Publicatie downloaden - PON
Publicatie downloaden - PON Publicatie downloaden - PON
weet althans dat ik er geweest ben, maar ik kan me daar geen beeld meer bij voor de geest halen. Straf Al met al ben ik wel gelukkig met de situatie zoals die nu is. Stel dat er een God zou bestaan, dan denk ik – want ik was best een goeie kerel – dat die God misschien heeft gedacht: ‘Laat die Bob nog maar even hier in leven’. Want ik stond op de planning om met mijn compagnie, de 22 e infanteriecompagnie, naar Uruzgan te gaan en God dacht waarschijnlijk ‘Laat hem hier nog maar even blijven om van het leven te genieten, in plaats van daar in Uruzgan afgeschoten te worden’. Misschien is het zo gegaan. Zo ben ik toch marinier gebleven, want dat ben je voor je hele leven, wat er ook gebeurt. Ik heb wel verschillende fases meegemaakt. Ik ben boos geweest en verdrietig. Vaak dacht ik: ‘Waarom is mij dit nou overkomen?’. Ik heb het ook lang gezien als een straf. Ik heb nooit echt hele foute dingen gedaan. Ik heb als kind wel eens een Mars gejat uit een supermarkt en dan dacht ik dat het ongeluk de straf daarvoor was. Maar dat is dan wel een erg zware straf. Ik kan me dat ook niet goed voorstellen, want dan zouden er ook wel heel erg veel ongelukken moeten gebeuren. Ik snapte het gewoon niet. En steeds weer spookten dezelfde vragen door mijn hoofd: ‘Waarom toch? Waarom ben ik nou de lul’? Ik was een goeie kerel, ik was goed in de omgang, vriendelijk voor iedereen, en ik piekerde me suf: ‘Wat heb ik verkeerd gedaan?’ En daar zit ik nog steeds een beetje mee, dat is niet helemaal weg. Maar de laatste tijd kan ik het soms ook zien als een traktatie, een extra kans die ik heb gekregen om dingen goed te doen. In het revalidatiecentrum zijn ze heel intensief met me gaan oefenen. Misschien was het voor hen niet zo intensief, maar voor mij in ieder geval wel. Als ik van therapie terugkwam, kon ik alleen maar slapen. Zo vermoeiend was het. Heel lang kon ik mijn arm niet bewegen, die hield ik gekruist voor mijn borst en daar kreeg ik hem niet weg. Dat is allemaal beetje bij beetje weer teruggekomen. Je gaat alles opnieuw leren. Ik moest leren eten, zitten, lopen, mijn kleren aandoen. Ik kon ook niet snijden bijvoorbeeld; dan sneden ze het vlees voor me en werd ik gevoerd. En als ik het eten binnen had, moest ik met mijn kaken op en neer gaan; kauwen was ook al verschrikkelijk ingewikkeld en vermoeiend. En had je dat gehad, dan moest je het ook nog eens doorslikken. Eigenlijk word je opnieuw opgevoed, als een baby. En in feite ben je dat ook. Je hebt wel het lichaam van een volwassene, maar de hersens van een baby. Medische foto’s zoals röntgenfoto’s Bob van Stratum: Willen = Kunnen 13
of scans heb ik nooit gezien, maar wel de foto’s die ons pa van me in het ziekenhuis maakte. Ik keek er dan naar en wist dat ik het moest zijn, maar verder was het allemaal erg ongrijpbaar en zei het me niets. Ik ben nu al drie jaar aan mijn herstel aan het werken. Mensen begrijpen dat niet altijd. Ik keek laatst naar Nederland 1, daar zag ik een kerel rennen, tenminste hij noemde het zelf rennen; dat ging voor geen meter, het zag er echt niet uit, en hij brabbelde er ook nog een hoop onsamenhangende klanken bij, het leek wel alsof hij het Down syndroom had, zo klonk het. Hij was ook teruggekomen uit een coma na een ongeluk, maar dat was al zeven jaar geleden. Dus je kunt er niks van zeggen hoe lang het duurt. En dan denk ik soms: ‘Waarom heb ik in godsnaam de mazzel dat ik er zo kort over doe?’ Waarschijnlijk omdat ik zo’n sterke wil heb. Tatoeage Ik denk dat ik een tatoeage ga nemen, op mijn arm of zo. Ik heb nu ook een tattoo, naast mijn navel. Dat zijn Chinese karaktertekens die samen het woord ‘Doorzettingsvermogen’ vormen. Die had ik gelijk na mijn mariniersopleiding laten zetten. Met een paar maten hebben we dat toen gedaan. Ik wil eigenlijk een tatoeage met een tekst in het Latijn: ‘Willen is kunnen’ of ‘Waar een wil is, is een weg’. Ik heb de sites al gevonden waar die teksten op staan. Ik vind dat ik een goede reden heb om zo’n tattoo te laten zetten. En ik ben natuurlijk baas over mijn eigen lijf. Je moet niet van die laffe tattoo’s zetten, van die vuurspuwende draken of zo, nee een tekst die iets zegt over wie ik ben en wat ik wil zijn. Klimmendaal Ik heb zeven maanden in het revalidatiecentrum in Tilburg gezeten. Toen vertelden ze me dat ik naar huis moest. Er waren geen haalbare doelen meer voor mij, zeiden ze. Eigenlijk zou ik naar een verzorgingshuis moeten. Dat betekende dus ‘einde oefening’, ik zou niet verder meer komen volgens de doktoren. Mijn ouders vonden dat maar niks en vroegen of er toch ergens niet nog een plek was waar ik verder aan mijn herstel zou kunnen werken. Ook al geloofden de doktoren daar niet in. Dat had wel effect, want toen zeiden ze: ‘Hij kan eventueel nog naar Groot Klimmendaal in Arnhem, daar zijn ze echt gespecialiseerd in dit soort revalidaties’. Toen ik dat hoorde, wilde ik die mogelijkheid met beide handen aangrijpen. Uiteindelijk heb ik zo ook zes maanden in Arnhem gezeten. Ik bleef daar de hele week en in het weekend ging ik naar huis. Tot ook daar hetzelfde gebeurde en ze zeiden: ‘Er valt hier niks meer voor jou te halen, alles wat we hier kunnen aanbieden, beheers je al’. Toen moest ik dus defi nitief naar huis. 14 Een nieuw leven
- Page 2 and 3: Een nieuw leven Piet de Kroon het P
- Page 4 and 5: Inhoudsopgave Voorwoord 1 Bob van S
- Page 6 and 7: Voorwoord Vrijdag 8 september 2006.
- Page 8 and 9: niet. Ik weet niet of het ongeluk m
- Page 10 and 11: Phantom Ik heb mijn Mavo diploma in
- Page 12 and 13: Iedereen werd de eerste ochtend kaa
- Page 14 and 15: zaten we in heel Nederland. We werd
- Page 16 and 17: niets van te herinneren. Alles wat
- Page 20 and 21: Doorzetten Thuis ben ik gewoon door
- Page 22 and 23: zoals ik het noem en daar word je o
- Page 24 and 25: kun je niet’ , ‘Dat is niks voo
- Page 26 and 27: wil gaan doen, ik heb geen idee wel
- Page 29: 24 Een nieuw leven
- Page 32 and 33: teruggegaan naar het Elisabeth. De
- Page 34 and 35: est zie je niets aan hem. Hij wordt
- Page 36 and 37: zegt dat ze morgen inderdaad het sl
- Page 38 and 39: hoesten, zo horen we, waardoor er n
- Page 40 and 41: Brabant, we laten hem overzetten op
- Page 42 and 43: We pakken ons bij elkaar en gaan to
- Page 44 and 45: Allemaal op basis van vrijwillighei
- Page 46 and 47: Rust In ons eigen leven hebben we d
- Page 48 and 49: waar ik mee bezig was dat er voor B
- Page 50 and 51: Feiten en cijfers het PON, kennis i
- Page 52 and 53: Niet Aangeboren Hersenletsel Een be
- Page 54 and 55: Traumatisch hersenletsel Jaarlijks
- Page 56 and 57: opnemen met het Expertisecentrum vi
- Page 58 and 59: Signaleren niet-aangeboren hersenle
- Page 60 and 61: Het PON, kennis in uitvoering Het P
of scans heb ik nooit gezien, maar wel de foto’s die ons pa van me in het<br />
ziekenhuis maakte. Ik keek er dan naar en wist dat ik het moest zijn, maar<br />
verder was het allemaal erg ongrijpbaar en zei het me niets.<br />
Ik ben nu al drie jaar aan mijn herstel aan het werken. Mensen begrijpen<br />
dat niet altijd. Ik keek laatst naar Nederland 1, daar zag ik een kerel rennen,<br />
tenminste hij noemde het zelf rennen; dat ging voor geen meter, het zag<br />
er echt niet uit, en hij brabbelde er ook nog een hoop onsamenhangende<br />
klanken bij, het leek wel alsof hij het Down syndroom had, zo klonk het.<br />
Hij was ook teruggekomen uit een coma na een ongeluk, maar dat was al<br />
zeven jaar geleden. Dus je kunt er niks van zeggen hoe lang het duurt. En<br />
dan denk ik soms: ‘Waarom heb ik in godsnaam de mazzel dat ik er zo kort<br />
over doe?’ Waarschijnlijk omdat ik zo’n sterke wil heb.<br />
Tatoeage<br />
Ik denk dat ik een tatoeage ga nemen, op mijn arm of zo. Ik heb nu ook<br />
een tattoo, naast mijn navel. Dat zijn Chinese karaktertekens die samen het<br />
woord ‘Doorzettingsvermogen’ vormen. Die had ik gelijk na mijn mariniersopleiding<br />
laten zetten. Met een paar maten hebben we dat toen gedaan. Ik<br />
wil eigenlijk een tatoeage met een tekst in het Latijn: ‘Willen is kunnen’ of<br />
‘Waar een wil is, is een weg’. Ik heb de sites al gevonden waar die teksten<br />
op staan. Ik vind dat ik een goede reden heb om zo’n tattoo te laten zetten.<br />
En ik ben natuurlijk baas over mijn eigen lijf. Je moet niet van die laffe tattoo’s<br />
zetten, van die vuurspuwende draken of zo, nee een tekst die iets zegt<br />
over wie ik ben en wat ik wil zijn.<br />
Klimmendaal<br />
Ik heb zeven maanden in het revalidatiecentrum in Tilburg gezeten. Toen<br />
vertelden ze me dat ik naar huis moest. Er waren geen haalbare doelen<br />
meer voor mij, zeiden ze. Eigenlijk zou ik naar een verzorgingshuis moeten.<br />
Dat betekende dus ‘einde oefening’, ik zou niet verder meer komen volgens<br />
de doktoren. Mijn ouders vonden dat maar niks en vroegen of er toch<br />
ergens niet nog een plek was waar ik verder aan mijn herstel zou kunnen<br />
werken. Ook al geloofden de doktoren daar niet in. Dat had wel effect,<br />
want toen zeiden ze: ‘Hij kan eventueel nog naar Groot Klimmendaal in Arnhem,<br />
daar zijn ze echt gespecialiseerd in dit soort revalidaties’. Toen ik dat<br />
hoorde, wilde ik die mogelijkheid met beide handen aangrijpen. Uiteindelijk<br />
heb ik zo ook zes maanden in Arnhem gezeten. Ik bleef daar de hele week<br />
en in het weekend ging ik naar huis. Tot ook daar hetzelfde gebeurde en<br />
ze zeiden: ‘Er valt hier niks meer voor jou te halen, alles wat we hier kunnen<br />
aanbieden, beheers je al’. Toen moest ik dus defi nitief naar huis.<br />
14 Een nieuw leven
Change language