Publicatie downloaden - PON

Onze Luc nam ik ook mee op sleeptouw. Want die zat vaak alleen op zijn
kamer boven te computeren en tv te kijken.
Na het ongeluk draaide thuis nog meer dan ooit alles om mij. Voor ons pa
en ons moeder was ik de koning. Voor Luc moet dat vervelend zijn geweest.
In zijn ogen werd ik erg verwend. Tussen hem en mij is het ook anders
geworden. Hij gaat zijn eigen weg, ik kan moeilijk hoogte van hem krijgen.
Ik zou willen dat hij gewoon een keer tegen mij ging praten, ging janken
voor mijn part, dan weet ik ook waar ik aan moet werken. Maar ik ken hem
nu alleen van een oppervlakkige begroeting: ’Hé, Luc’, ‘Goeiemorgen’ of
‘Welterusten’ en meer conversatie heb ik niet met hem. Ik weet niet hoe
dat komt. Terwijl ik hem altijd beschermde. Echt in de problemen kwam hij
nooit, maar als iemand ruzie met hem maakte, dan sprong ik er bovenop. Ik
vind dat wel een beetje jammer. Maar ik moet zeggen, laatst kwam hij ook
in zijn eentje op bezoek. Dus misschien trekt het wel bij.
In de Koordeleij heb ik eigenlijk niet lang gezeten. Op zich was het er wel
goed. Ik had een grote kamer voor mezelf, maar het ademde heel erg de
sfeer van een ziekenhuis uit. Een lange gang, waar de kamers van de bewoners
op uit komen. Eigenlijk had ik alleen een slaapkamer. Toch was ik blij
dat ik weer op mezelf woonde. En zoals bij me past, heb ik de tijd optimaal
benut. Drie keer per week therapie, medische fi tness, sportschool. Ik heb
het echt allemaal aan mezelf te danken gehad. Een keer per week ging ik
terug naar Scania in Tilburg, waar ik vóór de mariniersopleiding werkte. Als
het mooi weer was, ging ik er op mijn driewielige ligfi ets naar toe, in het
begin met een begeleider van Gemini ernaast, later ook een keer alleen.
Wat ik deed was vrijwilligerswerk: facturen opmaken en sorteren, kopieerwerk,
dat soort dingen. De mensen zijn verschrikkelijk aardig en geven me
het gevoel dat ik er nog steeds bij hoor.
Het is natuurlijk wel anders. In de garage zelf kom ik niet meer, ik doe mijn
werkschoenen ook nooit meer aan. Ik zou er wel naar binnen mogen, maar
ik weet dat het beter is om het niet te doen. Want als ik weer boven een
motorblok zou hangen, dan zou ik mezelf alleen maar geil maken op iets
waar ik toch niet aan kan komen. En dan ben ik nog verder van huis. Ik heb,
met vallen en opstaan, geleerd om alleen die dingen op te pakken waar
ik wat mee kan. Het is hetzelfde als iemand die zich elke dag lekker zit te
maken met foto’s van een Ferrari Lamborghini. Dat is wel cool, maar je kan
hem toch niet kopen. Ik bescherm mezelf dus in die dingen.
Toch voelde ik me nog steeds thuis tussen de mannen van Scania. Ik ken ze
natuurlijk allemaal nog. Het was in ieder geval beter dan de dagbesteding
die ik eerst deed. Dan zat je zo’n beetje de hele dag tussen de ‘halven’,
16 Een nieuw leven