Publicatie downloaden - PON

Ik moest alles weer opnieuw leren. Praten. Ik leerde weer lezen: dat is een a
en dat is een b, en samen vormen de letters een woord. Maar ook hiervan
weet ik eigenlijk niet of dit herinneringen zijn van mijn tijd op de basisschool
of van de manier waarop ik na mijn ongeluk weer dingen oppikte.
Voor mij is het één groot, wazig grijs gebied. Ik weet ook niet of ik af en toe
weer teruggezakt ben in een diepe slaap of dat ik, nadat ik mijn ogen had
geopend, vanaf dat moment steeds bij de les ben geweest. Mijn ouders
zullen het wel weten en die zullen het misschien later wel weer tegen me
gezegd hebben, maar scherp weten doe ik het dus allemaal niet.
De eerste zes weken heb ik op de intensive care gelegen. Daarna ben ik
naar de vroege neuro revalidatie gegaan op het RCL, het revalidatiecentrum
Leijpark. Ik kan me wel herinneren dat ik daar naar toe ging. Ik kon niet
lopen, ik kon zelfs niet in een rolstoel zitten. Want in het begin, toen ik dus
volgens de doktoren bij was, hadden ze me wel eens in een rolstoel gezet,
maar daar viel ik gewoon uit. Ik had geen enkele controle over mijn lijf. Dus
werd ik met bed en al naar de huiskamer gereden. En dan ging de rugleuning
omhoog en kreeg ik zo te eten.
Wakker
Ik was ook niet aan het piekeren wat er allemaal gebeurd was, want ik
snapte er toch niks van. Ik kreeg wel bezoek: mijn ouders natuurlijk, mijn
broer en mensen van de marine. Buddy’s van mij, maar ook de compagniescommandant
en de geestelijk verzorger. Ik ben katholiek opgevoed en voel
me ook katholiek. Ik herkende niet iedereen die bij me kwam, ik had met
de geestelijk verzorger ook nooit eerder contact gehad. Ik wist ook niet dat
ik marinier was. Ik denk dat het wel een jaar heeft geduurd, als het al niet
langer is, voordat ik echt helemaal uit het coma was. Heel veel later zei ik
nog tegen mijn ouders: ‘Ik heb nou pas het gevoel dat ik echt wakker aan
het worden ben’. Volgens mij heb ik dat wel duizend keer gezegd. Je begint
wakker te worden, je begint jezelf beter te voelen. Zelfs nu nog, na drie
jaar, zit ik soms stil en word ik me er langzaam bewust van dat iets wat me
eerst heel veel moeite kostte, ineens gemakkelijker gaat. Dan denk ik: ‘Hier
word ik ook weer wakker in’. Vorige week nog, op de sportschool, moest ik
allerlei moeilijke oefeningen doen, die eigenlijk best makkelijk gingen. Toen
dacht ik bij mezelf: ‘Gek, eerst vond ik dit altijd moeilijk’. Dus ik heb nog
steeds het idee dat ik verder wakker aan het worden ben, dat het gordijn
voor mijn hoofd beetje bij beetje wordt weggeschoven.
Wat het ongeluk zelf betreft, ik weet niet hoe dat verder met de politie is
afgewerkt. Het was een eenzijdig ongeluk, dus ik heb ook niemand iets
aangedaan. Ik ben later nog wel een keer naar de plek teruggeweest. Ik
12 Een nieuw leven