Publicatie downloaden - PON

kun je niet’ , ‘Dat is niks voor jou’, of iets wat daar op lijkt: geloof ze niet en
probeer het. Een neuroloog heeft jarenlang gestudeerd, weet veel en is heel
slim, maar hij heeft niet het fl auwste benul wat ik kan. Misschien weet hij wat
de gemiddelde patiënt kan, want hij heeft in de boeken gezien hoeveel van
de duizend er dit kunnen of dat kunnen. Maar ik ben ik en daar weet hij niks
van, alleen ikzelf weet wat ik kan. Ik ben geen gemiddeld mens, ik ben Bob.
Never opgeven dus! Blijf jezelf altijd maximaal inzetten. Niet voor honderd
procent, maar voor duizend procent. Als iemand zegt: ‘Dat kun jij niet’,
laat ze maar lullen. Dat is wat ik wil zeggen tegen iedereen die hetzelfde
is overkomen en tegen hun ouders en vrienden die zich afvragen hoe het
verder moet. Span je tot het uiterste in. Wees niet zielig. Laatst had ik op de
Koordeleij ook zo’n discussie met een medebewoner. Die zit in een rolstoel
en wil het liefst anderen voor hem aan het werk zetten. Hij vroeg aan mij:
‘Bob, kun jij even melk voor mij pakken en in de magnetron opwarmen?’. ‘Ja,
dat kan ik’, zei ik, ‘maar dat gaat mooi niet gebeuren. Want volgens mij zei de
begeleiding een tijdje geleden tegen je dat je meer zelf moet doen. Dus dan
doe je het ook maar mooi zelf, je kunt het best’. Niet dat ik te beroerd ben
om iets voor iemand te doen, helemaal niet, maar het is gewoon niet goed.
Mijn motto is: ‘Kan niet ligt op het kerkhof, wil niet ligt ernaast’. Ik weet waar
ik over praat. Veel mensen hebben mij geprobeerd af te remmen, goedbedoeld,
om de teleurstelling van het mislukken zo klein mogelijk te maken.
Dat voelde voor mij alsof ik onderuit gehaald werd. Als ik de doktoren had
geloofd, dan was ik de rest van mijn leven in mijn bedje blijven liggen, was
ik gigantisch dik geworden en was ik vervolgens afgehaakt. ‘Voor mij wordt
het toch niks meer’, had ik dan gedacht. ‘Waarom zou ik opstaan?’, zou ik
dan denken, ‘Waarom zou ik naar de wc lopen als ik in mijn broek kan poepen?
Waarom zou ik echt gaan eten, als ik ook sondevoeding kan krijgen?’
Ik heb ervoor gekozen om die weg niet op te gaan, maar alles uit de kast te
halen om verder te komen. De eerste neuroloog, die mijn MRI-scan onder
ogen kreeg zei tegen mijn ouders: ‘Die jongen blijft de rest van zijn leven
een kasplantje’. Volgens mij heeft hij die woorden nooit teruggenomen.
Laatst kwam ik voor de eindcontrole in Groot Klimmendaal in Arnhem en
toen ik dat revalidatiecentrum binnenkwam, zag ik een vrouw die daar
tegelijk met mij had gerevalideerd. Alleen, eerst liep zij rond en zat ik in een
rolstoel. Nu was het andersom. Zij heeft MS en gaat steeds meer achteruit,
ik heb al veel bereikt en ben alleen maar vooruit gegaan. Ik stond met haar
te praten en ons pa was al naar de spreekkamer gegaan waar de neuropsychiater
stond die ik moest spreken. Toen zei ons pa tegen die arts: ‘Bob
staat daar in de hoek’. Die psychiater loopt langs me heen, kijkt de gang
in en roept tegen ons pa: ‘Meneer Van Stratum, ik kan hem niet vinden
Bob van Stratum: Willen = Kunnen
19