
- Page 50 and 51: Feiten en cijfers het PON, kennis i
- Page 52 and 53: Niet Aangeboren Hersenletsel Een be
- Page 54 and 55: Traumatisch hersenletsel Jaarlijks
- Page 56 and 57: opnemen met het Expertisecentrum vi
- Page 58 and 59: Signaleren niet-aangeboren hersenle
- Page 60 and 61: Het PON, kennis in uitvoering Het P
Knuffelen<br />
De volgende nacht is Bob stabiel door gekomen. Zijn temperatuur is 37<br />
graden, dus dat lijkt redelijk onder controle. De longontsteking wordt<br />
aangepakt door de antibiotica. Ik zeg tegen Peter de verpleegkundige dat<br />
ik zo’n behoefte heb aan knuffelen ‘Doe maar’ zegt hij, terwijl hij Bob op<br />
de borst slaat en zegt ‘Een marinier kan veel hebben’. Ik haal de zijkant van<br />
het bed naar beneden en kan eindelijk doen, wat ik al die tijd al wilde. Bob<br />
voelt zo vertrouwd, gespierd en stevig, alleen geen reactie. Voor het eerst<br />
in 22 jaar ben ik blij dat hij niet reageert. De hersenen moeten rust hebben.<br />
Achteraf zegt Jan dat hij wel reageerde, misschien door mijn reuk,want<br />
andere impulsen komen niet door. Jan wil ook contact, maar is erg verkouden<br />
en doet het daarom niet. Hij wil geen bacteriën overbrengen. Als we<br />
thuiskomen, merken we uit alle reacties nu pas hoe geliefd Bob bij iedereen<br />
is.<br />
Luc heeft met de collega mariniers afgesproken. Ze verzamelen bij ons thuis<br />
en dan neemt Luc ze mee naar het ziekenhuis. We waarschuwen ze: ‘Niet<br />
schrikken, Bob heeft een pijp in zijn mond en een teletubbie antenne in zijn<br />
hoofd.’ De jongens staan op het punt om naar Noorwegen te gaan voor<br />
een koudweertraining. We hebben een e-mailadres om ze op de hoogte te<br />
houden. Het zijn lieve collega’s.<br />
Op de vierde dag is Jan jarig. Het enige cadeau dat we wensen, is dat we<br />
Bob weer terugkrijgen. Alles is nog steeds stabiel. Bob plast beter en ze<br />
gaan zijn narcose iets minder diep zetten. De waarden blijven hetzelfde,<br />
dus dat is een lichtpuntje. Ik ga even met een puzzelboekje in een hoek<br />
zitten, dan kan ik het piekeren uitschakelen. Hoop ik tenminste.<br />
Jan en Luc zijn naar het sloopbedrijf om te kijken of de autopapieren<br />
daar nog zijn. Vooral Jan gaat met lood in de schoenen, maar het moet<br />
wel gebeuren. Ze hebben de papieren niet kunnen vinden. Ondertussen<br />
krijgen we allemaal hartelijke mailtjes. Ook de huisarts heeft gebeld om ons<br />
en vooral Bob veel sterkte te wensen.<br />
’s Avonds moet de narcose weer verhoogd worden. Het was toch te vroeg<br />
geweest. Jammer, maar morgen komt er weer een dag, dan zien we weer<br />
verder. Ik weet dat het met hele kleine stapjes moet gaan. Hoe graag ik het<br />
ook anders zou willen. Ik stop Bob wat beter in, want zijn schouders zijn veel<br />
te koud.<br />
Op de vijfde dag laten ze Bob met rust. Morgen of overmorgen gaan<br />
ze weer proberen om de narcose naar beneden bij te stellen. Sleutelen<br />
noemen ze dat. ’s Middags hebben we een afspraak met de zaalarts. Die<br />
30 Een nieuw leven
Change language