Publicatie downloaden - PON

Iedereen werd de eerste ochtend kaal geschoren, maar bij mij was dat
niet nodig; ik had het thuis al gedaan. Ook de drie piercings die ik op mijn
zestiende had genomen, had ik er de avond tevoren al uitgedraaid. Ik wist
hoe een marinier er uit moest zien en had me er goed op voorbereid.
De eerste weken was je intern. Ik had daar geen probleem mee, het was immers
mijn eigen keuze geweest. Bellen naar huis ging ook niet, je telefoon
moest je inleveren.
Je kreeg meteen een camoufl agepak. De donkerblauwe baret, waar je het
allemaal voor doet, krijg je pas aan het eind van de opleiding, vanaf dat
moment ben je echt marinier. De meeste jongens halen het einde niet. Je
moet sowieso al over een extreem goede conditie beschikken en mentaal
stevig in je schoenen staan om toegelaten te worden en daarna vallen er
nog eens heel veel mensen af. We begonnen die eerste dag met 200 man.
Uiteindelijk hebben er 35 de fi nish gehaald. Maar voor mij stond vanaf het
begin één ding vast: mij krijgen ze hier niet weg.
Opgeven
In de kazerne was het altijd vroeg dag. Je wist nooit hoe vroeg. Met het
grootste gemak konden ze je om vijf uur, soms zelfs om vier uur, uit je bed
schreeuwen. We lagen met acht man op een kamer, vier stapelbedden.
Dan moest je als een gek naar beneden. Niks douchen, gewoon meteen in
je uniform. De bedoeling was eigenlijk dat jij eerder beneden was dan het
kader. Dan was er appel op de binnenplaats. En vervolgens begon het hele
feest weer van voren af aan: marcheren, rondjes rennen, situps, pushups.
Eigenlijk proberen ze je zes maanden lang zo ver te krijgen dat je opgeeft.
Op je inbeuken, niet alleen fysiek, maar ook mentaal. Als je in het gelid liep
– dat ging op alfabetische volgorde, dus ik liep met de S van Van Stratum
achteraan – werd je soms naar voren gecommandeerd: ‘Stratum .. hier
komen’. Dan rende ik met volle bepakking naar de sergeant om alleen maar
te horen te krijgen: ‘Ik ben eigenlijk vergeten, waarom je moest komen,
loop maar weer terug en snel’. Dat soort taferelen, volstrekt zinloos, met
maar één doel: je kleineren. Ik liet me er niet gek door maken.
Wie liepen altijd met een volle rugzak, maar als de leiding vond dat hij er
een beetje te leeg uitzag, dan stopten ze er gewoon een baksteen bij in.
Zo ging het zes maanden lang. Maar hoe ze ook aan me probeerden te
sleuren, ik hield vol. Terwijl ik om me heen de mensen zag afvallen. En dan
riepen ze wel tegen iedereen: ‘Kom op kerel, niet opgeven’ en ‘Loop door’,
maar niet iedereen kon dat volhouden.
Bob van Stratum: Willen = Kunnen
7