Publicatie downloaden - PON

weet althans dat ik er geweest ben, maar ik kan me daar geen beeld meer
bij voor de geest halen.
Straf
Al met al ben ik wel gelukkig met de situatie zoals die nu is. Stel dat er een
God zou bestaan, dan denk ik – want ik was best een goeie kerel – dat die
God misschien heeft gedacht: ‘Laat die Bob nog maar even hier in leven’.
Want ik stond op de planning om met mijn compagnie, de 22 e infanteriecompagnie,
naar Uruzgan te gaan en God dacht waarschijnlijk ‘Laat hem
hier nog maar even blijven om van het leven te genieten, in plaats van daar
in Uruzgan afgeschoten te worden’. Misschien is het zo gegaan. Zo ben
ik toch marinier gebleven, want dat ben je voor je hele leven, wat er ook
gebeurt.
Ik heb wel verschillende fases meegemaakt. Ik ben boos geweest en
verdrietig. Vaak dacht ik: ‘Waarom is mij dit nou overkomen?’. Ik heb het
ook lang gezien als een straf. Ik heb nooit echt hele foute dingen gedaan.
Ik heb als kind wel eens een Mars gejat uit een supermarkt en dan dacht ik
dat het ongeluk de straf daarvoor was. Maar dat is dan wel een erg zware
straf. Ik kan me dat ook niet goed voorstellen, want dan zouden er ook wel
heel erg veel ongelukken moeten gebeuren.
Ik snapte het gewoon niet. En steeds weer spookten dezelfde vragen door
mijn hoofd: ‘Waarom toch? Waarom ben ik nou de lul’? Ik was een goeie kerel,
ik was goed in de omgang, vriendelijk voor iedereen, en ik piekerde me
suf: ‘Wat heb ik verkeerd gedaan?’ En daar zit ik nog steeds een beetje mee,
dat is niet helemaal weg. Maar de laatste tijd kan ik het soms ook zien als een
traktatie, een extra kans die ik heb gekregen om dingen goed te doen.
In het revalidatiecentrum zijn ze heel intensief met me gaan oefenen. Misschien
was het voor hen niet zo intensief, maar voor mij in ieder geval wel.
Als ik van therapie terugkwam, kon ik alleen maar slapen. Zo vermoeiend
was het. Heel lang kon ik mijn arm niet bewegen, die hield ik gekruist voor
mijn borst en daar kreeg ik hem niet weg. Dat is allemaal beetje bij beetje
weer teruggekomen. Je gaat alles opnieuw leren. Ik moest leren eten,
zitten, lopen, mijn kleren aandoen. Ik kon ook niet snijden bijvoorbeeld; dan
sneden ze het vlees voor me en werd ik gevoerd. En als ik het eten binnen
had, moest ik met mijn kaken op en neer gaan; kauwen was ook al verschrikkelijk
ingewikkeld en vermoeiend. En had je dat gehad, dan moest je
het ook nog eens doorslikken. Eigenlijk word je opnieuw opgevoed, als een
baby. En in feite ben je dat ook. Je hebt wel het lichaam van een volwassene,
maar de hersens van een baby. Medische foto’s zoals röntgenfoto’s
Bob van Stratum: Willen = Kunnen
13