Publicatie downloaden - PON

est zie je niets aan hem. Hij wordt kunstmatig in slaap gehouden. Er mogen
geen prikkels van buitenaf komen, want daardoor kan de hersendruk
oplopen. We durven hem amper aan te raken, bang dat we daar invloed op
uitoefenen. Voor het overige blijft hij redelijk stabiel en daarom krijgen we
het advies om thuis te gaan slapen. Dat gaan we proberen. Thuis nemen
we een fl inke borrel, steken een kaarsje aan en nemen het mee naar boven.
De volgende ochtend belt Luc een paar mensen in de straat, waardoor die
het ook te weten komen en wij dat niet meer voor onze rekening hoeven te
nemen.
Om half negen ’s ochtends bellen we om te vragen hoe Bob de nacht heeft
doorgebracht. Kritiek, maar stabiel. Wat die woorden precies betekenen,
ontgaat ons. Daarna aankleden, eten en op weg naar het ziekenhuis. Bob
ziet er nog hetzelfde uit, wel wat boller. Het vocht hoopt zich op in zijn
lichaam. Op zich niet het grootste probleem, maar hij ziet er daardoor anders
uit. Hij reageert op onze aanraking, waardoor de narcose opgevoerd
moet worden. De druk op de hersenen is te hoog door prikkels van buitenaf.
Hij krijgt koorts. In de rechterlong zit een infectie. Die moet behandeld
worden, maar deze medicijnen hebben als bijwerking dat de bloeddruk
wordt verlaagd. Dus eerst medicijnen om de bloeddruk te verhogen en
daarna pas de antibiotica. We proberen hem zoveel mogelijk met rust te
laten, dat is het allerbeste op dit moment, maar dat valt ons erg zwaar.
Luc gaat met Gerard, een zwager van mij, met zaklampen naar de plaats
van het ongeluk om de nieuwe mobiele telefoon van Bob te zoeken. Ze
vinden hem niet. Later die dag gaan ze nog een keer terug en dan hebben
ze meer geluk. Hij hoeft dus niet geblokkeerd te worden. Het moet heel
hard zijn gegaan, zo melden Luc en Gerard als ze vertellen over wat ze daar
aantroffen. De volgende dag halen ze alle spullen uit de auto en zetten die
in een vuilniszak in de garage. Jan regelt de verzekering en de afvoer naar
de sloper. We willen de auto niet meer zien. Er wordt regelmatig gebeld
van het werk van Bob. De commandant en zijn maten. Ook de mensen van
Scania worden geïnformeerd. Er wordt gevloekt aan de andere kant van de
lijn. Als we ’s avonds uit het ziekenhuis terugkomen, ga ik een groep familie
en vrienden mailen over Bob’s toestand. Dat werkt prettig, je hebt op die
manier in één keer een hoop mensen te pakken. Tussendoor zijn de buren
nog langs geweest. Iedereen leeft mee, duimt en steekt kaarsjes aan. De
supermarkten in de buurt weten niet wat er aan de hand is: alle waxinelichtjes
zijn uitverkocht! Ik bid ook weer in de kapel bij Maria. Ik weet zeker dat
het helpt.
Marie - José van Stratum: Intenser dan ooit
29