Evelien (16): 'Mijn zus pleegde zelfmoord' - Selma

Evelien (16): ‘Mijn zus pleegde zelfmoord’
De zus van Evelien wordt na de dood van haar vriend verscheurd door pijn en verdriet. Ze weet niet
wat ze met haar gevoelens en de leegte aan moet en doet iets onherroepelijks: op negentienjarige
leeftijd maakt ze een eind aan haar leven.
‘Mijn zus Linda en ik waren altijd twee handen op één buik. We waren niet alleen zusjes, maar ook
beste vriendinnen. Samen konden we uren kletsen, winkelen of gewoon tv kijken. Uiteraard hadden
we ook wel eens een echte zussenruzie maar daar konden we achteraf hard om lachen. We hadden
een onbezorgde jeugd gehad. Samen met onze ouders gingen we vaak op vakantie en ook gingen
we regelmatig dagjes weg. We waren een hecht en gelukkig gezin. Linda had al zo’n vier jaar verkering
met Marcel. Het was liefde op het eerste gezicht, ze waren gewoon voor elkaar gemaakt. Ze
waren niet alleen stapelgek op elkaar maar ook echte vrienden. Marcel kon het ook heel goed vinden
met mijn ouders; hij hoorde eigenlijk bij ons gezin en ging vaak mee als we iets gezelligs gingen
doen. Ik zag hem als een soort broer. Je zag Linda en Marcel stralen als ze samen waren. Uiteraard
hadden ze ook wel eens een woordenwisseling maar dat hoort er nou eenmaal bij. Linda vertelde
me altijd alles en ik wist hoe ze zich voelde en hoe blij ze met Marcel was. Hij was de liefde van haar
leven. Ze waren heel ondernemend en hadden veel vrienden. Ze gingen vaak met de auto van de
vader van Marcel op stap. Gewoon een ritje maken om nieuwe plekjes in Nederland te ontdekken of
om op bezoek te gaan bij vrienden. Zo’n ritje heeft alles veranderd...
Inwendige bloedingen
Op een dag kreeg mijn moeder een telefoontje van de vader van Marcel; mijn zus en Marcel hadden
een ongeluk gehad. Ze waren tegen een boom gereden en lagen in het ziekenhuis. Mijn moeder en ik
gingen als een speer naar het ziekenhuis. Onderweg belden we mijn vader en hij is zo snel mogelijk
gekomen. Toen ik Linda zag moest ik erg huilen. Ze lag in een groot bed maar ze had, wonder boven
wonder, geen schrammen, blauwe plekken of andere wonden. Ze moest alleen ter observatie een
nachtje in het ziekenhuis blijven omdat ze misschien toch iets had opgelopen wat je niet direct kon
zien. Ze huilde en ik kon haar niet loslaten. Toen riep de vader van Marcel mijn ouders bij zich. Hij
vertelde dat Marcel het ongeluk niet had overleefd. Hij had veel inwendige bloedingen en de artsen
hadden hem niet kunnen redden. Mijn moeder vertelde het nieuws direct aan Linda en mij. We waren
allebei ontroostbaar. Linda omdat ze haar grote liefde, vriend en soulmate kwijt was en ik vooral omdat
ik meeleefde met mijn zus. Marcel had gereden en zag er na het ongeluk vreselijk uit. Linda zat
nog lange tijd naast hem in de auto omdat ze vastzat en er uit moest worden geknipt door de brandweer.
Ze had Marcel gesmeekt haar niet in de steek te laten, maar nu was hij dood. Het was vreselijk
om mijn zus zo verscheurd van verdriet te zien.
Afscheidsbrief
De dagen die volgden beleefden we allemaal in een roes. Er was ineens zoveel veranderd. Mijn zus
was ontroostbaar en we deden allemaal ons uiterste best om haar op te vangen. Ik zat soms urenlang
met haar in mijn armen op de bank. Linda vertelde heel langzaam en afwezig over de mooie dingen
die ze met Marcel had beleefd en hoeveel ze van hem hield. Samen haalden we herinneringen
op en huilden we aan één stuk door. Mijn ouders deden er alles aan om Linda te troosten. Na drie
dagen ging het wat beter met haar. Ze at weer, ging naar buiten en praatte veel. De begrafenis van
Marcel kwam steeds dichterbij en mijn zus was aan het knutselen geslagen. Ze wilde iets moois aan
haar vriend meegeven. Samen maakten we een collage van misschien wel honderd foto’s. Het was
heel fijn om dit samen met mijn zus te doen. Ze kon weer een beetje lachen door haar tranen heen.
Ze werd wat blijer van al die foto’s van de mooie momenten die ze samen hadden gedeeld. Toen de
collage af was heeft mijn zus een brief aan Marcel geschreven. Ik heb niet gevraagd of ik hem mocht

lezen, dit waren háár laatste woorden voor hem. Ik weet zeker dat het een hele ontroerende een
mooie brief is geworden.
Radeloos
Op de begrafenis waren veel mensen en het was een bloemenzee. Mijn zus heeft de dag heel goed
doorstaan. Ze was natuurlijk heel erg verdrietig en moest veel huilen, maar ze hield zich naar omstandigheden
goed. Ik had bijna de hele dag haar hand vast. Dat was voor ons allebei een veilig en
vertrouwd gevoel. Er werd een nummer gedraaid dat ik voor Marcel had uitgezocht. Het was heel stil
in de zaal. Toen het nummer afgelopen was bleef iedereen nog minutenlang stil zitten. Daarna liepen
we met de naaste familie naar de plek waar Marcel begraven werd. Mijn zus legde een roos op de
kist. De collage en de brief zijn met Marcel mee de grond in gegaan.
De weken daarna verloor ik beetje bij beetje de grip op mijn zus. We waren altijd ontzettend close geweest,
maar dat werd minder. Ze vertelde me niet alles meer en trok zich steeds vaker terug op haar
kamer. Linda had het vreselijk moeilijk met het verlies van haar vriend. Normaal belden ze elkaar
minstens vijf keer op een dag en nu bleef de telefoon van Linda akelig stil. Ik dacht dat het allemaal
wel goed zou komen en ze even tijd nodig had voor zichzelf. Een paar weken later was de situatie
niet beter. Mijn zus wilde niets meer en mijn ouders en ik waren radeloos. Ze leek onbereikbaar, zelfs
voor mij. Ik probeerde alles om haar op te vrolijken. Ik nam haar mee naar vrienden, plande leuke
dagjes samen en luisterde als ze haar verhaal kwijt wilde. Ze was erg afwezig en in zichzelf gekeerd.
Mijn stoere oudere zus was nu ineens een zielig hoopje mens. Ik vond het vreselijk om haar zo te
zien, ik wilde haar zo graag helpen. Gelukkig hielpen mijn acties toch een beetje, want ze liet me
langzamerhand weer een beetje toe. Op een dag zaten we samen op haar bed en vertelde ze dat ze
zich leeg voelde, dat ze haar maatje kwijt was. Het beeld van Marcel in de auto kon ze niet vergeten.
Elke avond huilde ze zichzelf in slaap en elke nacht werd ze wakker met dat beeld in haar hoofd.
Te veel pijn
Na verloop van tijd leek het beter te gaan met haar. Ze leek meer te kunnen genieten van kleine dingetjes
en mijn ouders kregen weer een beetje vat op haar. Op een avond vertelde ze me echter dat ze
niet wist hoe ze zonder Marcel verder moest. Ik vertelde haar dat het heel erg was dat hij er niet meer
was, maar dat er ook nog genoeg leuke dingen waren. Zij wilde dit niet van me aannemen; ze kon
zich een leven zonder Marcel niet voorstellen. Toen zei ze iets waar ik heel erg van schrok; ze vertelde
dat ze niet verder wilde leven. Ze kon de pijn en het verdriet niet meer aan. De tranen sprongen
in mijn ogen, hoe kon ze zoiets zeggen! Ik weet niet meer precies wat ik heb gezegd maar ik hield
een uitgebreid relaas over dat het leven ook ontzettend veel leuke dingen geeft. Ze zou er heus wel
uit komen. Uiteindelijk zouden de pijn en het verdriet minder worden en zou ze weer kunnen lachen.
Bovendien had ze veel goede vriendinnen, en ik was er toch altijd voor haar? Linda luisterde naar wat
ik te vertellen had maar ik zag dat het allemaal niet tot haar doordrong. Ik was doodsbang, zo had ik
mijn zus nog nooit gezien. Ze leek helemaal van de wereld. Ik ben naar mijn moeder gegaan en heb
haar verteld wat Linda tegen me had gezegd. Natuurlijk schrok zij hier ook van, maar ze dacht dat het
wel mee zou vallen en dat mijn zus alles nog moest verwerken. Ik probeerde niet te geloven wat mijn
zus me had verteld, maar dat was moeilijk. Die blik in haar ogen... Zo kende ik haar niet. Het maakte
me bang.
Overdosis
De dagen daarna had ze het er niet meer over en ik dacht dat ze inzag dat het leven toch zin had.
Dat bleek echter niet zo te zijn. Linda belde me toen ik met een vriendin de stad in was. Ik had mijn
mobieltje niet gehoord, en ruim een uur na haar telefoontje zag ik pas dat ze had gebeld en een
voicemail had ingesproken. Ze klonk dronken en het enige dat ze zei was: ‘Sorry, Eef, ik kan het niet
meer. Het ligt niet aan jou. Ik houd van je’. Ik belde haar meteen terug maar ze nam niet op. Ik belde
de vaste telefoon thuis maar ook daar werd niet opgenomen. Mijn vriendin zei dat het wel goed zou

komen, maar ik voelde dat het goed fout zat. Als een idioot ben ik naar huis gegaan, in de hoop dat
Linda daar was. Linda was er. Ze lag op haar bed, heel rustig met haar hoofd op het kussen. Naast
haar lag een bijna lege fles sterke drank en een verpakking slaappillen. Ik rende naar haar toe en
schreeuwde dat ze me niet alleen mocht laten. In totale paniek belde ik mijn moeder, die zei dat ik
112 moest bellen. Dat heb ik gedaan. Intussen hield ik Linda stevig vast. Ze bewoog niet. Mijn moeder
kwam zo snel mogelijk naar huis. Het leek eeuwen te duren voordat de ambulance er was. Toen
hij er eenmaal was het ambulancepersoneel niets meer doen. Mijn zus was overleden.
Begrafenis regelen
De daaropvolgende dagen heb niet bewust meegemaakt. Ik was helemaal overstuur en snapte er
niets van. Mijn mooie lieve zus had een einde aan haar leven gemaakt. Ze had veel vrienden, een
leuk bijbaantje en genoeg redenen om na de dood van Marcel toch nog iets moois van haar leven te
maken. Helaas dacht zij daar anders over. Ik moest verder zonder mijn zus en mijn beste vriendin.
Mijn ouders en ik waren van slag, maar moesten haar begrafenis regelen. Dat was heel onwerkelijk.
Welke kist zou Linda mooi vinden, wat moest er op haar grafsteen komen en welke bloemen zou ze
gekozen hebben? Het was een mooie begrafenis. Bijna iedereen die Linda had gekend was er. Mijn
moeder en ik hadden een gedicht geschreven voor mijn lieve zus en mijn vader las hem voor. Dat
was denk ik het mooiste moment van de hele dag. Die grote man leek ineens zo klein. Ik had mijn
vader nog nooit zien huilen. Hij las door zijn tranen heen de woorden voor die ik en mama speciaal
voor Linda op papier hadden gezet. Daarna klonk het nummer Dit Was Je Leven van Marco Borsato.
Dat nummer leek voor Linda geschreven te zijn. De wereld leek even stil te staan.
Een plekje geven
Nog steeds begrijp ik niets van het besluit van mijn zus. Ik snap dat ze zich heel erg rot voelde maar
ik ben er van overtuigd dat dat gevoel uiteindelijk zou slijten. Had ze zich maar gericht op de positieve
dingen in het leven. Hoe erg je problemen ook zijn, er is naar mijn inzien altijd een oplossing of een
lichtpuntje. Ook al lijkt dat soms niet zo. Tijd heelt alle wonden, wordt wel eens gezegd. Ik geloof daar
in. Het is nu bijna een jaar geleden dat mijn zus zichzelf beroofde van haar leven. Ik ga zo vaak ik
kan naar haar graf, dan praat ik met haar. Ze is de enige die al mijn geheimen kent. Ik word er rustig
van bij haar te zitten en kan de dood van mijn zus zo steeds beter een plekje geven. Ik heb het er
nog steeds heel erg moeilijk mee en ik mis haar ontzettend, maar ik weet dat ik verder moet. Mijn
ouders en ik hebben veel steun aan elkaar. We hebben het vaak over Linda en haar foto heeft een
ereplaatsje in de kamer. Ze had een lange brief voor me achtergelaten, speciaal voor mij. Ze schreef
hoeveel ze van me hield, dat ze altijd aan me zal blijven denken en dat we elkaar ooit weer tegenkomen.
Ook vertelde ze dat ik me niet schuldig moest voelen. Ik kon er niets aan doen en was juist een
enorme steun voor haar geweest. Ze zat met zichzelf in de knoop en wist zich geen raad met haar
gevoelens en de dood van Marcel. Ook haalde ze in de brief herinneringen op aan onze mooie, leuke
en minder leuke momenten. Ik lees de brief nog regelmatig, hij ligt samen met een foto van Linda en
mij onder mijn kussen. Ik mis mijn zus ontzettend en soms zou ik willen dat ik wakker werd en dat het
allemaal een boze droom blijkt te zijn…’
Wil je meer informatie of steun? Kijk dan eens op www.zelfmoord.nl
Girlz! 8/2006 - Tekst: Selma Ogterop