Publicatie downloaden - PON

hoor, ik weet niet waar hij is’. ‘Als u nou eens 90 graden naar links draait’, zei
ons pa, ‘dan ziet u hem staan’. Hij draait zich om en zijn gezicht is een en
al verbazing: ‘Bob, ben jij Bob van Stratum?’ ‘Ja, behoorlijk’, zei ik. Hij was
verbijsterd, dat ik daar zo stond. Hij had de stukken gelezen om zich op ons
gesprek voor te bereiden en kon zich niet voorstellen dat ik dezelfde was
als de Bob uit zijn medisch dossier.
Eigen appartement
Na vier weken op de Koordeleij kreeg ik een telefoontje van SWZ uit
Eindhoven. Ik had me al twee jaar geleden bij hen ingeschreven voor een
zelfstandige woning. Dat had ik uit voorzorg gedaan, omdat ik als marinier
geleerd heb om mijn zaakjes op tijd te regelen zodat je aan het eind van de
rit niet met lege handen komt te staan. Er was plaats voor me in een nieuw
appartementencomplex voor begeleid zelfstandig wonen in Eindhoven. Ik
ben met mijn ouders gaan kijken en wist meteen: ‘Hier wil ik naar toe’.
In december ben ik verhuisd. Ik heb nu een eigen appartement, eigen
huisnummer, eigen opgang en entree, eigen woonkamer en keuken en een
eigen badkamer. 72m 2 helemaal alleen voor mezelf. Het appartement ligt in
Strijp, het is een gewone straat en ziet er ook verder heel gewoon uit. Als je
er langs rijdt, weet je niet dat er mensen met een beperking wonen. En dat
is precies wat ik wilde. Ik moet nog wel mijn therapieën en trainingen gaan
regelen, maar dat moet lukken. Ons pa helpt me daar heel erg bij. Hij regelt
ook mijn hele planning. Een keer per week maakt hij een uitdraai van mijn
agenda en die plak ik aan de binnenkant van mijn deur. Zo houd ik overzicht
over wat ik moet doen. Mijn telefoon werkt als een organiser en houdt
ook bij wanneer ik mijn medicijnen moet slikken. Ik heb nog twee soorten
medicijnen, eentje om de rust in mijn hersenen te bewaren en eentje die
voor een betere stemming zorgt.
Toekomst
Ik wil heel graag weer naar school. Ik weet dat ik vroeger nooit iets heb
uitgevoerd, maar nu is het anders. Ik wil hogerop. Ik ben niet naïef, ik kan
geen fysiek werk meer doen, ik kan niet meer als marinier verder. Ook het
monteursvak moet ik laten lopen. Eigenlijk sta ik dus helemaal naakt op
straat en weet ik niet waar ik naar toe moet. En omdat ik toch alles weer
opnieuw moet gaan leren, wil ik dit keer zo hoog mogelijk reiken. Maar ik
heb geen idee wat het zou kunnen zijn. Ik praat er wel eens met mensen
over. Maar dan is meestal het enige antwoord: ‘Dat kun je niet, want je hebt
hersenletsel’. Iedereen uit de medische wereld zegt: ‘Leren, dat kun jij niet.
Zet het uit je hoofd, want het lukt je toch niet.’ Dan blijf ik rustig en zeg:
‘Da’s goed, laat mij maar het tegendeel bewijzen’. Ik weet echt niet wat ik
20 Een nieuw leven