Publicatie downloaden - PON

niets van te herinneren. Alles wat ik weet, heb ik van horen zeggen. Ik denk
dat het ambulancepersoneel tegen de chirurgen heeft verteld hoe ze me
aangetroffen hebben en zo is het via ons pa en ons moeder later aan mij
doorverteld.
Ik heb zes weken in coma gelegen. Mijn toestand werd omschreven als
vegetatief. Ik kon niet eten, niet drinken. Ik kon niks, helemaal niks. Ik kon
niet eens zelf ademhalen. Ik heb nog een litteken dat aan die periode herinnert.
Het litteken is van een tracheastoma, een buisje door de hals in mijn
luchtpijp, waardoor ik beademd werd.
Na zes weken opende ik mijn ogen. Ik lag op een afdeling waar ze je
prikkels toedienen en proberen om je wakker te maken. Vooral met licht.
Toen ik na zes weken wakker werd verklaard, snapte ik niks. Echt helemaal
niks. Ik was gewoon nog een kasplantje. Ik had geen pijn. Ik had ook geen
zichtbare verwondingen. Ik had alleen mijn sleutelbeen gebroken, maar dat
was inmiddels al weer genezen. En ik had een verschrikkelijk zware hersenkneuzing.
Door die kneuzing heeft de herseninhoud in mijn hoofd zo erg in
de verdrukking gezeten dat ik daardoor veel kleine puntbloedingen had.
Ze hebben me niet geopereerd, dat kan ook niet. Het is alleen een kwestie
van afwachten en hopen dat je goed terugkeert. Ze hadden me de eerste
weken kunstmatig beademd en ook onder narcose gehouden.
Bossen
Ik kan me niet herinneren dat ik stemmen om me heen hoorde, zoals mensen
die terugkeren uit een coma wel eens vertellen. Ik heb wel het idee dat
ik in mijn ‘coma-periode’ ergens ben geweest waar het heel mooi was en ik
in de bossen rondliep. Voor mijn gevoel ben ik eigenlijk dood geweest en ik
weet dat mensen dan vaak zeggen: ‘Ik was ergens anders’, maar ik heb het
echt zo gevoeld. Misschien is het echt gebeurd, misschien is het een verre
herinnering van vroeger uit Duitsland, waar we een paar keer in mijn jeugd
op vakantie zijn geweest. Dat was ook in de bossen. Ik weet verder niet veel
van die droom, ik weet ook niet of er andere mensen bij waren.
Geboorte
Ze zeiden dus dat ik wakker was, maar ik wist verder helemaal niks. Ik wist
niet wie ik was. Ik kon niet praten, ik snapte niks, ik zag allemaal rare dingen
om me heen. Naderhand is me dat beetje bij beetje allemaal weer bijgebracht.
Ik weet ook niet hoe de andere mensen gereageerd hebben. Ik heb
wel het idee meegekregen dat mijn ouders heel erg gelukkig waren dat ik
weer terug aan het komen was. Het is volgens mij te vergelijken met een
geboorte. Ik heb ook vaak gezegd en gedacht dat ik opnieuw geboren was.
Bob van Stratum: Willen = Kunnen
11