Publicatie downloaden - PON

de BOVAG, om APK-keuringen voor vrachtwagens te mogen doen en een
speciale opleiding voor alles wat met koeltechniek te maken heeft.
Elite-eenheid
Tegen die tijd wou ik ook in het leger. Ik wilde vooruit en niet mijn hele
leven monteur blijven. Ik vond het op zich best leuk om monteur te zijn,
maar ik wilde iets betekenen voor de maatschappij. Ons pa zat in het leger
en ik wilde ook die kant op. Commando bij de landmacht, de groene
baretten uit Roosendaal, dat was het helemaal. Ik ben daar ook naar een
voorlichtingsdag geweest, dat sprak me enorm aan. Ze merkten dat ik
supergemotiveerd was, maar vonden me nog veel te jong. ’Kom maar terug
als je 21 bent’, zeiden ze. Maar dat was nog een eind weg en ik wilde niet
zo lang wachten. Toen ben ik naar de andere elite-eenheid van het leger,
het Korps Mariniers, gegaan. Daar mocht ik wel eerder beginnen. Die kans
heb ik met beide handen aangegrepen. De toelatingstest bij het Mariniers
Opleidings Centrum in Rotterdam was heel zwaar. Het was erg fysiek:
hardlopen, fi etsen, zwemmen. Daarnaast moest ik ook veel vragenlijsten
invullen; in feite werd mijn hele doopceel gelicht.
Ik werd meteen goedgekeurd. Dat was geen verrassing voor mij, want ik
had me verschrikkelijk goed voorbereid. Ik was al maanden aan het hardlopen
en had als een gek aan mijn conditie gewerkt. Ik ging hardlopend naar
mijn werk bij Scania in Tilburg, vier kilometer heen en vier kilometer terug.
Bij Scania werkte ook een oud-marinier, Roy. Die was in Bosnië geweest en
zijn verhalen vond ik fantastisch. Het sterkte mij in mijn wens om marinier te
worden. En als ik iets echt wilde, dan gebeurde het ook. Die eigenschap is
ook mijn redding na het ongeluk geweest.
De opleiding bij het Korps Mariniers duurde zes maanden. De eerste dag
ben ik alleen naar de kazerne gegaan, mijn ouders hebben me niet weggebracht.
Ik ging met de trein. Toen ik in Rotterdam aankwam, samen met
andere jongens uit heel Nederland, begonnen ze meteen tegen iedereen
te schreeuwen. Ik kende niemand. Het waren alleen maar jongens. Bij de
marine – de bootjes, zoals wij ze noemen – heb je wel meisjes en vrouwen,
maar bij het Korps Mariniers alleen jongens en mannen.
We werden in een vrachtwagen geladen en naar de Van Ghentkazerne
afgevoerd. Toen we aankwamen, was het alle tassen op één hoop en
meteen marcheren en rennen: het ‘indrillen’ was begonnen en zou de hele
opleiding duren. Als je iets fout deed, moest je opdrukken. Dat maakte je
wel heel sterk. Aan het eind van de opleiding kon ik lachend tweehonderd
keer achter elkaar opdrukken. Situps precies hetzelfde.
6 Een nieuw leven