Publicatie downloaden - PON

zoals ik het noem en daar word je ook niet echt beter van.
Echte hobby’s heb ik niet. Alles wat ik doe heeft te maken met mijn herstel.
Nog steeds elke dag. Ik ben een tijdje met een Nintendo DS bezig geweest
om mijn geheugen te trainen. Maar dat is natuurlijk geen echte geheugentraining.
Je leert alleen om een spelletje zo snel mogelijk uit te spelen. Dat
heeft weinig met hersenactiviteit te maken.
Ik hou wel van muziek, het maakt me niet zo veel uit wat het is. Ik heb het
vaak als achtergrond op staan. Toen ik jong was heb ik saxofoon gespeeld.
Ik vond het niet echt moeilijk, maar het was net als met school. Je moest
thuis oefenen en dat deed ik nooit. Misschien had ik het muzikale gevoel van
mijn vader, die heeft trombone gespeeld in een bandje, maar daar weet ik
niet zo veel meer van. Toen ik dertien was hield ik van gabbermuziek. Ik liep
toen ook in een aussie rond, met mijn haar aan de zijkant kaal geschoren.
Vrienden
Vrienden, dat is wel veranderd sinds het ongeluk. Ik had veel vrienden,
tenminste ik kende heel veel mensen. Ik was de eerste om op mensen af te
stappen als er iets georganiseerd moest worden. Nu is dat omgedraaid. Ik
ben zelf natuurlijk ook onthand, kan in mij eentje niet overal meer naar toe.
En denk je dat die andere lui een beetje terug komen? Mooi niet. Maar bij
mij werkt het zo, dat ik me daar niet druk over maak. Waarom zou ik? Ik heb
het altijd goed gehad. Jammer dan. Mensen leer je pas echt goed kennen
op het moment dat er iets aan de hand is. De meesten lopen weg en dan
weet je ook dat ze het niet waard zijn. Eigenlijk vind ik het wel prettig zo.
Nu weet ik tenminste wie de echte vrienden zijn en wie niet. Ik heb nog wel
een aantal vrienden overgehouden, dat zijn de diehards. Dat zijn jongens
uit Berkel Enschot, die komen in het weekend soms langs. Een van hen is
Theo, die is nou in Duitsland op oefening. Ik kende hem al langer maar hij is
na mij ook marinier geworden. Ik was er bij toen hij zijn baret kreeg. Bij de
plechtigheid zat ik in uniform in mijn rolstoel, dat was dus na mijn ongeluk.
Heel veel mensen kwamen naar me toe. Er waren ook kaderleden die me
nog kenden. Die hadden wel meegekregen dat ik een ongeluk had gehad,
maar wilden weten hoe het met me was. Iedereen vond dat ik er nog goed
uitzag. Een andere vriend is Danny, die ik nog ken van het voetbal. Hij haalt
me soms op. We buurten dan wat, drinken koffi e of kijken samen een fi lm.
Meisjes
Een relatie met een meisje, dat zou ik per gisteren al gewild hebben. Maar
ja, waar ontmoet je iemand? Ik kan niet meer gaan stappen zoals vroeger
en uren op de dansvloer staan. In mijn goeie jaren pikte ik aan het eind van
de avond als ik wilde een meisje op. Ik was overal vroeg bij. Mijn eerste
Bob van Stratum: Willen = Kunnen
17